Άλλο ένα Σάββατο βράδυ μας βρήκε με φίλους και άλλες πολλές γνωστές συναυλιόφατσες στο Six Dogs, όπου για πρώτη φορά θα εμφανιζόντουσαν οι Jucifer.
Μπάντα με 20χρονη πορεία στο αμερικάνικο underground με ιδιαίτερα συμπαγές και στέρεο ήχο, παρόλο που είναι ντουέτο, αποτελούμενο από μια κιθαρίστρια και έναν τρελό τυμπανιστή και τις λυσσασμένες δαιμονισμένες φωνές τους.
Πριν όμως, τη σκηνή κατέλαβαν οι Korsikov. Η μεγαλύτερη inactive μπάντα της ελληνικής σκηνής, με 8 χρόνια ύπαρξης και μόλις μια συμμετοχή σε συλλογή καταγεγραμμένη στη δισκογραφία τους, αλλά τεράστια αγάπη για τη μουσική.
Ο ήχος τους είναι σε γενικές γραμμές sludge, όμως προς την πιο southern rock μεριά του (ανοίξανε και για τους Weedeater πριν κάποια χρόνια) ήταν ότι καλύτερο για έναρξη της μουσικής μας βραδιάς.
Με τον frontman Γιώργο (ΑΚΑ Φάρσαλας) να φαίνεται το πόσο πολύ γουστάρει να είναι εκεί και να γκαρίζει μελωδικά τους στίχους του και τον Γιάννη στα Drums να τα κοπανάει ανελέητα, δείχνοντας και μια αδυναμία στο ανοιχτό hi-hat.
O Σταύρος (δεύτερη κιθάρα- όχι, μπάσο δεν υπάρχει) ακροβολισμένος στη γωνία πίσω από τα τύμπανα, σε ένα δικό του κόσμο και οι τρεις μαζί μας παρουσίασαν παλιές και νέες τους συνθέσεις, οι οποίες ακούγεται πως σύντομα (;;;) θα αποτελέσουν και το ντεμπούτο album τους. Δυστυχώς, η φωνή και η κιθάρα του Σταύρου χάθηκαν στην αρχή και ευτυχώς ψιλοδιορθώθηκε στη συνέχεια.
Korsikov setlist
Intrabduction
Pariah
Rolling stoned
Liqweedator
Kruella
The ballad of the blackout romantic
Baka
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Earth of Distrust. Με frontman τον Dimitris Spoon, γνωστό και από τους Hedvika, πέρασαν τις όχθες του Αχέροντα με μια πιο thrash/crust ήχο, που θα ικανοποιούσε επίσης και τους πιο hardcore/punk τύπους. Δεν τους είχα ξαναδεί live και μου άρεσαν πολύ (ευχαριστώ πολύ επίσης, το Δημήτρη για το δωράκι του προηγούμενο album τους “Proselytize”). Ένας πολύ καλός συνδυασμός sludge/crust/punk/rock ‘n roll με σκληράδα περίσσια και γεμάτο ήχο.
Ανελέητο κοπάνημα και πολλές στιγμές θα ήθελα να είμαι με άλλη παρέα και να δημιουργήσω ένα μεγάλο σκληροπυρηνικό circle pit.
Το setlist τους ήταν βασισμένο στο νέο τους “Victimology” και και δημιούργησαν καλές εντυπώσεις και ιδανική ατμόσφαιρα για τη συνέχεια των Jucifer.
O ήχος τους ακουγόταν σαφώς καλύτερα από τους Korsikov και τα τύμπανα του Βασίλη έδεναν ιδανικά με το πεντάχορδο μπάσο του Θωμά. Highlights το ελληνικό “Διαγραφή” και η πολύ καλή διασκευή στο “A Life’s A Life” των Disrupt.
Earth of Distrust setlist
Turning (Multiply by bruises)
How To Handle A Razor
Iron Moose
Διαγραφή
A Life’s a Life (Disrupt Cover)
Spirit Tradeoff
Ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Για πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή, οι Αμερικανοί Jucifer, με το μοναδικό τους wall of sound.
H ξανθομαλλούσα Gazelle, με το latex παντελόνι της ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να ρυθμίζει τους ενισχυτές, ενώ ο Edgar άλλαζε και στερέωνε τα πιατίνια του.
Χωρίς πολύ αργοπορία ξεκίνησε ένα sludge/doom παραλήρημα με τους δύο μουσικούς να ουρλιάζουν στα μικρόφωνα και πάλι δυστυχώς, η φωνή της Gazelle ήταν κάπου χαμένη στην αρχή, αν και με τον τρόπο που λυσσομανούσε πάνω στα κρουστά του ο Edgar δε νομίζω ότι είναι και πολύ εύκολο να ακουστεί ότι άλλο.
Και αμύητοι ακόμα άνθρωποι εκθαμβώθηκαν από την ογκώδη απλότητα των Jucifer και ο κύριος Livengood. Πιστεύω πως είναι ο καλύτερος drummer που έχω δει ζωντανά στο είδος. Δεν έχανε ποτέ το ρυθμό, ακόμα και όταν ταυτόχρονα έπρεπε να ουρλιάζει, λες και ένα σμήνος τριβόλων είχαν μπει μέσα του και τους σχίζαν τα σωθικά.
Συνεχίζοντας να σχίζουν αυτιά 20 χρόνια σε όλον τον κόσμο (το tour ονομάζεται “20 Years Slaying ears”), έφτασαν και στη χώρα μας με το “за волгой для нас земли нет” στις αποσκευές τους, στο οποίο και από ότι φάνηκε βάσισαν το ωριαίο τους setlist.
Βέβαια, λόγω κλίματος και απόλυτου συναισθήματος θανατικού jamming και η απουσία χαρτιού με λίστα τραγουδιών δεν κατάφερα να αναγνωρίσω ονομαστικά κάποιο, αλλά δεν νομίζω πως έχει κάποια σημασία.
Οι δύο μουσικοί μετέδωσαν όλοι αυτή την μαυρίλα ψυχής σε όλους μας που περιέργως μας έκανε ευτυχισμένους και παρόλη την ένταση όταν βγήκαμε έξω αυτί δεν βούιζε.
H Gazelle χτυπιόταν συνέχεια γονάτιζε και προσκυνούσε του ενισχυτές και ο Edgar μαστίγωνε δίχως αύριο τα καημένα πιατίνια, τα οποία έφερνε πιο κοντά του σε κάθε αλλαγή κομματιού, μιας που αυτά λίγο έλειψαν κάποιες φορές να αναπαυτούν στις αγκαλιές μας.
Το Σάββατο αυτό, ήταν μια μεγάλη μουσική εμπειρία, που θεωρώ τον εαυτόν μου τυχερό που την έζησα. ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
684 
