Είναι απόγευμα Κυριακής και μετά το απογευματινό τσαγάκι και το συνταξιοδοτικό γιαουρτάκι ο υπογράφων αποφασίζει να κάνει το καθήκον του και να μπει σε διαδικασία ακροάσεως και αξιολογήσεως της εν λόγω επανακυκλοφορίας από τους Ισλανδούς κάφρους Solstafir.
Έχω να πω ότι, εν γένει, οι Ισλανδοί πρέπει να είναι τρελοί από γεννησιμιού τους ή απλά κάτι έχει το κλίμα της περιοχής.
Ξεπερνώντας τα παραπάνω, η εν λόγω κυκλοφορία είναι, σύμφωνα με το συνοδευτικό κείμενο, επανέκδοση του ντεμπούτου των Ισλανδών, Í Blóði og Anda (In Blood and Spirit) με ένα bonus δισκάκι. Η βάση τους είναι το ακατέργαστο black metal μέχρι περίπου τη μέση του άλμπουμ όπου και οι Solstafir αποφασίζουν να αρχίσουν να γράφουν κομμάτια που υπερβαίνουν τα οκτώ λεπτά… Είδατε, σας το είπα ότι είναι παλαβοί.
Ουσιαστικά από το έκτο κομμάτι του δίσκου, με τον ευφάνταστο τίτλο “Ei Við Munum Iðrast” (δεν ξέρω καν πως διαβάζεται), οι Ισλανδοί αποφασίζουν να το ρίξουν στα 70’s και στο post. Εκτενή ακουστικά σημεία που εναλλάσσονται με black κοπάνημα (“Bitch in Black”), πλήκτρα και πιάνα βγαλμένα από ταινία του Αγγελόπουλου (“Viking”), γυναικείες φωνές (“Árstíðir Dauðans”) και μυστήρια samples διαλόγων είναι τα χαρακτηριστικά του δεύτερου μέρους του δίσκου. Η μίξη όλων των παραπάνω παράγει ένα μοντέρνο μελωδικό black metal δίσκο.
Δυστυχώς για τους Solstafir το ντεμπούτο τους ήταν και παραμένει αποπροσανατολισμένο καθώς το θορυβώδες τμήμα του αναιρεί το ατμοσφαιρικό και τούμπαλιν. Οι ιδέες δεν είναι κακές, αλλά είναι για τους πολύ μυημένους του είδους διότι είναι αρκετά ακατέργαστες και επαναλαμβανόμενες. Οι υπόλοιποι αποφύγετε το όπως ο διάολος το λιβάνι.
486 
