Δευτέρα βράδυ και αν και δεν έχουμε συνδυάσει τις Δευτέρες με συναυλιακά προγράμματα, ειδικά μετά τους καλοκαιρινούς μήνες (σε ένα πράγμα ζηλεύω τους Άγγλους που δεν έχουν στάνταρ μέρες για live) είχε δοθεί ένα πολύ μεγάλο (για κάποιους τουλάχιστον) ραντεβού σε ένα από τα πιο ιστορικά liveάδικα της πόλης.
Ο κύριος Paul Di Anno (δεν θα κάτσω να αναλύσω την ιστορικότητα του ονόματος αν δεν τον ξέρει κάποιος τι να πω, μάλλον ακούει λάθος είδος μουσικής) στο Κύτταρο με καλή παρέα για support, οπότε ήταν μια χαρά ευκαιρία για Δευτεριάτικη έξοδο…
Έφτασα αρκετά νωρίς θα έλεγα στο Κύτταρο και αυτό που αντίκρισα μέχρι την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες ήταν τουλάχιστον απογοητευτικό. 50 άτομα ήμασταν όλα κι όλα και από μέσα μου έλεγα πως μάλλον θα πήγαινε για φιάσκο προσέλευσης αν και παρακαλούσα να διαψευστώ. Το αν με διέψευσε η προσέλευση του κόσμου δεν θα το αποκαλύψω ακόμα.
8 παρά κάτι λοιπόν και αφού είχαν ανοίξει οι πόρτες εισήρθα στον γνώριμο χώρο για κάποιους από εμάς του Κύτταρου και έπιασα την γνωστή μου γωνία περιμένοντας καρτερικά να αρχίσει να γεμίζει ο χώρος και να ξεκινήσουν τα μουσικά δρώμενα. Εξάλλου το ότι εκτός από τον Paul Di Anno υπήρχαν και άλλα 3 support ήταν κάτι παραπάνω από “θελκτικό”.
Με τον ήχο του συγκεκριμένου event δεν θα ασχοληθώ διεξοδικά. Φτάνει πιστεύω να πω πως κινήθηκε για ακόμα μια φορά σε μέτρια επίπεδα (το κακό με τα περισσότερα live που πραγματοποιούνται στην μπανανία που λέγεται Ελλάδα), αλλά ευτυχώς όλες οι μπάντες υπερκάλυψαν αυτή την ατέλεια με την επίδοσή τους επί σκηνής.
Το δύσκολο έργο του “ανοίγματος” το είχαν οι Hattie Green που για να πω την μεγάλη μου αλήθεια δεν τους είχα πολυψάξει πριν το live. Αρκετά δεμένη μπάντα αν και μου φάνηκε λίγο εκτός σε κάποια σημεία (ίσως να φταίει ότι την ώρα που βγήκαν και μέχρι περίπου την ώρα που τελείωσαν στο κύτταρο δεν ήμασταν πάνω από 120-150 άτομα).
Πάντως κινήθηκαν σε αξιοπρεπή επίπεδα και αν και με χάλασαν κάποια φάλτσα του τραγουδιστή καθώς και η “εκτέλεση” στο “Dark Lady” των Σκορπιών θα έλεγα πως θα τους έχω στα υπόψη για να τους ψάξω λίγο καλύτερα. 7 κομμάτια στο σύνολο τα οποία πιστεύω πως ήταν το καλύτερο ορεκτικό γι’ αυτά που θα ακολουθούσαν (ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος πληρώνει ένα εισιτήριο για ένα live και δεν έρχεται από την αρχή να δει και τα support)!
Hattie Green Setlist:
Rocket Roll
Heritage
Lucky Kitty
Gunsmoke
Dark Lady (Scorpions cover)
Burning Wheels
Party Time
Μετά τους Hattie Green ήταν η σειρά των γνώριμων στους περισσότερους από εμάς πιστεύω Maidenance (αν δεν ήταν τα παιδιά ένα από τα πιο κατάλληλα support για την βραδιά εξάλλου ποιος θα ήταν;). Όπως ήταν αναμενόμενο τα παιδιά έπαιξαν μόνο Dickinson λόγω της βραδιάς, αλλά σίγουρα έδωσαν σε όλους μας κάτι να θυμόμαστε για πολλά βράδια ακόμα. Το Κύτταρο εξάλλου είχε σιγά σιγά αρχίσει να ψιλογεμίζει και οι Maidenance έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα.
Για όσους δεν τους έχουν δει live το μόνο που θα πω είναι ένα “ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ” και θα το αφήσω εδώ, μιας και πρόκειται για μια μπάντα η οποία όχι απλά σε αποζημιώνει αλλά σίγουρα αποτελεί must για διασκέδαση σε live. Σε όλο το setlist τους ο κόσμος συμμετείχε όχι απλά ενεργά και στο τέλος το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι μα γιατί όχι ακόμα 1-2 κομμάτια; Τέλοσπάντων, καλό ήταν και όσο κράτησε.
Maidenance setlist:
Powerslave
Revelations
Hallowed be thy Name
Infinite Dreams
Alexander the Great
Flight of Icarus
Και είχε έρθει η σειρά για μία από της αγαπημένες μου μπάντες της ελληνικής σκηνής, καθώς και για την μπάντα που είχε αναλάβει το δύσκολο διπλό ρόλο όχι μόνο της βραδιάς αλλά ολόκληρου του Greek Tour του κυρίου Paul Di Anno. Οι Sorrowful Angels εκτός από support λοιπόν είναι και η μπάντα του Paul επί ελληνικού εδάφους για την τελευταία (???) αυτή περιοδεία του. Οπότε καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο έργο έχουν τα παιδιά.
