Μου τσάκισε τον σβέρκο. Μου πήρε τα μυαλά, τα πέταξε με μανία στον τοίχο και μετά σαν sexy υπηρετριούλα με μάζεψε με το φαράσι και με πέταξε στα σκουπίδια μαζί με λέξεις, σκέψεις, κριτικές. Πόσο ωχριούν όλα αυτά μπροστά στη Νέα Heavy Metal Τάξη Πραγμάτων που επιχείρησαν αυτοί εδώ οι παιχταράδες! Γιατί το “Vengeance Falls” αποτελεί επανάσταση στο είδος του με το επίπεδο που το διακατέχει.
Από την πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια, στιγματισμένοι με την nu/core metal ταμπέλα (ήθελα να ήξερα τον βαθμό κώφωσης του υπευθύνου γι’ αυτήν την ένταξη), οι Trivium είναι από τα μετρημένα στα δάχτυλα συγκροτήματα που μόνο με την έμπνευση τους, βουλώνουν στόματα σε οποιαδήποτε πιθανότητα υποτίμησής τους, σε κάθε δίσκο, σε κάθε τραγούδι. Αν και όλες τους οι δουλειές ήταν αριστουργηματικές, ποτέ δεν έγιναν το μεγάλο όνομα, την ίδια στιγμή που μπαντούλες με ένα δύο ριφουλίνια, πνιγμένα μέσα στον λαμπερό βάλτο του trend, βαφτίζονται “μπαντάρες” εν μια νυκτί.
Το προηγούμενο “In Waves”, ήταν ένα τρομερό prog αραβούργημα, εξαιρετικά δοσμένο, με τρομερές συνθέσεις, αλλά τώρα… ήρθε η στιγμή, αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις. Με ανεβασμένες ταχύτητες, με ένα τρομερό σφυροκόπημα από τα Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Α riff που κατέβασαν τα κεφάλια του κεντρικού πυρήνα/ κιθαριστικού διδύμου Matt Heafy και Corey Beaulieu, με την εικόνα μιας υπέρκαυλης παρτούζας ανάμεσα στις ατμόσφαιρες των Metallica και των Machine Head, με ύψιστο βαθμό συναισθηματικότητας, οι Trivium με τα δέκα τραγούδια του νέου album θα σε θεραπεύσουν από τις όποιες εγκεφαλικές αιμορροΐδες έχεις.
Το “Vengeance Falls” είναι ένα ολοκάθαρο metal album, ανεξάρτητα σε ποιό είδος κουλτούρας ανήκεις. Στα αυτιά μου, είναι επίσης ήδη κλασσικό, διαθέτει μοναδική κλάση, αναμιγνύοντας συγχρόνως τόσο οικεία, μελωδικά θέματα που γίνεται κτήμα του καθενός, από την πρώτη (αλήθεια σου λέω) αυτιά. Είναι ένας δίσκος ιδανικός για να βρει ένας σύγχρονος, με τάση αποπροβατοποίησης, νέος, τους (με την πλήρη έννοια του όρου) ήρωες του, όπως ας πούμε τους βρήκες εσύ, στο πρόσωπο των Iron Maiden (τυχαίο παράδειγμα). Έχει έναν καταπληκτικό ήχο, φτιαγμένο από τον David Drainman (Disturbed) που εντυπωσιάζει ως outsider στο επίπεδο των universal παραγωγών. Γιατί αυτό είναι ο δίσκος τελικά. Ένα παγκόσμιο metal album, που δεν το νοιάζουν βιογραφικά, charts, αγορές και λοιπά στοιχεία. Απευθύνεται σε όλους και προϋποθέτει μόνο να έχεις αυτιά.
Ο δίσκος έχει χτιστεί εξ’ ολοκλήρου από κομματάρες. Με riff-ορισμούς, όπως προείπα, εντελώς δουλεμένες αλλαγές στους ρυθμούς τους, με πολλές εκπληκτικά δομημένες γέφυρες (που πολλοί prog παίχτες θα έδιναν ένα δάχτυλο για να τις εμπνευστούν), με καθαρά φωνητικά, σκληρά και δυναμικά, που δεν χρειάζεσαι booklet για να τα λιώσεις με τα sing-a-long refrain τους και με την ερμηνεία του Heavy να έχει εξελιχθεί ως μια φοβερά εξελιγμένη μηχανή παραγωγής συναισθημάτων, συνεπικουρούμενος από τις brutal προσπάθειες του Corey στα back vocals. Οι τάσεις που παρατηρούνται προς γειτνίαση του ήχου και της τεχνοτροπίας των Metallica (σε μερικές στιγμές) και των Machine Head (διάσπαρτες παντού οι δονήσεις του Flynn και της παρέας του), είναι αποτέλεσμα εκτιμήσεως και ουδεμία σχέση έχει με αντιγραφές.
Δεν θα μπω σε μεγάλη ανάλυση των τραγουδιών, γιατί πολύ απλά, δεν έχω λόγια ρε παιδιά να τα περιγράψω. Από την Metallic-ότητα του “Brave The Storm” και το intellectual hardcore του ομώνυμου, του “Strife” και του “Villainy Thrives”, στο διαυγές, αψεγάδιαστο heavy του “No Way To Heal” και “Τo Believe” και από εκεί στην προοδευτικότητα των “Through Blood And Dirt And Bone” και “Incineration: The Broken World”, δεν υπάρχει ούτε ένα αδιάφορο δευτερόλεπτο. Ιδιαίτερη μνεία για τα, με ακουστικά εισαγωγικά θέματα, “At The End Of This War” και “Wake (The End Is Nigh)”, δυο κομμάτια – φόρος τιμής στους τεράστιους Machine Head. Να συμπληρώσω ότι στην πλήρη έκδοση του, το album συμπεριλαμβάνει ως bonus τα “No Hope For The Human Race” και “As I’m Exploding”, εξαιρετικά και τα δύο στο ύφος κυρίως της περιόδου του “Shogun” καθώς και το “Skulls…We Are 138” (διασκευή από Misfits), ποτισμένο στο πνεύμα του ανέμελου punk/rock, super-άκι ως επιλογή για Djs βραδινών κεφάτων bar.
Συνολικά, το “Vengeance Falls” είναι ένα μεγαλειώδες και συναρπαστικό βίωμα. Μου είναι πραγματικά δύσκολο να αντιληφθώ τυχόν αρνητικά σχόλια, γιατί δεν βρήκα ούτε ένα. Ένιωσα πραγματικά περήφανος για άλλη μια φορά για την μουσική που ακούω, το δισκάκι θα το λιώσω γιατί μετά από τόσες ακροάσεις με ξετρέλανε και ελπίζω κάποια στιγμή, όση αξιοκρατία έχει απομείνει σ’ αυτόν το θολό κόσμο, να συνηγορήσει ώστε να δοθεί στους Trivium η εκτίμηση που τους αξίζει. Δύσκολα θα ξεπεραστεί, τουλάχιστον για όσο απομένει στο 2013.
Μετά πωρώσεως…
807 
