FATES WARNING

November 2, 2014 Γιώργος Ραχιώτης ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ Comments Off

Το 1983 συνέβησαν αρκετά σημαντικά πράγματα (εκτός βέβαια από την γέννηση μου που συγκαταλέγεται σε αυτά και ίσως είναι το πιο σημαντικό). Ένα από τα πιο σημαντικά όμως είναι η δημιουργία των Fates Warning. Μίας μπάντας που δίκαια συγκαταλέγεται μέσα στην “Αγία Τριάδα” του progressive metal μαζί με τους Dream Theater και τους Queensryche.

Το να ξετυλίξει κάποιος το νήμα σε αυτό που λέγεται Fates Warning είναι θα έλεγα αρκετά δύσκολο καθώς θα πρέπει να υπάρχει μια εκτενής αναφορά σε πολλά πραγματάκια. Βέβαια εδώ δεν είμαστε εγκυκλοπαίδεια του Metal οπότε μάλλον θα μείνω στα πιο σημαντικά. Η αλήθεια είναι πως το άρθρο στην πρώτη του μορφή ήταν σαφώς υπερδιπλάσιο αλλά επειδή έκρινα πως θα ήταν δυσανάγνωστο κάθισα να το ξαναγράψω έτσι ώστε να είναι αρκετά πιο μαζεμένο και πιο εύκολα προσπελάσιμο από όλους. Ας αφήσω όμως τους αγαπημένους μου μακροσκελείς προλόγους και ας περάσω στην ουσία.

Μέσα στα 30 χρόνια της πορείας των Fates Warning στο Metal μας έχουν χαρίσει 11 studio album (βάζοντας μέσα και το καινούργιο), 4 demo, 7 singles, 1 VHS tape, 2 live albums και 3 DVD ενώ υπάρχει και ένα compilation album. Αρκετά παραγωγικοί θα μπορούσε να πει κανείς αν κρίνει και όλες τις αλλαγές που έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια όπως είναι λογικό δεν είναι όλα τα album τόσο καλά όσο θα περίμενε κανείς, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε κάθε μπάντα έχει τα πάνω και τα κάτω της.

Πριν αρχίσω να αναλύω σιγά σιγά όλη την πορεία της μουσικής τους καριέρας και επειδή δεν θα ήθελα να αναφερθώ εκτενέστερα στις αλλαγές του line up μεταξύ των κυκλοφοριών μιας και μεγαλύτερη σημασία έχει η μουσική αρκεί να πω πως από την αρχική σύνθεση της μπάντας ο μόνος που είναι ακόμα εδώ από την αρχική σύνθεση είναι οι Jim Matheos (guitar), ενώ από την μπάντα έχουν περάσει οι Victor Arduini (guitar), John Arch (vocals), Joe DiBiase (bass guitar), Steve Zimmerman (drums), Mark Zonder (drums), ενώ η τωρινή σύσταση του group εκτός από τον Matheos αποτελείται από τους Ray Alder (vocals), Joey Vera (bass guitar), Frank Aresti (guitar), Bobby Jarzombek (live drummer). Αφού λοιπόν κλείσαμε και με αυτό το μικρό αναφορικό απλά “ταξίδι” των αλλαγών στο line up καιρός να πάμε στα πιο σημαντικά πράγματα.

9 Σεπτεμβρίου 1984 κυκλοφορεί το ντεμπούτο των Fates Warning με τίτλο “Night on Bröcken”. Σε αυτό το πρώτο album τους δεν είναι ξεκάθαρη η πορεία που θα ακολουθήσουν μιας και πρόκειται για την αρχή των πάντων.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για Prog δίσκο αλλά περισσότερο Heavy/Power αναφορές θα βρούμε εκεί μέσα και μάλιστα με εμφανείς επιρροές σε Maiden, Priest, Sabbath, λίγο Queensryche και γενικότερα NWOBHM. Δεν συγκαταλέγεται μέσα στα κλασικά ντεμπούτα καλώς ή κακώς αν και άφησε και κάποια ιστορία στην όλη φάση.
Άξιο αναφοράς επίσης για τον δίσκο είναι πως ο τίτλος είναι προφανέστατη αναφορά στο Bröcken, ένα διάσημο βουνό στην Γερμανία (το συναντούμε και στο Faust του Goethe), βουνό που έγινε διάσημο για τις αναφορές σε μάγισσες και βέβαια το εξώφυλλο του δίσκου είναι βασισμένο εκεί. Εν κατακλείδι το πρώτο πόνημα των Fates Warning είναι πιο Ευρωπαϊκού ήχου παρά Αμερικάνικου, αλλά έθεσε τις βάσεις για μια καλή πορεία.

