Το μελωδικό, μακροσκελές κι επικό prog rock δεν είναι και το πιο δημοφιλές είδος ανάμεσα στους σύγχρονους rockers/metalheads της χώρας μας κι αυτό με έκανε απ’ την αρχή να περιμένω χαμηλή προσέλευση κοινού, όπως και έγινε τελικά.
Όσοι ασχολούνται με το “άθλημα” παρ’ όλα αυτά, δεν θα έχαναν εύκολα την ευκαιρία να απολαύσουν ζωντανά τον Neal Morse, έναν απ’ τους πιο συνεπείς και ποιοτικούς εκφραστές του ιδιώματος, πόσο μάλλον όταν το σχήμα περιλαμβάνει στις τάξεις του και τον μεγάλο Mike Portnoy.
Το ειδικό βάρος και η αρτιότητα των μουσικών, η δεδομένη αγάπη τους για το ιδίωμα που πρεσβεύουν και το γεγονός πως τέτοιου είδους καλλιτέχνες σπάνια επισκέπτονται την Ελλάδα με έκανε να έχω πεισθεί πως θα περάσω καλά πριν ακόμα πατήσω το πόδι μου στο Fuzz, όταν όμως αυτό συνέβη πληροφορήθηκα πως η κατάσταση μάλλον βάδιζε προς το αντίθετο…
Το συγκρότημα, μετά από πολύ ταλαιπωρία και μηδαμινό ύπνο, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα στο soundcheck με αποτέλεσμα ο Portnoy να εκνευριστεί ιδιαιτέρως και ο Morse να προσπαθεί να τον ηρεμήσει. Μάλλον τα κατάφερε αφού όταν βγήκαν στη σκηνή φάνηκαν εξ αρχής πολύ κεφάτοι παρά τις όποιες δυσκολίες παρουσιάστηκαν μέχρι την έναρξη του show, η οποία και έγινε με τα “Momentum” και “Weathering Sky” απ’ τον τελευταίο προσωπικό δίσκο του Morse.
Το κοινό έδειξε από νωρίς τον ενθουσιασμό του, υποδέχτηκε πολύ ζεστά το σχήμα και σε κάθε ευκαιρία έδειχνε πως ανταποκρίνεται και εκτιμά ό,τι παρακολουθούσε.
Συνέχεια με το φοβερό “Author of Confusion” και μετά σειρά είχε ένα medley με στιγμές απ’ το “Testimony pt.1” που ξεκίνησε με το “Sleeping Jesus”, συνέχισε με το “The Prince of the Power of Air” και έκλεισε με το “Wasted Life”. Ο ήχος είχε αρκετά σκαμπανευάσματα και ίσως δεν ήταν ο ιδανικός για να αποδοθούν σωστά οι πλούσιες σε ενορχήστρωση και διαθέσεις συνθέσεις του Morse, απ’ το “Thoughts pt.5” και μετά όμως έφτασε σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο για το κοινό.
Απ’ την άλλη, ο ήχος πάνω στη σκηνή φαίνεται να δυσκόλευε κάπως το έργο των μουσικών. Έβλεπα συχνά τον Portnoy να δίνει εντολές στον stage ηχολήπτη ενώ εξαιτίας αυτού δεν έλειψαν και κάποια μικρολαθάκια, παρ’ όλα αυτά ο Randy George στο μπάσο ήταν μονίμως στιβαρός και σοβαρός, ο Eric Gillette είναι ένας πολύ ταλαντούχος κιθαρίστας που, αν και στην αρχή φαινόταν αρκετά συγκρατημένος, όσο ζεσταινόταν έβγαινε όλο και λίγο πιο μπροστά στη σκηνή και ο Bill Hubauer έκανε εκπληκτική δουλειά με τα πλήκτρα του.
