Περίπου στις 10:00 της περασμένης Παρασκευής βρεθήκαμε στον όμορφο χώρο της Death Disco που φιλοξένησε την εμφάνιση μίας σχετικά νέας μπάντας πιθανόν με όχι τόσο γνωστό όνομα αλλά σίγουρα με μεγάλο μουσικό ενδιαφέρον.
Πριν μιλήσουμε όμως για τους The Oscillation ας ακολουθήσουμε την χρονολογική σειρά των πραγμάτων, όχι αυτή την φορά από συνήθεια αλλά κυρίως γιατί οι Barbara’s Straight Son αξίζουν εκτεταμένης αναφοράς για την ιδιαίτερα καλή τους εμφάνιση.
Πρόκειται για ένα κουαρτέτο χωρίς κιθάρες, αλλά με δεμένο και τεχνικό rhythm section αποτελούμενο από τους Luke στο μπάσο και τον εξαιρετικό Alex στα drums. Την ίδια στιγμή που οι προαναφερόμενοι δύο προσέφεραν μία αδιάκοπα εναλλασσόμενη βάση από grooves, οι Νίκος και Φώτης προσθέτουν μελωδίες και ρυθμούς με τα συνθεσάιζερ και τα μπλιμπλίκια τους.
Ναι, μπλιμπλικια, πράγματι αδόκιμος όρος που χρησιμοποιούμε όλοι εμείς οι κολλημένοι κατά βάση με τις κιθάρες, που δεν είμαστε τόσο ενημερωμένοι για την -χρησιμοποιούμενη κυρίως στην ηλεκτρονική μουσική- τεχνολογία, ή που δεν μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά τι είναι αυτό το μαραφέτι που έχει συνδέσει στον υπολογιστή του ή σε κάποια κονσόλα ο επί σκηνής μουσικός.
Κι όμως, στην περίπτωση των BSS δεν νομίζω ότι η χρήση του όρου θα ενοχλούσε τα μέλη του συγκεκριμένου μουσικού συνόλου. Νομίζω άλλωστε ότι είναι ξεκάθαρη επιδίωξη τους η υπογράμμιση της ηλεκτρονικής διάθεσης της μουσικής τους μέσα από νοσταλγικά και έξυπνα επιλεγμένα παλιομοδίτικα στοιχεία στους ήχους τους, τονισμένα κάποιες στιγμές από εικόνες βγαλμένες arcade games που ξαναθυμήθηκα μετά από 20 περίπου χρόνια παρακολουθώντας τα βίντεο πίσω τους.
Με ένα μπαράζ υψηλών συχνοτήτων επιτέθηκαν κατά μέτωπο μουσικά, χαμογελαστοί σαν παιδιά που με προτεταμένο δείκτη και αλαλάζοντας “πιουμ-πιουμ” μιμούνται τον Han Solo ή κάποιον άλλο ήρωα παλιών ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Ο ήχος τους σε λίγες λέξεις συνοψίζεται ως πρωτότυπος, με νοσταλγικές αναφορές που ωστόσο δεν αναιρούν τον μοντερνισμό του, πάνω από όλα γκρουβάτος και ξεκάθαρα ζωντανός ή ακόμα καλύτερα ζωηρός. Προτείνονται κυρίως σε όσους αρέσκονται σε ηλεκτρονικά και (παντός είδους) χορευτικά ακούσματα αλλά δεν αποκλείεται να φανούν ενδιαφέροντες και σε ανθρώπους που είναι συνήθως προσηλωμένοι στην πιο κλασική έννοια της rock μουσικής.
Το μόνο που θα μπορούσα να παρατηρήσω αρνητικά δεν αφορά την εμφάνιση τους όσο την χαλαρή κατά την γνώμη μου υφολογική σχέση με τους Oscillation. Το γεγονός ίσως προκάλεσε κάποια αμηχανία σε μεγάλο μέρος του κοινού που δεν τους γνώριζε και είχε έρθει για τους Βρετανούς.
