Κάποτε οι Καναδοί hard rockers, Coney Hatch ανακηρύχθηκαν ως οι πλέον δυνατοί σε ένταση ήχου στο Τορόντο και έπειτα ήρθε η σιωπή. Η καριέρα των Coney Hatch λοιπόν είναι σχετικά σύντομη.
Το 1982 η μπάντα, με τους Carl Dixon στη φωνή και την κιθάρα, τον Andy Curran στο μπάσο και τα φωνητικά, τον Steve Shelski ως κιθαρίστα και τον Dave Ketchum στα ντραμς κυκλοφόρησε το πρώτο ομώνυμο δίσκο της. Στο δίσκο υπήρχαν συνθέσεις όπως τα “Hey Operator”, “Devil’s Deck” και “Monkey Bars”, τα οποία παίζονταιστο πρόγραμμα του MTV και βοήθησαν στην προβολή της μπάντας. Ο δίσκος έγινε χρυσός σε πωλήσεις και βοήθησε το συγκρότημα να περιοδεύσει με μπάντες όπως Judas Priest και Triumph. Το επόμενο άλμπουμ, το “Outta Hand”, κυκλοφόρησε το 1983 και η πρώτη επιτυχία ήταν το “First Time For Everything”. Οι Coney Hatch επέστρεψαν το καλοκαίρι του 1985 με την τρίτη κυκλοφορία τους, το “Friction”. Αν και ωριμότερη από όλες αυτή η κυκλοφορία η εταιρία απέτυχε να προμοτάρει επαρκώς το δίσκο και έτσι το γκρουπ διέλυσε στα 1986.
Αυτό όμως που κάνει την ιστορία ενδιαφέρουσα είναι τα συμβάντα τον Απρίλιο του 2008. Βρισκόμενος στην Αυστραλία ο τραγουδιστής Carl Dixon είχε ένα φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Έπειτα από μακρά περίοδο ανάρρωσης ο Dixon ένωσε ξανά τις δυνάμεις του με τους υπόλοιπους Coney Hatch σε ένα show επανασύνδεσης στο Toronto τον Αύγουστο του 2010 και έπειτα στο περίφημο Firefest Rock Festival της Αγγλίας στα 2011. Φτάσαμε λοιπόν στο 2013 και έπειτα από σχεδόν 30 χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία τους, οι Coney Hatch επιστρέφουν με το δίσκο που συμβολικά ονομάζεται “Four”.
Από τις πρώτα μέτρα του “Blown Away”, που είναι και το πρώτο single και βίντεο του δίσκου, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι οι Dixon, Curran, Shelski και Ketchum το διασκεδάζουν που βρίσκονται και πάλι μαζί. Ξεχωρίζουν επίσης τα “Boys Club” με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Dixon, τα “παλιοροκάδικα” “Down & Dirty” και “Do It Again” για να κλείσει το άλμπουμ με την μπαλάντα “Holding On”.
Χρόνια έχω την απορία και πιστεύω αρκετοί άλλοι του μελωδικού χώρου, εάν οι Coney Hatch είχαν την πρέπουσα προώθηση από την εταιρεία τους, σε ποια θέση θα βρίσκονταν σήμερα; Ειδικά το “Friction” ήταν μία εκπληκτική δουλειά και θα τους είχε σίγουρα απογειώσει. Eυτυχώς υπάρχει και δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και η “μεγάλη μάνα” του μελωδικού χώρου Frontiers Records τους τη δίνει και το “Four” μπορεί να αποτελέσει ένα δεύτερο ξεκίνημα! Ο χρόνος θα δείξει εάν πραγματικά την αξίζουν ώστε να απαντηθεί και το ερώτημά μας…
597 
