Όταν μια μπάντα αποφασίζει να κυκλοφορήσει, ύστερα από χρόνια στο χώρο, ένα δίσκο που απλά φέρει το όνομά της ως τίτλο, συνήθως το κάνει είτε για να επαναπροσδιορίσει τον ήχο της, είτε για να κάνει μια νέα αρχή, είτε γιατί θεωρεί πως η εν λόγω δουλειά συγκεντρώνει όλα τα μουσικά στοιχεία που έχουν συντροφεύσει το σχήμα από την αρχή της καριέρας του.
Στην περίπτωση των Dream Theater δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Δε συναντάται κάποια διαφοροποίηση στον ήχο της μπάντας, ούτε κάποιο είδος μουσικού συγκεντρωτισμού και ανακεφαλαίωσης, ενώ ουδεμία αρχή δε γίνεται, ούτε σε επίπεδο μελών, αλλά ούτε σε αυτόν της συνθετικής προσέγγισης, που τηρείται σχεδόν αυστηρά από το 2007 και μετά.
Πάντα σε υψηλότερο επίπεδο από τα περισσότερα group του χώρου, αλλά με σαφέστατη έλλειψη του στοιχείου της έκπληξης, καθώς πάνε χρόνια από τότε που οι Dream Theater ενθουσίασαν κοινό και κριτικούς.
Σίγουρα οι fanboys στο άκουσμα του νέου δίσκου δηλώνουν ενθουσιασμένοι, αλλά στους συγκεκριμένους, ακόμα και εάν οι Theater ηχογραφήσουν γρύλλους να ερωτοτροπούν πάνω σε ξυλόφωνο, το ίδιο super θα τους φανεί. Από την άλλη υπάρχουν και οι haters που θεωρούν το σχήμα “τελειωμένο” και ανήμπορο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Το προ διετίας “A Dramatic Turn of events” λοξοκοίταξε στιγμές του παρελθόντος, αλλά μονάχα στιγμιαία, και παρότι μου άρεσε, δε βρήκε τελικά πολλές φορές το δρόμο του στο στερεοφωνικό μου. Και ακούγοντας το “Dream Theater”, μάλλον το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Εννέα συνθέσεις, κοντά στα 70 λεπτά, με μια σχεδόν τρίλεπτη instrumental εισαγωγή (χωρισμένη σε τρία μέρη) να ανοίγει το album (καιρό είχαν να κάνουν κάτι τέτοιο). Ακολουθεί το “The Enemy Inside”, το οποίο το συγκρότημα είχε διαθέσει προς ακρόαση από πριν το καλοκαίρι. Συμπαθητικό, αλλά για τα δεδομένα της μπάντας, όχι κάτι το ιδιαίτερο. Το “The Looking Glass” με ελκύει πιο πολύ σα σύνθεση, μιας και έχει μια (εξ αγχιστείας) συγγένεια με παλαιότερες δουλειές τους. Άλλο ένα instrumental ακολουθεί (“Enigma Machine”), με το μελαγχολικό “The Bigger Picture” να παίρνει τη σκυτάλη, κατεβάζοντας ταχύτητες. Τα “Behind the Veil” και “Surrender to Reason” αποτελούν για το γράφοντα δύο από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, ενώ και το “Along the Ride” δεν απέχει πολύ από αντίστοιχο χαρακτηρισμό. “Illumination Theory” για το κλείσιμο, μια 22λεπη σύνθεση- συρραφή ιδεών, άλλων καλών και άλλων κάπως καλύτερων. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, από τη μέση και μετά, το album είναι σαφώς πιο εμπνευσμένο!
Αξίζει να σημειωθεί πως η απόδοση του James Labrie είναι σε υψηλά επίπεδα (για την υπόλοιπη μπάντα, ούτε λόγος… ποτέ δε σταμάτησε να ακουμπάει ταβάνι τεχνικά). Πέρα από αυτό όμως, τι; Τι καινούργιο μπορεί να γράψει κάποιος για το “Dream Theater”
Δυστυχώς οι Dream Theater έχουν εγκλωβιστεί σε μια συνθετική μανιέρα, η οποία δεν τους αφήνει περιθώρια να εξελιχθούν, ή έστω να περπατήσουν σε κάποια άλλη μουσική οδό, της ίδιας βέβαια ηχητικής πόλης. Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά ηχούν μεταξύ τους τα “When Dream and Day Unite”, “Images & Words”, “Awake”, “Falling Into Infinity”, “Scenes From a Memory”, “Six Degrees of Inner Turbulence”, “Train of Thought” και “Octavarium”. Ασχέτως εάν είναι όλοι καλοί δίσκοι (που είναι), το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν ήξερες a priori το τι θα ακούσεις. Και μπορεί η προαναφερθείσα μανιέρα να βγάζει εξαιρετικούς δίσκους, από την άλλη όμως το στοιχείο της έκπληξης δεν υπάρχει και η αδημονία για το πώς θα ακούγεται ο νέος δίσκος των Dream Theater έχει εκλείψει και κατ’ επέκταση αφήνει αδιάφορο το μέσο fan. Σε καμία των περιπτώσεων δε θεωρώ πως οι Theater έχουν τελματώσει, μιας και κάθε τους δουλειά παραμένει μια αξιόλογη μουσική πρόταση, που ποιοτικά υπερτερεί άλλων progressive κυκλοφοριών. Και ίσως είναι άδικο να ψάχνω πλέον για περασμένα μεγαλεία, ή φαντάσματα του παρελθόντος, μιας και το ζητούμενο δεν είναι κάποιο πισωγύρισμα. Απλά αυτή η στασιμότητα (αδόκιμος όρος για ένα σχήμα όπως οι Theater, αλλά τέλος πάντων…), από ένα σχήμα που κοιτούσε μόνο μπροστά, επιλέγοντας διαφορετικές οδούς για να εκφραστεί με τα τραγούδια του, με κάνει να αναπολώ τις εποχές που το κάθε πόνημά του group απασχολούσε για μήνες το μικρόκοσμό μου. 
594
