Οι Terrorway, μια μπάντα επιθετικού metal φορμαρίστηκαν το 2009 από τους Ivan Fois (κιθάρες), Cosma Secchi (drums) και τον γκαρίζοντα τραγουδιστή Anselmo “Memo” Mascia (what really does niaou niaou on tiles?…).
Κάπου στην πορεία, τη θέση του frontman, την ανέλαβε ο Valentino Casarotti και άρχισαν να δουλεύουν σε νέο υλικό. Το ντεμπούτο του ιταλικού αυτού κουαρτέτου, το “Blackwaters”, ανταποκρίνεται σε κάποιες από τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν με το παρθενικό EP “Absolute” το οποίο τους έδωσε μια ώθηση έτσι ώστε να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο σανίδι, εμφανιζόμενοι σε μερικά μεγάλα evets.
Το βασικό μειονέκτημα του album, είναι η έλλειψη έμπνευσης, τουλάχιστον στο βαθμό που επιχειρούν οι σταθερές αξίες του ιδιώματος, των οποίων τις επιρροές φαίνεται να ακολουθούν. Βέβαια το υλικό βρίθει επιθετικότητας, έχει γερά “πνευμόνια” στην έκφρασή του, η μπάντα είναι ικανή τεχνικά στην απόδοση των συναισθημάτων που αποπνέει και το κυρίαρχο στοιχείο είναι οι παχιές στρώσεις στις γραμμές της κιθάρας (πολύ καλή η παραγωγή του Jacob Olsen, που έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Moonspell και Hatesphere) και τα ατέλειωτα αλισβερίσια με τα υπερτεχνικά drums.
Τα πλαίσια που κινούνται είναι σαφή. Ως κύριοι ηθικοί αυτουργοί, θεωρώ ότι είναι οι Machine Head με τους Pantera, με κάποιες στιλιστικές προσεγγίσεις προς το νέο αίμα αυτού του ήχου (Lamb of God, Throwdown), δηλαδή έχουμε να κάνουμε με έναν συνδυασμό thrash με breaking core, ενώ είναι έκδηλη η συμπάθεια προς τους Fear Factory στα σχετικώς αργά σημεία. Έλλειψη πρωτοτυπίας αν και σε στιγμές, με την προσθήκη χορωδιακών φωνητικών πάει να φανεί μια τάση καινοτομίας σε ένα σύνολο τραγουδιών που είναι δομικά σχεδόν όμοια, σαν παραλλαγές ενός βασικού riff πάνω σε μια πληθώρα ρυθμών. Οι παίκτες βέβαια το παλεύουν, αλλά δεν μπορούν να εξαλείψουν τα ολοφάνερα κενά στη μουσική τους. Η κεντρική φιγούρα, θα έλεγα πως είναι ο κιθαρίστας Ivan Fois με τις αλλόκοτες ιδέες του.
Θεωρώ ότι το “Blackwaters” είναι ένας δίσκος μεμονωμένων στιγμών. Κομμάτια που ίσως θα μπορούσαν να μνημονευθούν είναι το ομώνυμο “Blackwaters”, ένα μη μελωδικό κομμάτι, με τα μεταβλητά φωνητικά και τις αργές στιγμές που το τονίζουν, εξυψώνοντας το τραγούδι, κάτι που με κάνει να απορώ γιατί δεν χρησιμοποίησαν πιο πολύ αυτό το στοιχείο, που θα έδινε άλλον αέρα στις συνθέσεις του album. Επίσης εξαίρεση μέσα στη σχετική μετριότητα είναι το “In a Swamp”, με το νευρικό κλίμα να επικρατεί, τις επιθετικές διασταυρώσεις των οργάνων και τον τραγουδιστή να ακροβατεί ανάμεσα στον Rob Flynn και τον Max Cavalera. Πολύ βαριά και ογκώδη τα “Wretched” και “Chained” ενώ το αντί επιλόγου “Ruins”, είναι μια άμεση παραπομπή στους Ill Nino, με τις ακουστικές / ισπανικές κιθάρες του.
Οι Terrorway με το “Blackwaters” δίνουν μια δουλειά με αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα και με τρανταχτές αδυναμίες. Υποθέτω ότι οι φίλοι των συγκροτημάτων που αναφέρθηκαν, θα βρουν κάτι να τους ελκύσει. Είναι τίμιοι σε αυτό που κάνουν, ασχέτως αν τα καταφέρνουν στην προσπάθεια τους και προσωπική μου άποψη είναι ότι ο δίσκος δεν είναι το καλύτερο δείγμα για ασφαλή συμπεράσματα. Αξιοπρεπές το δισκάκι, είναι λίγο ανώτερο από το να χαρακτηριστεί μέτριο, αλλά αν ψάχνεις κάτι φρέσκο που θα σε εξιτάρει, μείνε μακριά ή τουλάχιστον δώσε τους το χρόνο μέχρι την επόμενη δουλειά τους, για να καταλήξεις που το πάνε τελικώς. Τις έριξα τις αυτιές μου, αλλά πολύ δύσκολα θα το εντάξω στην playlist μου.
580 