Θυμηθήκαμε το “?” με τα “Τhe Temple of the Living God”/ “Another World”/ “Sweet Elation”/ “Entrance” και πάλι σε μορφή σουίτας και μετά από αυτό είχε έρθει η ώρα για το εκπληκτικό και λατρεμένο “We All Need Some Light” απ’ τον πρώτο δίσκο των Transatlantic, το οποίο αν και δεν έτυχε ιδανικής εκτέλεσης, παρέμεινε συγκινητικό.
Ξαναγυρνώντας στο περσινό “Momentum”, η μπάντα μας προσέφερε την πιο επική στιγμή του live παίζοντας το 30λεπτο “World Without End” και μας αποχαιρέτησε για λίγα λεπτά μέχρι να ξαναβγεί για το πρώτο encore της βραδιάς με το “King Jesus”. Ξανά αποχαιρετισμοί και πίσω στα καμαρίνια, έλα όμως που το κοινό δεν ψηνόταν να φύγει για κανένα λόγο!
Μετά από αρκετά λεπτά αναμονής και “we want more”, οι μουσικοί ξαναπήραν τις θέσεις τους και μας πήγαν μια βόλτα στο παρελθόν του Neal Morse με τους Spock’s Beard, παίζοντας το πανέμορφο “Wind at my Back” απ’ το “Snow”.
O Morse και οι υπόλοιποι κατάλαβαν πως δεν θα άφηναν εύκολα τη σκηνή εκείνο το βράδυ καθώς το κοινό ήταν αχόρταγο, κι έτσι μετά από γρήγορες συνεννοήσεις ο Morse πήρε θέση πίσω απ’ τα τύμπανα και ο Portnoy το μικρόφωνο για να παίξουν το “Crazy Horses” των The Osmonds, που φάνηκε οι περισσότεροι να μην το γνωρίζουν (ανάμεσά τους κι εγώ), ήταν όμως πολύ διασκεδαστικό. Η συναυλία έκλεισε λίγο άγαρμπα με το “Sing it High” όμως τα πρόσωπα όλων ήταν χαμογελαστά κι αυτό είναι που μετράει στην τελική.
Κλείνοντας πρέπει να ομολογήσω πως σε στιγμές ήταν σχεδόν συγκινητικό να ξαναβλέπω και να ξανακούω από τόσο κοντά τον Mike Portnoy, σε σημείο που οι αναμνήσεις ενός παλιότερου κι αγνότερου Θεάτρου των Ονείρων έκαναν αισθητή την παρουσία τους.
Το πηγαίο ταλέντο και ο ενθουσιασμός του έδωσαν πάρα πολλά στο τελικό αποτέλεσμα, ο πρωταγωνιστής της βραδιάς όμως δεν ήταν άλλος απ’ τον απίστευτο Neal Morse. Η ευγενική του φυσιογνωμία τον καθιστά συμπαθέστατο και η ειλικρινής του προσέγγιση στη μουσική και γενικότερα στη ζωή ήταν ξεκάθαρη σε κάθε στίχο που τραγουδούσε, κάθε νότα που έπαιζε στην κιθάρα και τα πλήκτρα του, ακόμα και στα όσα έλεγε ανάμεσα απ’ τα κομμάτια. Όσο κι αν διαφωνώ με τις απόψεις του περί θρησκείας, όσο ξενέρωτο κι αν μου φαίνεται πολλές φορές που τραγουδάει για τον Ιησού, δεν μπορώ παρά να σεβαστώ έναν τόσο σοβαρό και παθιασμένο καλλιτέχνη.
Neal Morse setlist
Momentum
Weathering Sky
Author Οf Confusion
Testimony Suite:
– Sleeping Jesus
– Interlude
– The Prince Οf Τhe Power Οf Τhe Air
– Wasted Life
Thoughts Pt. 5
? Suite:
– The Temple Οf Τhe Living God
– Another World
– Sweet Elation
– Entrance
We All Need Some Light
World Without End
King Jesus
Wind At My Back
Crazy Horses (The Osmonds cover)
Sing It High
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
440 
