Ααα La magie d’ Athenes… Είμαι στην υπόγα του ZERO για ακόμη μία φορά αγκαζέ με το γραφικό λουλουδά φίλο. Γνωστές φιγούρες παντού γύρω (εκτός του εξουθενωμένου Δημήτρη Μαρσέλου) και το υπόγειο αρκετά πηγμένο για το αποψινό live.
Με τουλάχιστον μιάμιση ώρα καθυστέρηση (η αφίσα έγραφε 9 ρε μάγκες και είμαστε γερόντια), και υπό τη διακριτική μυρωδιά της ινδικής κάνναβης το thrashcore κουαρτέτο των Never-Trust χτυπάει τις πρώτες ισοπεδωτικές νότες. Αυτό που κάνουν, αρκετά καλά ομολογουμένως, οι NT είναι να μπασταρδεύουν το beat-down hardcore με βάρβαρο thrash.
Επιλέγοντας κομμάτια κυρίως από το εμπρηστικό EP του 2011, με τίτλο “Bomb Da System” και κάποια από το επερχόμενο full length τους “Bras de Fer” (πόση αντρίλα σκατο-θεούλη μου) οι NT δίνουν μια καλή γεύση καφρίλας στο κοινό το οποίο δείχνει ανταπόκριση στους τσιτωμένους ρυθμούς τους. Ολοκληρώνουν την εμφάνιση τους με το βουκολικό “Jack the Lumberjack” και αποχωρούν νικητές.
Περί τις έντεκα και, ανεβαίνουν στη σκηνή οι βετεράνοι Censored Sound και ανοίγουν το σετ τους με το “the Power of Silence” από το τελευταίο τους πόνημα, “Shadows”. Το πρώτο πράμα που χτυπάει στο μάτι είναι το γεγονός ότι οι CS έχουν αντικαταστήσει τον επί οκτώ περίπου χρόνια κιθαρίστα τους, Άλεξ, με το Φώτη, πρώην κιθαρίστα των My Turn (Beverly Hills έχουμε γίνει μ’ αυτές τις τράμπες). Ωστόσο, η αλλαγή σύνθεσης αυτή δεν επηρεάζει τις επιδόσεις του συγκροτήματος που κοπανάει και πάλι σαν να ήταν το πρώτο τους live.
Οι CS εκτελούν το old school hardcore τους διεκπαιρεωτικά και δίνουν ένα αρκετά καλό live, δεδομένης της μεταβολής που υπέστησαν, παίζοντας κομμάτια από διάφορες περιόδους της ενδεκαετούς πορείας τους. Δίνουν τη χαριστική βολή με μία διασκευή στους SS Decontrol και μία στους Minor Threat (δυστυχώς αγνοώ τα τραγούδια) και αποχωρούν.
Και ήρθε η σειρά των headliners και θεών του crossover Faithreat που ανοίγουν το σετ τους με το “Intro” του φρεσκότατου τους ομώνυμου άλμπουμ και επιτίθενται στα ευαίσθητα αυτάκια μας με τα “Reality” και “Here Inside” του ίδιου δίσκου. Οι εκ Βόλου ορμώμενοι Faithreat βελτιώνονται συνεχώς τεχνικά αλλά και συνθετικά, αν και το crossover τους προσεγγίζει πλέον αρκετά αυτό τον Anthrax και όχι αυτό των D.R.I, ας πούμε.
Ο frontman Γιάννης Μέμος αφιονίζεται, γρυλίζει και τσιρίζει ξεσηκώνοντας το κοινό και προκαλώντας συνεχόμενο moshpit. Το γκρουπ παίζει με χειρουργική ακρίβεια επιλογές από όλες τις ως τώρα κυκλοφορίες (συμπληρωματικά το LP “Back to the Pit” του 2009 και το EP “Thrashing w/ the Stars” του 2012), χωρίς βέβαια να λείπει ο χαβαλές από την όλη εξίσωση ή το πολιτικό “χώσιμο”, καθώς ο Μέμος αφιερώνει το ελληνόφωνο “42 Δόντια” στον Παύλο Φύσσα.
Οι Faithreat απέρχονται αδιαφιλονίκητοι θριαμβευτές της βραδιάς. Οι Faithreat έχουν όλα τα φόντα να εξελιχθούν εκμεταλλευόμενοι την επιστροφή του thrash και την άνοδο συγκροτημάτων όπως οι Municipal Waste. Όπως και να ‘χει οι Faithreat ήρθαν και θα παραμείνουν.
522 
