Το αυτοχρηματοδοτούμενο EP των συμπατριωτών μας Fallen Arise δημιούργησε ένα σχετικό σούσουρο γύρω από το όνομά τους και φέτος ήρθε η στιγμή για το ντεμπούτο, μπαίνοντας με το δεξί σε μια, ομολογουμένως ετεροχρονισμένα, αναπτυσσόμενη σκηνή στην Ελλάδα.
Ο Jon Soti αποτελεί παρελθόν για τη μπάντα, αν και η δική του φωνή ακούγεται στα κομμάτια, με τη θέση του να παίρνει ο Χρήστος. Το άλλο νέο μέλος είναι ο μπασίστας Άγγελος, ενώ Φραγκίσκος (κιθάρα), Gus (keyboards), Θάνος (drums) και φυσικά Spyla (φωνητικά), παραμένουν στα πόστα τους.
Με μια τούμπανη παραγωγή στα Devasoundz Studio, δια χειρός Fotis Benardo και Christo Antoniou (αμετάφραστα τα ονόματα ελέω πολυεθνικής καριέρας) και με όπλα δέκα πιο-symphonic-female-fronted-πεθαίνεις συνθέσεις, οι Fallen Arise απαιτούν το μερίδιο της μουσικής πίτας που τους αναλογεί, και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, καλά κάνουν.
Δε θα μπω σε συγκρίσεις με μπάντες του εξωτερικού, μιας και η έλλειψη εμπειρίας ίσως είναι και ο μοναδικός αντίπαλος της μπάντας, σε τέτοια ζητήματα. Αυτό που πλέον με προβληματίζει βέβαια είναι η περίεργη άνθιση αυτής της σκηνής, σε μια εποχή που το εν λόγω είδος αργοπεθαίνει στο εξωτερικό. Και λαμβάνοντας υπόψη πως πρόκειται για κάτι που έχει ματαξαναγίνει, η Ελλάδα μάταια έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη για να προσπαθήσει να αναστήσει ότι προλάβει.
Βάζοντας στην άκρη λοιπόν τυχόν μουσικούς επικήδειους, οι Fallen Arise τολμούν με τη σειρά τους να ενταχθούν στο χώρο και το κάνουν σωστά. Δεν παίρνουν ρίσκα, κάτι λογικό αναλογιζόμενοι το ότι μιλάμε για ντεμπούτο, βαδίζοντας σε δοκιμασμένες συνταγές, οι οποίες όμως δε σε αποτρέπουν από μια καθόλα θετική στάση απέναντι στο αποτέλεσμα του “Ethereal”.
Δύσκολοι καιροί για το ιδίωμα έξω, προσοδοφόρο το έδαφος όμως στην Ελλάδα, οπότε η προσπάθεια μάλλον αξίζει τον κόπο, ιδίως όταν έχεις μια σειρά αξιοπρεπέστατων (και βάλε) τραγουδιών. Η (πάντα δύσκολη) αρχή έγινε και μπορεί να στεφτεί με επιτυχία. Η μουσική συνέχεια και ο χρόνος, θα δείξουν τα υπόλοιπα…
572 
