Ουρά έξω από το An Club και συνωστισμός μέσα από νωρίς. Κάποιοι έμειναν αναγκαστικά εκτός; Πολύ πιθανόν, στο πρώτο πραγματικό sold out από όσα παρακολούθησα την τρέχουσα σεζόν.
Χωρίς χρονοτριβές οι Social End Products (για προηγούμενες εμφανίσεις τους μπορείτε να διαβάσετε εδώ και εδώ) παρουσιάστηκαν στην σκηνή του ΑΝ με εμφάνιση ακόμα πιο hippy αμφίεση και ήχο από την προηγούμενη φορά που τους είχα παρακολουθήσει. Καπέλα, πουκαμίσες, κορδέλες στα μακριά μαλλιά, χρώματα στο πρόσωπο, κυρίως κατάλληλα επιλεγμένα, πανέμορφα σε εμφάνιση και ήχο όργανα…
Φάνηκαν πιο έτοιμοι με πλήρως ενσωματωμένη πλέον την κοπέλα στο φλάουτο και τα πλήκτρα. Σίγουρα με περισσότερες παραστάσεις και εμπειρία, με μεγαλύτερη άνεση. Δείχνουν να οδηγούνται πιο ξεκάθαρα και συνειδητοποιημένα σε folk-rock/acid/hippy ψυχεδελικές διαδρομές, παρά προς πιο επιθετική “αλήτικη” garage κατεύθυνση. Δεν έχει σημασία που τους προτιμώ προσωπικά όσο το που θέλουν εκείνοι να βρουν πεδίο έκφρασης. Το κοινό πάντως φάνηκε να χαίρεται το αναγκαστικά σύντομο live τους και θα ήταν λίγο να πούμε ότι απλώς ζεστάθηκε για την συνέχεια. Τα παιδιά άλλωστε δείχνουν έτοιμα να αναλάβουν μεγαλύτερο χρόνο προγράμματος αλλά πολύ καλά κάνουν και εμφανίζονται με κάθε ευκαιρία αποκτώντας εμπειρία και νέους θαυμαστές.
Οι Tomorrows tulips που ακολούθησαν, με drummer “δανεικό” από τους head-liners, αρχικά τουλάχιστον δεν έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Το κολεγιακό τους εναλλακτικό rock έχει ήχο ευχάριστο και αρκετά εύπεπτο ανεξαρτήτως μουσικού γούστου. Είναι ωστόσο άνευρος, υποτονικός, ελαφρώς μελοδραματικός, αγγίζει κάποιες στιγμές τα όρια του γλυκανάλατου.
Αν και παρέλαβαν το ακροατήριο καλά “ζεσταμένο” από την εμφάνιση των Social End Products και ακόμα περισσότερο “φτιαγμένο” από την αναμονή των The Growlers δεν φάνηκαν ικανοί να το ξεσηκώσουν παρά μόνο προς το τέλος της διάρκειας 35-40 λεπτών εμφάνισης τους, όταν ανέβασαν κάπως τις εντάσεις και πειραματίστηκαν με τους μικροφωνισμούς και τα πετάλια της ηλεκτρικής κιθάρας. Το live τους μπορεί να χαρακτηριστεί τίμιο αλλά δεν νομίζω ότι θα αφήσει πολλά πράγματα χαραγμένα στην μνήμη μας για μεγάλο διάστημα.
Κάπου στις 11:10 οι Καλιφορνέζοι -όλοι τους τεράστιες, χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες- γυρνάνε κάτι που δεν μπόρεσα να διακρίνω από χέρι σε χέρι και ξεκινούν αφού αφήσουν για λίγο τον τραγουδιστή τους να καθίσει στα drums, να χαβαλεδιάσει κοπανώντας τα άτεχνα, να πει δύο λόγια εμφανώς εντυπωσιασμένος από το κατάμεστο ΑΝ Club και την απήχηση που οι Growlers έχουν, τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Costa Mesa της Orange County, στην χώρα μας.