15 Οκτωβρίου 1985 και η δεύτερη δουλειά των Αμερικανών φτάνει στα ράφια των δισκοπωλείων. Τίτλος αυτής “The Spectre Within”. Εδώ βρίσκουμε επιρροές από όλες τις μεγάλες μπάντες του είδους και φυσικά είναι ο πρώτος δίσκος που οι Fates Warning μας παρουσιάζουν το prog profile τους. Ένας δίσκος που μαζί με τον προηγούμενο έχει ποικίλες αντιδράσεις μεταξύ των οπαδών της μπάντας (μάλλον περισσότερο για τα φωνητικά του John Arch και όχι τόσο για την μουσική ιδιοφυία των δίσκων), αλλά σίγουρα συγκαταλέγεται στα all time favorites όλων των οπαδών του συγκεκριμένου είδους και φυσικά της μπάντας.

Θα μπορούσα για κάθε άλμπουμ να γράφω από μία εγκυκλοπαίδεια όπως έχω ήδη αναφέρει αλλά κρίνω σωστότερο και τιμιότερο απλά να παρουσιάσω την πορεία της μπάντας και όσοι πιστοί να σπεύσουν. Οπότε τα μακροσκελή σχόλια για τραγούδια επανακυκλοφορίες κτλ είναι νομίζω ανούσια. Το μόνο που θα μπορούσα να πω περισσότερο για το εν λόγω album είναι ότι αποτελεί ένα σίγουρο must have στους απανταχού progsters αλλά και σε όλους όσους μπαίνουν στα άδυτα αυτής της μουσικής.

10 Νοεμβρίου 1986 κυκλοφορεί το “Awaken the Guardian”, τρίτο κατά σειρά άλμπουμ για τους Fates Warning και το πρώτο και γι αυτούς αλλά και για την Metal Blade που μπαίνει στο “Billboard 200” στη θέση νούμερο 191. Αν και μετά από τόσα χρόνια το άλμπουμ μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί κλασικό τόσο για την μπάντα όσο και για τον prog ήχο που αρχίζει σιγά σιγά να καθιερώνεται, ακόμα και σήμερα οι απόψεις τον περισσοτέρων διίστανται. Εγώ το μόνο που θα μπορούσα να πω γι’ αυτό το άλμπουμ είναι ότι μακάρι και στα τελευταία τους να είχαμε τέτοιο επίπεδο. Αλλά αυτό θα το δούμε και στην πορεία του εν λόγω άρθρου.

1988 και κυκλοφορεί το “No Exit”, τέταρτο κατά σειρά full length για τους Αμερικανούς και πρώτο με τον Ray Alder στα φωνητικά. Ο τίτλος του άλμπουμ βασισμένος σε ένα έργο του 1944 γραμμένο από τον φιλόσοφο Jean- Paul Sartre. Ο συγκεκριμένος δίσκος ακόμα και σήμερα διχάζει το σύνολο των οπαδών της μπάντας μιας και κατά πολλούς δεν είναι ο δίσκος που φανερώνει το τέλειο παιχτικό progressive ύφος τους αν και για κάποιους άλλους αποτελεί δίσκο ορόσημο για την μετέπειτα πορεία των Fates.

Εγώ απλά θα πω πως μακάρι να γραφόντουσαν τόσο καλά progressive Κομμάτια άνω των 20 λεπτών κατά κόρον ακόμα και σήμερα όπως το απίστευτο “The Ivory Gates of Dreams” που υπάρχει στο συγκεκριμένο album και διαρκεί περίπου 22 λεπτά. Αν ακόμα κάποιος βρίσκεται σε αντίφαση για τον συγκεκριμένο δίσκο εγώ απλά θα έλεγα ότι μόνο και μόνο για το προαναφερθέν κομμάτι ο δίσκος έχει ξεχωριστή θέση μέσα στην συλλογή μου από άλμπουμ των Fates.