Barbara’s straight son setlist
The end of the Vietnam War
Ting-a-ling motherfucker!
Free will kicked in
As Bokonon said: Run!
Pilgrim in Tralfamadorian Zoo
When you’re dead you’re dead
Στον αντίποδα ακριβώς η εμφάνιση των The Oscillation. Οι περισσότεροι από τα 100-120 άτομα που παρευρέθησαν γνώριζαν τον ήχο τους και τους ανέμεναν με αυξημένες προσδοκίες. Δικαιολογημένες προσδοκίες, λόγω του ιδιότυπου μουσικού ύφους της μπάντας, μίας μίξης ψυχεδέλειας και kraut-rock στοιχείων σε δοσολογίες μετρημένες σε ζυγαριά ακριβείας ώστε να παράγουν ένα μουσικό αμάλγαμα υψηλής αξίας.
Οι τρεις νέοι από το Λονδίνο ξεκίνησαν σοβαρά και επαγγελματικά μεταφέροντας μας σε ένα φανταστικό σεληνιακό ψυχεδελικό τοπίο. Ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα τα όχι πολύ τεχνικά –άλλωστε το ύφος τους δεν απαιτεί κάτι τέτοιο- αλλά πλούσια σε χρωματισμούς ντραμς της Valentina Magalleti ενώ ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο ήχος της λευκής jaguar κιθάρας του Demian Castellano που επίσης συνεισέφερε όμορφα vocals και έπαιξε synths κατά διαστήματα. Την τριάδα συμπλήρωνε ο Tom Relleen στο μπάσο, σταθερός και με “γεμάτο” ήχο.
Το ηχητικό αποτέλεσμα πάντως δεν ενθουσίασε καθώς ο ήχος φάνηκε να “θολώνει” σε μεγάλα διαστήματα του live. Το γεγονός αυτό μπορεί να πέρασε απαρατήρητο στιγμιαία, ίσως λόγω του μεγάλου εύρους συχνοτήτων με το οποίο αναπαρήγαγαν ένα ψυχεδελικά σκοτεινό περιβάλλον, κούρασε όμως το αυτί με την πάροδο του χρόνου αφήνοντας ακόμα και ένα ελαφρύ δυσάρεστο βουητό μετά το τέλος της συναυλίας. Για αυτό και οι καλύτερες τους στιγμές δεν ήταν τόσο εκείνες στις οποίες θέλησαν να είναι περισσότερο rock και ψυχεδελικοί όσο κυρίως εκείνες κατά τις οποίες πλησίασαν περισσότερο τις kraut-rock καταβολές τους επιτυγχάνοντας να γίνονται βαρείς, δυναμικοί και επιβλητικοί (φέρνοντας μου στο μυαλό και την περυσινή πολύ καλή εμφάνιση των soft moon).
Αναμφίβολα η επίσκεψη και το show τους μπορεί να χαρακτηριστεί επιτυχημένη, δυστυχώς όμως κυρίως υπό την επαγγελματική έννοια ή υπό το πρίσμα του ότι κάλυψαν την ανάγκη και την περιέργεια μας για το πως εμφανίζεται ζωντανά μία σύγχρονη μπάντα με ενδιαφέρον και χαρακτηριστικό ήχο. Φοβάμαι όμως ότι απέτυχαν να ξεκολλήσουν το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού από το έδαφος παίρνοντας το μαζί του στις διαστρικές περιπλανήσεις τους. Ίσως οι περισσότεροι από όσους βρεθήκαμε στην Death Disco φύγαμε στο τέλος σχετικά ικανοποιημένοι αλλά όχι πλήρεις.
The Oscillation setlist
Corridor (part one)
Corridor (part two)
No Place To Go
Chrome Cat
Somewhere To Go (Deviants Cover)
Fall
Kummon
Out Of Touch
Future Echo
565 
