Ύστερα από το πετυχημένο πείραμα του “The Path of Totality” και το “Live at the Hollywood Palladium”, οι Korn καλούνται να δείξουν το κατά πόσο έχουν ακόμη λόγο ύπαρξης.
Διότι μπορεί το προηγούμενο album να τους έβαλε πάλι εν μέρει στο “παιχνίδι”, αλλά οι δηλώσεις του Davis για “περισσότερες κιθάρες”, έβαλε άπαντες σε αναμονή της νέας δουλειάς.
Και η αλήθεια είναι πως στο “The Paradigm Shift” οι κιθάρες δίνουν βροντερό παρόν! Αλλά η ουσία δεν είναι πως απλά επανήλθαν οι εξάχορδες. Κακά τα ψέματα, το σημαντικότερο νέο για τους Korn είναι η επιστροφή του Brian Welch (aka Head) στις κιθάρες και κατ’ επέκταση στον ήχο με τον οποίο το σχήμα από την Αμερική μεγαλούργησε. Όχι, δεν προσπαθώ να μειώσω τη συμβολή του Munky, αλλά δεν είναι τυχαίο το ότι με το που έφυγε ο Head, το group βάλτωσε και σε κάθε δίσκο έδειχνε τη μέτρια εκδοχή του.
Οι Korn επέστρεψαν κύριες και κύριοι, παρουσιάζοντας την καλύτερη δουλειά τους εδώ και μια δεκαετία! Δεν υπάρχει κάτι το νεωτεριστικό στον ήχο του “The Paradigm Shift”, ούτε κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει από το σχήμα. Απλά επιτέλους αποφάσισαν να σταματήσουν τις “ψαγμενιές” και να επικεντρωθούν στο να βγάλουν εύπεπτα κομμάτια, με δυνατό groove, όμορφα refrain και εμπορικό (με την καλή έννοια) χαρακτήρα. Και το κατάφεραν. Και μου αρέσει!
Μάλιστα, παρότι επιστρέφουν στις κιθαριστικές φόρμες του παρελθόντος, ελέω Head, δεν αφορίζουν τα ηλεκτρονικά στοιχεία που τους ακολούθησαν από το “See You On the Other Side” (λιγότερο) ως το “The Path of Totality” (περισσότερο), κάτι που προσωπικά μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, διότι πολύ απλά παρουσιάζει ένα πιο σύγχρονο πρίσμα των Korn, το οποίο ηχητικά λειτουργεί σα συνδετικός κρίκος μεταξύ παρελθόντος και προ-διετίας παρόντος.
Ομολογώ πως ακούγοντας το single “Never, Never”, περίμενα κάτι μέτριο γενικά, αλλά να που το εν λόγω κομμάτι δεν είναι από τα καλά του δίσκου!
Highlights: “Prey of Life”, “What We Do”, “Spike In My Veins”, “Lullaby for a Sadist”, “Victimized”
650 