1989 και έρχεται το “Perfect Symmetry” να καθιερώσει τους Fates Warning ως progressive μπάντα, χωρίς να λείπουν βέβαια ακόμα οι πιο metal επιρροές τους. Πέμπτος δίσκος για τους Αμερικανούς και αν και δεν πρόκειται για τον καλύτερο τους, όλοι οι οπαδοί και κριτικοί ανά τον κόσμο συμφωνούν πως πρόκειται για έναν δίσκο ο οποίος είναι κάτι παραπάνω από απλά καλός. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως το τελευταίο κομμάτι του δίσκου “Nothing Left to Say” περιλαμβάνεται στο soundtrack ς ταινίας “Freddy’s Dead: The Final Nightmare” του 1991.

1991 και μας έρχεται το “Parallels”. Γι’ αυτό το άλμπουμ θα μπορούσα να γράψω τουλάχιστον 2-3 σελίδες αλλά μάλλον θα αρκεστώ στις λίγες γραμμές που πρέπει να συμπτύξω τα λεγόμενα μου σε αυτό το άρθρο. Ένα album το οποίο για πάρα πολύ κόσμο μας έβαλε μέσα στον υπέροχο κόσμο των Fates Warning μιας και εκείνη την εποχή πρωτάρχισαν να έρχονται τα cd στην Ελλάδα. Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι με τα πρώτα εκείνα δισκάκια αρχίζει και η συναισθηματική σχέση μεταξύ οπαδού και μπάντας.

Για να μην φλυαρούμε ασκόπως υπάρχουν πολλοί λόγοι στο να έχει κανείς το εν λόγω album στη συλλογή του, εκτός βέβαια του ότι είναι το πιο αναγνωρίσιμο Fates Warning album. Ένας από αυτούς είναι η συμμετοχή του κυρίου James LaBrie (ο οποίος μόλις είχε πάει στους Dream Theater) στο κομμάτι “Life in Still Water” όπου και κάνει τα “αρμονικά” φωνητικά. Επίσης άξιο αναφοράς είναι πως στα thanks του δίσκου οι Fates Warning ευχαριστούν τους Dream Theatre (πρόκειται για μάλλον ορθογραφικό λάθος βιασύνης δηλαδή) και η ανταπόδοση των Dream Theater στο “Images and Words”, αστειευόμενοι φυσικά, ήταν τα ευχαριστήρια στους Fatez Warning (και μετά μιλάμε εμείς στην Ελλάδα για χιούμορ και αστεία. Αυτό σημαίνει μάγκες πολιτισμός).

1994 κυκλοφορεί το “Inside Out” των Αμερικανών και εκτός από το ότι είναι το 7ο στην καριέρα τους album είναι και το τελευταίο για τους Frank Aresti και Joe DiBiase. Για πολλούς πρόκειται για έναν δίσκο ο οποίος έχει υποτιμηθεί. Για άλλους πάλι πρόκειται για έναν υπερεκτιμημένο δίσκο. Και όπως πάντα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Χωρίς να αποτελεί τον καλύτερο τους δίσκο ταυτόχρονα δεν είναι ούτε ο χειρότερος τους. Βέβαια συνολικά οι Fates δεν έχουν πολλές άσχημες στιγμές απλά έχουν λιγότερο καλούς δίσκους θα μπορούσα να πω. Ένα από τα πράγματα πάντως που είναι αξιοσημείωτα είναι το πρόχειρο – τεμπέλικο και μινιμαλιστικό εξώφυλλο που μάλλον απογοήτευσε τους πάντες.

