Οι Valkyrja από τη Σουηδία κυκλοφορούν πλέον την τρίτη δουλειά τους έχοντας ήδη χτίσει έναν γερό black metal μύθο γύρω από το όνομα τους.
Συνήθως, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες τουλάχιστον, περιμένει κανείς δυνατές κιθάρες και πολύ “μαύρα” φωνητικά σε έναν νέο δίσκο μιας μπάντας ανάλογου βεληνεκούς σ’ αυτό το ιδίωμα. Το συγκεκριμένο στοιχείο ζει και βασιλεύει και εντός του “The Antagonist’s Fire”, έναν γενικά αρκετά ζοφερό και σκοτεινό δίσκο με riff που μπορούν να συνεπάρουν κι ύστερα να μετατραπούν σε ευχάριστα γνώριμα. Αυτό εννοείται πως προκύπτει από το ύφος όλων τους, το οποίο φέρει μια έξυπνη συνοχή χωρίς πολλές επαναλήψεις.
Τα λιγοστά παραπάνω δεν αναιρούν το γεγονός ότι το τρίτο album των Valkyrja είναι η χειρότερη δισκογραφική στιγμή τους. Η ψυχή που θα μπορούσε να έχει εμφυσηθεί στα επιμέρους κομμάτια του δίσκου είναι ανύπαρκτη με αποτέλεσμα την αρνητική πλευρά της ψυχρότητας. Ακολουθούν φυσικά οι λιγοστές ενδιαφέρουσες συνθετικές ιδέες με μοναδικά πολύ καλά σημεία τα προαναφερθέντα riff.
To “The Antagonist’s Fire” φέρει επτά συνθέσεις στο εσωτερικό του, καμία από τις οποίες δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μετριότατη. Το standard της μπάντας έχει φτάσει παραπάνω, αυτό είναι σαφές, το παρόν album όμως συνεχίζει να ξεπερνά αντίστοιχες κυκλοφορίες για τη φετινή χρονιά. Υπολείπεται σε δημιουργηκότητα και ζωντάνια, υπερτερεί όμως σε ποιότητα ηχογράφησης και παραγωγής (όχι μόνο λόγω εμπειρίας), στα black riff και λιγοστά solo που μπορούν να ξεχωρίσουν και στον γενικό αντίκτυπο ενός απλά καλού δίσκου μπάντας που, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν έχει απογοητεύσει.
566 
