Δύσκολο πράγμα να πρέπει να κριτικάρεις μια μπάντα την οποία έχεις μέσα στη καρδιά σου εδώ και πάρα πολλά χρόνια με το λογότυπό της στη κεντρική θέση στο τζίν μπουφάν του λυκείου, με ότι αυτό σήμαινε… και σήμαινε πολλά. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το τελευταίο αριστούργημα των πειρατών ήταν το “Rivalry” του 1998.
Το “Victory” και το “The Brotherhood” που ακολούθησαν είχαν κάποιες καλές στιγμές με τα πρώτα όμως σημαντικά σημάδια κόπωσης να εμφανίζονται. Το “Rogues on Vogue” του 2005 κακό, με τον Rolf να έχει στερέψει παντελώς απο έμπνευση. 2009 ανακοινώνεται η διάλυση του group και 2 χρόνια αργότερα κατάληψη του πλοίου και ύψωμα Jolly Roger στο κατάρτι. Έτσι πίστευα τουλάχιστον μιας και το “Shadowmaker” του 2012 που σήμανε τη δισκογραφική επιστροφή αποτέλεσε και τη ντροπή της δισκογραφίας τους. Οι πειρατές μεταμορφώθηκαν στον Peter Pan και την παρέα του. Όχι γιατί το album δεν ήταν heavy αλλά γιατί συνθετικά, εκτελεστικά και δημιουργικά ήταν μαχαιριά στη καρδιά. Κάθε κομμάτι και καημός.
Κατάλαβαν το λάθος που έκαναν και αποφάσισαν να προσπαθήσουν να επανορθώσουν; Είδαν ότι εμπορικά το album πάτωσε; Το κράξιμο έπεσε σύννεφο και είπαν ότι δεν γίνεται έτσι δουλειά; Όλα μαζί; Πάντως μέσα σε ένα χρόνο το συγκρότημα ξαναμπαίνει στο studio για το 15ο πόνημα του. Το ίδιο το σχήμα άφησε να διαρρεύσει ότι το “Resilient” θα είναι μια επιστροφή στις παλιές κλασσικές Running Wild φόρμες. Οι προσδοκίες μου όχι ιδιαίτερα υψηλές αλλά βγάζοντας καινούργιο album τόσο σύντομα, αν μη τι άλλο δείχνει ότι η μπάντα κάτι θέλει να πεί. Ο Adrian δεσπόζει στο εξώφυλλο αλλά αυτό απο μόνο του δεν μου λέει και πολλά. Μοναδικός κριτής η ακρόαση.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Soldiers of Fortune”, κλασσικό Running Wild κομμάτι με δυνατά riff, ωραίο και ξεσηκωτικό refrain και τα χαμόγελα σκάνε το ένα μετά το άλλο. Μου θύμισε “Privateer”, φρέσκο και ιδανικό για ξεκίνημα.
Τα επόμενα 2 κομμάτια, το ομώνυμο (μόνο το refrain αξίζει) και το “Adventure Highway” δυστυχώς δεν προσφέρουν κάτι. Βαρετές και απλοικές συνθέσεις δείχνουν να γράφτηκαν μέσα σε μια ώρα. Οι πρώτες φουρτούνες ταρακουνάνε το πειρατικό.
Το “The Drift” που ακολουθεί ευτυχώς επαναφέρει τις ισορροπίες μιας και αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Εθιστικό και αρχέγονο δείχνει ότι είναι σύνθεση παλαιάς Running Wild κοπής δοσμένο όμως κάτω από τη μοντέρνα σκοπιά των πραγμάτων. Κάτι απο “Beggars Night” ίσως.
Το “Desert Rose” μπορεί να μην είναι πειρατική μπαλαντα αφού τελευταίος πειρατής που μίλησε για τριαντάφυλλα πήρε μόνος του τη πρωτοβουλία και πήδηξε από το πλοίο, αλλά και πάλι τίποτα το ιδιαίτερο. Συνεχίζουμε.
Στο “Fireheart” τα κανόνια ρίχνουν βολές κατά ριπάς. Δεν πετυχαίνουν όλα στόχο αλλά τουλάχιστον το πλήρωμα είναι σε εγρήγορση. Speed καταστάσεις καταφέρνει και περνάει εύκολα τη βάση.
Mid-tempo ρυθμοί στα επόμενα 3 κομμάτια. “Run Riot”, “Down to the Wire” και “Crystal Cold”, αποτέλουν τυπικά κομμάτια της μπάντας που έχουν γράψει κατά δεκάδες. Μπολιασμένα με Hard Rock στοιχεία, λίγο γλυκανάλατα με κάποια ενδιαφέροντα riff που όμως δεν κάνουν τη διαφορά. Ναι μεν είναι Running Wild κομμάτια αλλά χρυσή μετριότης.
Φτάνουμε λοιπόν αισίως στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου. “Bloody Island” ο τίτλος και οι συνειρμοί με τον ύμνο “Treasure Island” είναι αναπόφευκτοι. Η δύναμη πυρός και οι υμνικές μελωδίες είναι εδώ. Εισαγωγή που προκαλεί ανατριχίλα προετοιμάζει το έδαφος για τις κιθάριστικές ομοβροντίες που είναι βγαλμένες απο τα καλύτερα σεντούκια του Rolf και της παρέας του. Κομματάρα απλά. Απόδειξη ότι το κλασσικό Heavy Metal μπορεί και πρέπει είναι πάντα επίκαιρο.
Το πλοίο δεν είναι ακυβέρνητο πλέον αλλά ούτε έχει φτάσει στο λιμάνι του “Port Royal” γεμάτο χρυσάφι. Πολύ καλύτερο του “Shadowmaker” αλλά αυτό δεν ήθελε και ιδιαίτερη προσπάθεια. Άνισο θα χαρακτήριζα το “Resilient” με 3-4 πολύ καλά κομμάτια και τα υπόλοιπα μέτρια- ίσως και λίγο βαρετά. Δεν περίμενα κάτι περισσότερο διότι μέσα σε ένα χρόνο δεν γίνεται από ενα συνθετικό τέλμα που έχεις πέσει να βγάλεις ένα καινούργιο “Death or Glory”. Τουλάχιστον όμως η συγκεκριμένη κυκλοφορία μας ανοίγει την όρεξη να περιμένουμε την επόμενη κανονιά και κάτι μου λέει ότι θα ηχήσει ακόμα πιο δυνατή. Κάποια κομμάτια του “Resilient” δείχνουν ότι μπορούνε ακόμα.
We are prisoners of our time but we are still alive. Fight for freedom fight for the right we are Running Wild…
709 
