Δευτέρα ε; Τι διάολο, τόσο δύσκολο είναι να φτιάξουν μια εβδομάδα μόνο με Κυριακές; Ρουφάς δύο γουλιές από το νεροζούμι, ανάβεις και το Sante σου και πατάς play, για να υποδεχθείς τις πρώτες νότες της ημέρας. Mother Turtle λοιπόν.
“707 (A November Less)” και μια έκπληξη περιμένει τα αυτιά σου. Ένα πανέμορφο μουσικό ταξίδι ξεκινά σε ηχοτόπια σχεδόν ξεχασμένα, πίσω στο απαύγασμα της προοδευτικότητας της δεκαετίας του 1970, όταν την μουσική την παρήγαγαν ολοκληρωμένοι μουσικοί, original οραμάτων, θέτοντας τις βάσεις για τις τεχνοτροπίες που επικράτησαν στην ηλεκτροδοτούμενη μουσική για τα επόμενα 40- 50 χρόνια.
Ξεκινώντας σαν μια jamming μπάντα, αυτά τα τέσσερα καλόπαιδα από την όμορφη Θεσσαλονίκη, είδαν μέσα από αλλεπάλληλες πρόβες κάποιες ιδέες τους να μετουσιώνονται σε ολοκληρωμένα τραγούδια και αποφάσισαν να τολμήσουν την κυκλοφορία του debut ομότιλου album τους “Mother Turtle”. Ένα άξιο συγχαρητηρίων εγχείρημα, αποστασιοποιημένο από τις σύγχρονες επιταγές του marketing, απευθυνόμενο σε ακροατές που σκοπός της ζωής τους στην αλληλεπίδραση με τη μουσική είναι η αναζήτηση της ουσίας. Δημιουργημένο με μεράκι, ολοφάνερη έμπνευση και άριστη εκτέλεση.
Το “Mother Turtle” είναι ένας πανέμορφος συγκερασμός των καλύτερων στοιχείων από τεράστιες μπάντες όπως King Crimson, Camel, Rush, Emerson/ Lake/ Palmer, Yes, Uriah Heep, Frank Zappa σε σημεία, Marillion, με διάσπαρτα μικρά σημεία που παραπέμπουν σε σύγχρονες συνέπειες των ανωτέρω οντοτήτων, όπως οι Dream Theater και οι Shadow Gallery. Πολύ πιάνο και hammond με καταπληκτικά θέματα και ιντερλούδια, “ομιλούντα” μέρη από τους κρατούντες το ρυθμό, Κωστή Χασόπουλο (μπάσο) και Γιώργο Μπαλτά (drums) και τρομερά φωνητικά από τον Κώστα Κωνσταντινίδη που η Μητέρα Φύση τον προίκισε με έναν τέλειο συνδυασμό των δύο τεράστιων λαρυγγιών των Heep, του David Byron και John Lawton, όπως και οι οξείες, ευφάνταστες, Camel-ικές του κιθάρες.
Ο δίσκος δεν είναι ένα ατέλειωτο επιδεικτικό jam, προς χάριν ματαιόδοξων βλέψεων. Τα τραγούδια είναι ολοκληρωμένα έργα τέχνης με αρχή, μέση και τέλος, μεγάλα σε διάρκεια (το CD διαρκεί περίπου μια ώρα) αλλά ούτε για μια στιγμή κουραστικά, βρίθουν μεν εναλλαγών οι οποίες δε είναι άρτια σχηματοποιημένες, με άποψη και ρέουν άκρως ενδιαφέροντα. Από την μακροσκελή, κάργα ’70s prog rock εισαγωγή του ατμοσφαιρικώς Heep-ικού “707 (A November Less)”, η μπάντα δεν σου αφήνει περιθώρια να παρεξηγήσεις το ύφος που κινείται το album.
Το “Mother Turtle And The Evil Mushroom” είναι ένα κομμάτι που στέκει ανάμεσα στην θετική μελωδικότητα των Camel με λίγη από την ευφυΐα του Θείου Frank Zappa, αλλοπρόσαλλο και θεατρικότατο, στο οποίο μπορείς να ορίσεις ως μέγεθος την ευελιξία των φωνητικών με τον τρόπο που διαπραγματεύεται την εκφορά των στίχων ο Κωνσταντινίδης, prog rock στην ουσία του, ενώ ακούω ένα άγγιγμα των Pain Of Salvation ολόγυρά του.
Το 10-λεπτο σχεδόν “Dwarf” με έφερε αντιμέτωπο με έναν συνδυασμό ήχων που λίγες φορές έχω συναντήσει στη ζωή μου, μιας και το επιχειρούμενο πάντρεμα των Emerson/Lake/Palmer με την τεχνοτροπία των Marillion δεν είναι και το πιο σύνηθες άκουσμα, ενώ το “Bridge” είναι μια καυλιάρικη, προοδευτική μπαλάντα, κάτι σαν “το τσιγάρο μετά” με τη διαφορά, ότι μόλις το σβήσεις, θα ξαναορμήσεις στο κορίτσι σου. Όσο για το “Rhinocerotic” (τι τίτλος ρε φίλε….), είναι ένα εντελώς τρελαμένο jam, με τους παίχτες να τα σπάνε σε στιλ intellectuelle, ένα τύποις doom κατασκεύασμα, που λοξοκοιτά στα τερτίπια του Steven Wilson (Porcupine Tree). Ξεχωριστές οντότητες αποτελούν τα δύο μεγαλύτερα τραγούδια του album, τα “God Game” και “Attic”, τα οποία είναι κυριολεκτικά μια παρέλαση των επιρροών τους και ταυτόχρονα μια έκθεση των τεχνικών αρετών των μελών που απαρτίζουν το σχήμα.
Τελικώς, το “Mother Turtle” είναι εντυπωσιακότατο. Φοβερές συνθέσεις, πάρα πολύ καλός ήχος, συναισθηματικά τραγούδια, πανέμορφα φωνητικά και πάνω απ’ όλα, αυτό το πισωγύρισμα σε εποχές που η μουσική ήταν έκφραση συναισθημάτων και όχι λάφυρο τυχάρπαστων μανατζαραίων. Η πρόταση που κατέθεσαν τα παιδιά είναι άριστη και κοιτά στα μάτια τα μεγάλα ονόματα του prog (είτε metal είτε rock) ήχου. Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε κανένα επίπεδο παραγωγής και είμαι σίγουρος ότι πολλοί (αν όχι όλοι) από τους κολοσσιαίους πρωτεργάτες των θρύλων που αναφέρθηκαν ως επιρροές, αν άκουγαν αυτό το εκπληκτικό ντεμπούτο, θα χαμογελούσαν ευχαριστημένοι για την προσφορά τους στην Τέχνη.
Εύγε, από τα τελειότερα ακούσματα για φέτος (Νικολάκη, φχαριστώ για την πάσα, χρωστάω…)
750 
