Όταν διαβάζω δηλώσεις για “back to the roots” album, σκιάζομαι…
Διότι το ρίσκο του να προσπαθήσεις γυρίσεις σε έναν ήχο που είχες πριν είκοσι χρόνια είναι τεράστιο και το αποτέλεσμα συνήθως δεν είναι το αναμενόμενο. Λογικό βέβαια, άμα αναλογιστεί κανείς πως είναι αδύνατο να αναπαράγεις κάτι που έγραψε υπό άλλες συνθήκες, σε τελείως διαφορετικές μουσικά εποχές.
Το “Last Patrol” το περίμενα με ανυπομονησία, μιας και το προ τριετίας “Mastermind” μου άφησε γλυκιά γεύση, παρότι δεν ήταν καλύτερο απαραίτητα από αρκετές δουλειές του group (ίσως να με επηρέασε το ότι διαδέχτηκε το κάπως αδιάφορο “4 Way to Diablo”). Όπως και να έχει, στο άκουσμα του single “Mindless Ones”, πήρα μια κρυάδα και για αυτό προσέγγισα με αμφιβολίες το νέο τους πόνημα.
Το ταξιδιάρικο (και όμορφο συνάμα) “I Live With the Clouds” δεν αρμόζει για εισαγωγή δίσκου Monster Magnet. Σε οποιαδήποτε άλλη μπάντα ίσως να λειτουργούσε, στην προκειμένη όμως, όχι! Το ομώνυμο κομμάτι είναι πάνω από εννέα λεπτά, αλλά μάλλον δε χρειάζονταν τόσα. Ή καλύτερα, δε βρίσκεται στο σωστό σημείο του δίσκου… Καλοδεχούμενη πάντως η space αισθητική του, η οποία φέρνει στο μυαλό “Superjudge”!
Στη διασκευή του “Three Kingfishers” (Donovan) ο Wyndorf “κεντάει”, με την απόκοσμη χροιά που προσδίδεται στο τραγούδι να κεντρίζει το ενδιαφέρον. Η μερική ψυχεδέλεια συνεχίζεται και στο “Paradise” και αυτό που μέχρι στιγμής μου λείπει είναι ο όγκος. Εξαιρετικό το “Hallelujah” που ακολουθεί, ενώ το “Mindless Ones” εξακολουθεί να μη βγάζει νόημα ως single… Τέτοια κομμάτια, μια φορά και έναν καιρό, ο Wyndorf τα έγραφε ως fillers!
Η κοσμική αύρα που υπάρχει διάχυτη στο “Last Patrol” δε λειτουργεί ανασταλτικά (αυτό έλειπε), αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως το όλο εγχείρημα ήταν περισσότερο εκβιαστικό παρά αυθόρμητο.
Πεσμένα γκάζια και στο “The Duke (of Supernature)”, με το “End of Time” που το διαδέχεται να φέρει τα στοιχεία των Monster Magnet που αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Και παρά τα οκτώ λεπτά που διαρκεί, δεν κουράζει καθόλου. Επίλογος με το “Stay Tuned”, που συνεχίζει την ψυχεδελική ρότα που διέπει το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου.
Ο Dave Wyndorf όντως επέστρεψε τη μπάντα στο διάστημα, αλλά το έκανε μέσω Λαμίας… Σίγουρα δεν κατάφερε να γυρίσει το χρόνο πίσω, αλλά στην προσπάθειά του, έφερε στο φως μερικές πολύ καλές συνθέσεις, οι οποίες ναι μεν δε θα επαναφέρουν το σχήμα στα εμπορικά και ηχητικά επίπεδα του παρελθόντος, αλλά από την άλλη αποδεικνύουν πως οι Monster Magnet διατηρούν μια σχετική αξιοπρέπεια.
702 
