Ορισμένες φορές η μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια και μάλλον όσο περνάει ο καιρός αυτό επιδεινώνεται. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι οι Alter Bridge ήταν η φυσική συνέχεια των πολυπλατινένιων Creed, καθώς όλα τα μέλη των ΑΒ είναι πρώην μέλη των ανενεργών, πλέον, christian-rockers, με εξαίρεση τον frontman Myles Kennedy. Επίσης θυμάμαι ότι o Kennedy συνεργάζεται συστηματικά με τον Slash, στα solo project του.
Συνεπώς, το αναμενόμενο είναι ότι οι δίσκοι των ΑΒ τείνουν προς το αμερικάνικο εναλλακτικό rock της τελευταίας δεκαετίας (βλ. Godsmack, Nickelback , Staind κ.τ.λ). Ωστόσο αυτό που συνειδητοποιεί κανείς από τις πρώτες κιόλας νότες του φρεσκότατου “Fortress” (και δεύτερου album του group για τη Roadrunner), ότι οι Αμερικάνοι το έχουν ρίξει στο metal. Το εναρκτήριο “Cry of Achilles” σκάει στα ηχεία με ένα uber-power metal riff που θα ζήλευαν σίγουρα οι Kamelot και οι Edguy αυτού του κόσμου και ομοίως συνεχίζει και το πρώτο single “Addicted to Pain”.
Πρέπει να φτάσει ο δίσκος στο τρίτο (το όμορφο “Lover”) και τέταρτο κομμάτι, “The Uninvited” (με την υποχθόνια εισαγωγή που μοιάζει να την έχει γράψει ο ίδιος ο Jerry Cantrell) για να αντιληφθεί κανείς κάποια ψήγματα των Alice in Chains. Το κυριότερο στοιχείο, βεβαίως, που κάνει τη νέα μουσική συλλογή και κατεύθυνση των Αlter Βridge να θυμίζει κάτι τελείως εξευρωπαϊσμένο είναι η υψηλών συχνοτήτων φωνή του Kennedy. Οι λαρυγγισμοί του φέρνουν στο νου πολλές φορές ακόμη και τον υψίφωνο Geoff Tate των ατυχώς παρηκμασμένων Queensryche, γεγονός που δεν καθιστά το αποτέλεσμα πάντα ιδιαίτερα ικανοποιητικό.
Σίγουρα οι τύποι έχουν βελτιωθεί πολύ από τεχνικής απόψεως, ιδιαίτερα κιθαριστικά, καθώς οι Μyles Kennedy και Mark Tremonti, πέρα από το βαρύ riffing, επιδίδονται σε ασυγκράτητα solo και leads, πράγμα μη αναμενόμενο από ένα συγκρότημα όπως οι ΑΒ.
Το “Fortress” έχει κάποιες αρκετά καλές στιγμές (“Farther Than the Stream”, “All Ends Well”), οι οποίες δυστυχώς αναλώνονται κυρίως σε κάποια μελωδικά refrain.
Δια ταύτα, το πείραμα των Alter Bridge ήταν σίγουρα έκπληξη για όσους ανέμεναν ένα στεγνό, αναμασημένο alt rock δίσκο, αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν και η πιο ευχάριστη.
751 
