Όταν δύο γυναίκες αποφασίζουν να φτιάξουν μπάντα και μάλιστα τέτοιου είδους, στην αρχή το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου είναι ένα… “ωχ μανούλα μου, ωχ και πάλι ωχ” κτλ κτλ…
Αυτό συνέβαινε μέχρι και πριν 10-15 χρόνια στην αγαπημένη μας μουσική. Βέβαια από τότε άλλαξαν πολλά και μάλλον προς το καλύτερο. Προς το πολύ καλύτερο θα έλεγα.
Οι Eyes Set to Kill μας έρχονται από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και συγκεκριμένα από το Phoenix της Arizona παίζοντας κάτι μεταξύ post-hardcore με δόσεις alternative metal. Αν δεν τους ξέρετε πολύ κακώς μιας και οι εν λόγω κυρίες (και κύριοι φυσικά για να μην με πείτε σεξιστή), υπάρχουν από το 2003 και το “Masks” είναι ήδη το 5ο full length album τους και μάλλον το καλύτερο τους μέχρι τώρα.
Για να μην σας τα πολυπρίζω όμως με εγκυκλοπαιδικά στοιχεία λες και είμαι η παγκόσμια εγκυκλοπαίδεια μουσικής ας μπω κατευθείαν στο ψητό. Πάμε λοιπόν με τα αγαπημένα μου στοιχεία σε ένα δίσκο.
Νούμερο ένα, η παραγωγή του δίσκου. Απλά σπέρνει. Δεν έχει πουθενά κανένα μα κανένα μα κανένα ψεγάδι. Είναι τόσο καλή που αναδεικνύει όλα τα στοιχεία της μπάντας χωρίς να θάβει κάτι ούτε να προάγει κάτι περισσότερο. Συνεπώς η δουλειά που έχει γίνει εκεί με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο.
Κατά δεύτερον το εικαστικό της κυκλοφορίας. Πολύ καλό εξώφυλλο που ταιριάζει γάντι τόσο στον τίτλο του άλμπουμ όσο και στην όλη αισθητική και ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί ακούγοντας το.
Κατά τρίτον οι συνθέσεις και οι στίχοι καθώς και οι δομές, οι ενορχηστρώσεις κτλ κτλ. 13 κομμάτια που δεν θα πάρει πολύ ούτε στον πιο απαιτητικό ακροατή να πιάσει τον εαυτό του να κοπανιέται ή να κουνιέται ή να ψάχνει να βρει τους στίχους γιατί του έκατσε το ρεφραίν, η μελωδία ή δεν ξέρω κι εγώ τι.
Ο συνδυασμός καθαρών, μη καθαρών και screamo φωνητικών είναι ο απόλυτα ιδανικός. Τα κομμάτια όλα ακολουθούν μια τέλεια θα έλεγα ροή. Μουσικά οι αναταράξεις που σου δημιουργούνται δένουν απόλυτα με το πώς κινείται το σύμπαν και η δομή του γύρω σου, οπότε μιλάμε μουσικά για κάτι το τόσο ρευστό αλλά τόσο αρμονικό αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Επειδή όπως έχω πει αρκετές φορές και στο παρελθόν δεν μου αρέσει ούτε να μιλάω για κάθε ένα κομμάτι ξεχωριστά ούτε και να ξεχωρίζω κομμάτια, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως κάλλιστα το κάθε ένα από τα 13 κομμάτια συνολικής διάρκειας 46 περίπου λεπτών θα μπορούσε να γίνει το αγαπημένο του δίσκου μιας και σε όλα μπορεί ο καθένας να βρει αυτό το κάτι που ζητάει σε ένα κομμάτι.
Εν κατακλείδι και για να μην μας πάρει 5-6 σελίδες ακόμα η ανάλυση του δίσκου (πιστέψτε με μπορώ να γράφω όλο το απόγευμα για το συγκεκριμένο album αλλά και για κάθε album review), ο εν λόγω δίσκος κρίνεται απόλυτο MUST HAVE για τους λάτρεις του είδους και σίγουρα αξίζει και να τσεκαριστεί αλλά και να αποκτηθεί από όσους απλά γουστάρουν όχι μόνο το συγκεκριμένο είδος αλλά γενικά τον χώρο της ακραίας μουσικής. Εγώ πάντως ήδη αρχίζω και προσθέτω πράγματα στις ραδιοφωνικές playlist μου…
Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε κάποια κριτική μου σε κάποιο δίσκο εγώ πάω να φορέσω τις “μάσκες” μου και με “μάτια έτοιμα να σκοτώσουν” πάω να συνεχίσω το head banging μου… Τα λέμε…
624 
