Όταν κάποιος μιλάει για το μελωδικό death metal ξεκινάει μιλώντας για τους In Flames και τους Dark Tranquility.
Χωρίς τα δύο αυτά συγκροτήματα, η μελωδία του κλασικού Heavy metal, όπως μας το συνήθισαν οι Iron Maiden, και η άγρια πλευρά της μουσικής, με φωνητικά σκληρά σαν μάρμαρο και τύμπανα που σπάνε και διαμάντι, δε θα συναντιόταν ποτέ.
Το δεύτερο album των In Flames είναι σημαντικό, όχι μόνο για την αριστουργηματική (για την περίοδο εκείνη) μουσική συνοχή του, αλλά επίσης γιατί είναι παρθενική εμφάνιση του Anders Friden με την μπάντα. Πριν από αυτό ήταν η φωνή στο “Skydancer” των Dark Tranquility, τη στιγμή που στο ντεμπούτο των In Flames, “Lunar Strain”, ερμήνευε ο Mikael Stanne. Ουσιαστικά, οι φωνές άλλαξαν θέσεις μεταξύ τους και αυτό εδραίωσε την επιρροή των 2 συγκροτημάτων στη σύγχρονη ακραία metal έκφραση.
Σε αντίθεση με το ντεμπούτο, το “The Jester Race” κινείται σε πιο ήρεμα νερά με πολύ καθαρότερη παραγωγή και φιλοσοφία κεντραρισμένη στη μελωδία. Είναι η απεγνωσμένη ανάγκη του κιθαρίστα της μπάντας, Jesper Strömblad, να κάνει το παιχνίδι του κανονικά και χωρίς να σκέφτεται ότι είναι περιορισμένος, όπως ένιωθε με τους Ceremonial Oath.
Τα riffs του δίσκου και ρεφρέν σαν εκείνο του ομώνυμου τραγουδιού είναι πιασάρικα όσο δεν πάει και πλάσαραν τους In Flames στο Πάνθεον του death metal με άνεση. Το album αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας αυτοκρατορίας που όσο πήγαινε με τα χρόνια, αγκάλιασε τις σύγχρονες μουσικές τομές και τις προσάρμοζε ευλαβικά στα δικά της πλάισια.
Άκου και μάθαινε, νεαρέ μεταλλά, γιατί αν δεν έχεις να ακούσεις τα “December Flower”, “Lord Hypnos” και “Graveland” (ακούγωντας έχε και τους στίχους μπροστά), δε θα καταλάβεις πως δημιουργήθηκε το σύγχρονο screamo και από που πήραν ιδέες μπάντες σαν τους Children of Bodom.
Γύρισα πίσω στα λυκειακά μου χρόνια και το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου είναι πιο λαμπερό και από τις ακτίνες του Αυγουστιάτικου ήλιου. Γιατί αυτό κάνει η καλή μουσική! Σε κάνει να χαμογελάς…
688 