1997 και αφού αφήνω πίσω μου την κυκλοφορία του μοναδικού (ευτυχώς και δόξα τους Θεούς) compilation album (“Chasing Time”) που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Fates Warning το 1995 ερχόμαστε στην κυκλοφορία του “A Pleasant Shades of Grey”. Concept album το οποίο περιέχει μόνο ένα κομμάτι διαιρεμένο σε 12 μέρη (κατά την ταπεινή άποψη του συντάκτη του εν λόγω άρθρου είναι η καλύτερη μορφή που μπορεί να έχει το tracklist ενός concept δίσκου), πολύ πιο σκοτεινό από οτιδήποτε έχουν κάνει μέχρι στιγμής οι Αμερικανοί, καθώς και μία όμορφη κατά πολλούς εναλλαγή σε μουσικά είδη ή για να ακριβολογούμε ένα καλό πάντρεμα μουσικών.

Βέβαια και σε αυτόν το δίσκο οι “γκρίνιες” από ορισμένους δεν θα λείψουν ενώ πρέπει να περάσουν περίπου 10 χρόνια για να αρχίσει να αναγνωρίζεται η ιδιαιτερότητα του. Για εμένα πάντως αποτελεί ένα από τα κορυφαία album όχι μόνο των Fates Warning αλλά και του Progressive στο σύνολο του αν κι εδώ θα συναντήσω πολλούς που θα πουν το αντίθετο.

2000 και όλοι περιμένουν να βγει το καινούργιο album των Αμερικανών και να είναι καταιγιστικό. Τίτλος της 9ης κατά σειράς δουλειάς “Disconnected” και μάλλον το συναίσθημα που ακολούθησε στην ακρόαση και αυτού του δίσκου στο σύνολο των οπαδών του group το περιγράφει ο τίτλος. Αποσύνδεση και έλλειψη της μαγείας μπορεί να χαρακτηριστεί κάλλιστα και δεν θα συνεχίσω να περιγράφω μιας και θεωρώ πως η εν λόγω κυκλοφορία μάλλον κακό έκανε και όχι τόσο καλό στη μέχρι τότε φήμη των Αμερικανών. Στα τελευταία των προτιμήσεων μου καλώς ή κακώς και ας πυροβολήσουν κάποιοι.

2004 και ενώ περιμένουμε στη νέα τους κυκλοφορία οι Fates Warning να μας επιστρέψουν τουλάχιστον λίγη από τη χαμένη μαγεία κυκλοφορούν το “Fates Warning X” (ή αλλιώς “FWX”) και για να πω την μαύρη μου αλήθεια επικρατεί γι ακόμα μια φορά απογοήτευση. Ο διχασμός των γνωμών πάντως καλά κρατεί και εδώ αλλά ειλικρινά έχουμε να κάνουμε με κάτι που δεν θυμίζει την προηγούμενη μαγεία. Σαφώς καλύτερο από το “Disconnected” αλλά και πάλι όχι αρκετό για τους περισσότερους. Οπότε απλά σε ότι έχει να κάνει με τα τρία τελευταία album των Fates (“A Pleasant Shade of Gray”, “Disconnected” και “ FWX”) τα αφήνω στην κρίση του καθενός.

Και φτάσαμε αισίως στο 2013 και το νέο πολυαναμενόμενο δίσκο των Αμερικανών. Τίτλος αυτού “Darkness in a Different Light” και μάλλον κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Σκοτάδι σε ένα διαφορετικό φως αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω λίγο πιο ποιητικά ή λογοτεχνικά την έκφραση. Σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές των Fates είναι σαφώς ανώτερη (εννοώντας τους τρεις τελευταίους δίσκους) χωρίς βέβαια σε καμία περίπτωση να αποτελεί την καλύτερη στιγμή της καριέρας τους.

Εν κατακλείδι και έχοντας αφήσει απ’ έξω από το εν λόγω άρθρο όλες τις υπόλοιπες κυκλοφορίες πλην των άλμπουμ θα μπορούσα να πω πως μέσα από τις 11 δουλειές που μας έχουν χαρίσει οι Αμερικανοί, μπορεί ο καθένας από εμάς να βρει τις αγαπημένες και τις χειρότερες του. Πάντως σίγουρα το έργο και η παρακαταθήκη έχουν τεράστια σημασία και σίγουρα επιρροή σε πολλές ακόμα μπάντες εκεί έξω. Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι απλά ένα “Kneel and Obey” και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της μουσικής.