Ίσως υπάρχουν πολλές λέξεις με τις οποίες μπορείς να περιγράψεις την συναυλία τους. Κι όμως από τα πρώτα δευτερόλεπτα, τις πρώτες ατάκες του frontman, τις πρώτες νότες και τις πρώτες ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού μόνο μία λέξη αντηχεί πιο δυνατά από κάθε άλλη μέσα στο μυαλό μου. “Cool”. Οι Growlers είναι η επιτομή του cool, οι στίχοι τους cool, τα τραγούδια τους επίσης, η παρουσία τους cool, ο τραγουδιστής τους, o μπασίστας, ο drummer, o κιθαρίστας αριστερά κι ο άλλος στα δεξιά που παίζει επίσης αυτά τα στοιχειωμένα πληκτράκια είναι cooι, το συναίσθημα που μεταδίδουν εξίσου, η ατμόσφαιρα είναι cool, το κοινό είναι cool και χαίρεται και νιώθει άνετα. Τραγουδάει τους στίχους –τους έχει μελετήσει καλά, ο κόσμος έχει έρθει διαβασμένος σήμερα στο ΑΝ- και χορεύει ασταμάτητα παρά τον συνωστισμό.
Παρά το γεγονός ότι η πυκνότητα του κοινού είναι τέτοια που το ΑΝ έχει μετατραπεί σε ένα πρόχειρο παράδειγμα-πείραμα για την κατανόηση του “φαινομένου της πεταλούδας”, μία μικρή κίνηση οποιουδήποτε σε οποιαδήποτε απομακρυσμένη γωνίτσα του μαγαζιού, μία απόπειρα να ανάψει τσιγάρο ή να ξύσει ελαφρώς το κεφάλι του μπορεί να μεταδοθεί στον δίπλα και μετά πιο δίπλα και παρακάτω προκαλώντας μία αλυσιδωτή σειρά αντιδράσεων ώστε στην ακριβώς απέναντι πλευρά μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων να αλληλοσπρώχνεται χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Και χωρίς να την νοιάζει αφού είναι παραδομένη στην coolness της μουσικής των τύπων στην σκηνή.
Μίας μουσικής με χίλιες επιρροές, που ανακατεύει στοιχεία από country, rock, goth, psychobilly, psychedelic, hippie movement, gypsy punk, surf και ίσως πολλά ακόμα είδη, ενός ήχου με έντονο σκοτεινό reverb, ενός ύφους που ξεπερνάει τις ταμπέλες και καταφέρνει να γίνει χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο. Αρκεί να τους ακούσεις μία μόνο φορά και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ενώ θα σου φέρουν στο μυαλό δεκάδες ήχους και συγκροτήματα (γυρίζοντας σπίτι έβαλα να παίξει το ξεχασμένο Tahitian Moon-Porno for Pyros) θα τους αναγνωρίζεις για πάντα, πολύ περισσότερο αν τους δεις ζωντανά.
Δεν υπάρχουν πολύ περισσότερα που μπορούμε ή χρειάζεται να αναφέρουμε. Ίσως μόνο να σημειώσουμε ότι αν και έπαιξαν για αρκετό χρόνο, αν και έκαναν ένα μικρό προγραμματισμένο κι άλλο ένα ίσως λίγο μεγαλύτερο encore που σχεδόν απαιτήθηκε από το κοινό, όλοι παρέμειναν στις θέσεις τους για αρκετά λεπτά μετά το κλείσιμο ελπίζοντας εις μάτην σε κάποια συνέχεια. Και τέλος-τέλος μένει να προτείνουμε σε οποιονδήποτε αρέσκεται στις πραγματικά εναλλακτικές/ανεξάρτητες προτάσεις ήχου και ύφους να τους ακούσει ενδελεχώς και σίγουρα να κυνηγήσει την ευκαιρία να τους δει live όταν κι αν επιστρέψουν κάποια στιγμή στην χώρα μας.
555 