Ας αφήσω όμως τη δυσκολία του έργου και ας περάσω στο γιατί θεωρώ πως οι Sorrowful είναι από τους πιο επαγγελματίες του είδους (και όχι μόνο) και στο γιατί αυτή η μπάντα θα πάει πολύ ψηλά. Τα παιδιά αν και δεν είχαν τον ήχο με το μέρος τους δεν πτοήθηκαν στο ελάχιστο και κατά τη διάρκεια του set τους όχι απλά το χάρηκαν αλλά έκαναν και τον κόσμο (ο οποίος δόξα τους Θεούς είχε γεμίσει -αν και όχι ασφυκτικά- το Κύτταρο) και απέδειξαν για ακόμη μια φορά τι σημαίνει να παίζεις on stage επειδή το αγαπάς και το γουστάρεις και όχι επειδή έχεις κάτι υλικό να κερδίσεις (εξάλλου οι Στιγμές είναι που μετράνε).
Θα μπορούσα να γράφω ένα κατεβατό για το ότι κάνει η συγκεκριμένη μπάντα και τα μέλη της σε κάθε live καθώς και το γιατί τους θεωρώ από τους κορυφαίους της Ελληνικής Σκηνής αλλά θα αρκεστώ στο να πω πως όπου τους πετύχετε τρέξτε γιατί αν δεν τους έχετε δει χάνετε! Στα 9 κομμάτια του ατμοσφαιρικού gothic metal τους δεν έλειψαν και 2 αγαπημένες μου διασκευές αποδεικνύοντας πως μπορούν να πιάσουν τα πάντα, να τα φέρουν στα μέτρα τους και απλά να τα απογειώσουν.
Sorrowful Angels setlist:
Mistress of Desire
Unspeakable Cult
Shores of Capture
Love Means Death (Flowers of Romance cover)
Right of Way
Suicidal Manners
Omens
Mourn (Apoptygma Berzerk cover)
Denial
Και ήρθε η σειρά του άντρα που όλοι περιμέναμε. Του “κτήνους” επί σκηνής. Του κυρίου που σε κάποιους έμαθε τι είναι το Heavy Metal εκεί την 5ετία μεταξύ 1976 και 1982. Τα λόγια νομίζω είναι περιττά για τον κύριο Paul Di Anno. Και αυτό που θα ακολουθούσε απλά ήταν το λιγότερο μαγικό.
Αν και ο Paul εμφανίστηκε με μπαστούνι και εμφανώς καταπονημένων με όποια και όσα προβλήματα τον απασχολούν, όχι απλά στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αλλά απέδειξε το τι σημαίνει (εκτός από το οικονομικό κομμάτι μιας συναυλίας) να αγαπάς και ότι κάνεις. Φυσικά το κοινό όχι απλά τον υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες αλλά καθόλη τη διάρκεια της επί σκηνής παρουσίας του αναφωνούσε το όνομα του στο τέλος και την αρχή κάθε κομματιού.
Περιττό να σας πω πως γινόταν ο χαμός στο pit και πως όποιος το έχασε, απλά έχασε, αλλά σιγά μην σας το αναλύσω κιόλας. Την τιμητική της πάντως είχε η σύζυγος του Paul Di Anno μιας και 5-6 αφιερώσεις τις έστειλε (συγκεκριμένα την είπε 2-3 φορές πουτάνα και κάνα δυο ακόμα fucking bitch και αυτό γιατί όπως είπε και ο ίδιος του λέει πως δεν μπορεί να τραγουδήσει).
Δεν ξέρω αν το setlist ποίησε ή όχι στο σύνολο του τους πάντες (σίγουρα θα θέλαμε ο καθένας από εμάς να ακούσουμε και κάτι ακόμα διαφορετικό) αλλά εν τέλει το κρίνω άκρως απολαυστικό και ικανοποιητικό. 17 κομμάτια έπαιξε ο άνθρωπος εξάλλου εκ των οποίων μόνο στα 3 τελευταία τα “έπαιξε’ και λογικά γιατί ο ιδρώτας που χύθηκε ήταν υπερβολικά πολύς.
Για το τέλος άφησα απλά τον δεύτερο ρόλο των Sorrowful Angels. Όποια μπάντα θέλει να μάθει το τι σημαίνει να είσαι 1000000% επαγγελματίας το μόνο που έχει να κάνει είναι να επικοινωνήσει με τα παιδιά και να τα ακολουθεί σε κάθε live παίρνοντας ότι περισσότερο μπορεί. Χίλια μπράβο στα παιδιά δεν είναι αρκετά να δείξουν το πόσο μα πόσο γαμηστερά έπαιξαν όχι μόνο στο δικό τους set αλλά και τα κομμάτια της περιοδείας του Di Anno και όχι μόνο το διασκέδασαν αλλά ξεσήκωναν και τον κόσμο σε κάθε ευκαιρία (Mr Boozerman είσαι ο υπέρτατος bass performer ρε φίλε)! Τα υπόλοιπα απλά θα μείνουν στις μνήμες μας. Εις το επανειδείν….
Paul Di Anno setlist:
Sanctuary
Purgatory
Wrathchild
Marshall Lockjaw
Prowler
Murders In The Rue Morgue
Genghis Khan
The Beast Arises
Children Of Madness
Remember Tomorrow
Charlotte the Harlot
Mad man in the attic
Killers
Phantom Of The Opera
Running Free
Transylvania
Blitzkrieg Bop (The Ramones cover)
Photos: Αναστασία Βερτεούρη
532 
