Πραγματικά δεν έχω λόγια.
Στην προκειμένη περίπτωση η έλλειψη των κατάλληλων λέξεων δεν οφείλεται στην έκπληξη ή στον θαυμασμό που μπορεί να σου προκαλέσει η ακρόαση καινούριου υλικού, αλλά το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, καθώς η ακρόαση του τελευταίου πονήματος του κυρίου Ihsahn (συστάσεις δεν χρειάζονται νομίζω), περιγράφεται επακριβώς απο την φράση “dafuq did I just listen”.
Με το εναρκτήριο “Hiber” νομίζεις πως πρόκειται για ένα ακόμα κλασικό Ihsahn album, αλλά η συνέχεια δυστυχώς σε διαψεύδει. O δίσκος δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία συνοχή κυριολεκτικά. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα compilation με διάφορες ιδέες και πειραματισμούς του Ihsahn που επειδή δεν μπορούν να απορροφηθούν κάπου άλλου τις ονομάτισε “Das Seelenbrechen” και αποφάσισε να τις κυκλοφορήσει επίσημα πλέον τον Οκτώβριο του σωτήριου έτους 2013.
Tα “Regen” και “Pulse” είνα απλά περιττά και η χρηστικότητα τους θυμίζει εκείνα τα επεισόδια στις σειρές που απλά υπάρχουν για να γεμίσουν τα seasons, στην προκειμένη βλέπε 10 λεπά παραπάνω στην εν λόγω κυκλοφορία. Το δε “Tacit 2” αποτελεί τον ορισμό του ό,τι να ναι, ακόμα και ταμπέλα να ήθελες να του βάλεις, θα ήταν απο εκείνες τις τεράστιες πινακίδες με νεον με ενα ερωτηματικό στην μέση να αναβοσβήνει… Τα εναπομείναντα 6 όπως σωστά καταλάβατε είναι τόσο αδιάφορα που δεν χρήζουν καν αναφοράς.
Χωρίς κάποιος να αμφισβητεί το ταλέντο ή την δημιουργικότητα του Ihsahn , η όλη προσπάθεια φωνάζει απο μακριά, τουλάχιστον για εμένα , προχειρότητα, ενώ συγχαρητήρια σε αυτόν που θα καταλάβει τι ακριβώς θέλει να πει ή προσπαθεί να επιτύχει με αυτό του το εγχείρημα. Για τους ταμπελολάγνους τώρα πείτε το avant-garde , πείτε το progressive (αν και τα σημεία είναι ελάχιστα), πείτε το όπως θέλετε, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει .Η ακρόαση καθίσταται τόσο κουραστική και «δύσκολη» που μόνο με το βασανιστήριο της σταγόνας θα μπορούσε να παρομοιαστεί.
Προτείνεται μόνο στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του Ihsahn. Όλοι οι υπόλοιποι χαρείτε την ηρεμία σας.
Υ.Γ. 1. Das Seelenbrechen , φράση απο το “Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο” του Νίτσε.
Υ.Γ.2. Καλύτερη στιγμή του δίσκου: όταν τελείωσε.
602 
