Σταθερή αξία στο death metal κύκλωμα τα αγόρια από το Montreal, τρία χρόνια μετά το “Heaven’s Venom”, επανέρχονται μετά από μικροαλλαγές με τη νέα τους δουλειά “Waiting For The End To Come”, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στην 20χρονη και κάτι ενεργή καριέρα τους.
Με μια αλλαγή πίσω από το drumset, αφού αποχώρησε ξανά ο Max Duhamel δίνοντας τη θέση του στον Oli Beaudoin (πρώην Neuraxis), οι Kataklysm ίσως να διχάσουν λίγο τους σκληροπυρηνικούς ακόλουθους τους, με πιθανότατη δε την απόκτηση μιας νέας γενιάς οπαδών. Κι αυτό γιατί το album ψιλοαπέχει από τα δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η ίδια η μπάντα, αφήνοντας χώρο σε μερικά καινοτόμα στοιχεία να κάνουν την εμφάνιση τους.
Φυσικά μη φανταστείς ότι το γύρισαν σε τίποτα φιρουλί-φιρουλό τραγουδάκια με μπλι-μπλι-μπλι πλήκτρα και αναφορές σε μαυροντυμένες παρθένες που διψούν για το ηλιοκαμένο κορμί του brutal σκύλου. Απλά οι ταχύτητες έχουν τιθασευτεί, τα blastbeats είναι μειωμένα όπως και οι ταχύτητες κινούνται σε mid-tempo διαθέσεις ως επί το πλείστον ενώ κάνουν πολύ συχνά την εμφάνιση τους, μελωδικότατα περάσματα σουηδικής κοπής που προσδίδουν μια πολύ ευχάριστη νότα ανάμεσα στα ογκώδη και πολύ πολύ heavy τραγούδια. Το death metal των Kataklysm έχει τη δική του φύση έτσι κι αλλιώς σε σχέση με άλλα σχήματα και αν θεωρήσεις ως highlight στην πορεία τους εκείνο το “Shadows And Dust” του 2002, θα σε ικανοποιήσει πλήρως.
Το “Fire” που ανοίγει το album καθώς και τα δυο τραγούδια που ακολουθούν “If I Was God – I’d Burn It All” και το φοβερά groovy “Like Animals” είναι τυπικά του ύφους τους, θα μπορούσαν να βρίσκονται σε οποιαδήποτε κυκλοφορία της μπάντας, ενώ ο νέος drummer μάλλον επιτίθεται στα drums παρά παίζει. Πολύ ξύλο αν και εδώ εμφανίζονται και μελωδικές στιγμές οι οποίες δεν ξενίζουν αλλά κολλάνε άψογα. Πολύ θυμωμένα κάτι στο οποίο παίζει ρόλο και ο τρόπος έκφρασης του frontman Maurizio Iacono. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η τριάδα έχει αυτόνομη υπόσταση καθώς τα πράγματα αλλάζουν με τα εξαιρετικά “Kill The Elite” (σχεδόν black metal και με καταπληκτικά riff ανάμεσα στα heavy leads του κιθαρίστα Jean-Francois Dagenais) και “Under Lawless Skies” (αργό και ογκώδες) και “Dead And Buried” (με εντελώς kavlotik δισολίες). Σ’ αυτά τα τρία κομμάτια ακούω να ασκείται και μια αρκετά εμφανής επιρροή από “σουηδοπρεπείς” τάσεις (Amon Amarth κατά βάση με λίγο από την “κλάψα” των Insomnium π.χ στο “The Darkest Days Of Slumber”) ενώ η ατμόσφαιρα αλλάζει και πάλι με το ευθυτενές σχετικά βορειοαμερικάνικο death των “Real Blood – Real Scars” και “The Promise”.
Ξεχωριστή μνεία θέλω να κάνω για το επιλογικό “Elevate” μια ελεγεία μελωδικού death, μάλλον το κομμάτι που ξεχώρισα με την πρώτη ακρόαση. Άκρως ενδιαφέρον με ταιριαστή τη θέση του τέλους αυτής της δουλειάς, μιας προσπάθειας με πολλά ετερόκλητα στοιχεία στην οποία οι Kataklysm μας δείχνουν πόσο καλά μπορούν να τα συρράψουν και να τα προσφέρουν ως ολοκληρωμένο μουσικό όραμα.
Η παραγωγή του “πολύ” (πλέον) Zeuss είναι στα συνήθη δεδομένα της εποχής, πολύ δυνατή και καθαρή, με έναν ήχο που προσεγγίζει τους Hatebreed ή τους Suffocation ή ακόμη και τους Chimaira. Αψεγάδιαστος.
Το “Waiting For The End To Come” μου άρεσε και οι Kataklysm δικαίως μπορούν να κοιτούν στα ίσια το παρελθόν τους τιμώντας το. Δεν νομίζω να δυσαρεστήσει κανέναν φίλο του death metal, εκτός ίσως από τη μερίδα των οπαδών που είναι αφοσιωμένοι σε μια παγιωμένη τεχνοτροπία και δεν έχουν καμιά διάθεση να την παραλλάξουν. Κατά τ’ άλλα, ως ένας τυπικός prog / thrasher θκατόγερος που είμαι, δεν μπορώ να μην πω ότι το δισκάκι, το καταευχαριστήθηκα.
709 
