Το αν το ιταλικό metal βρίσκεται σε άνοδο, είναι κάτι που σηκώνει συζήτηση, γιατί ποτέ το πλήθος των κυκλοφοριών δεν εγγυάται και ποσότητα ποιότητας.
Δεν λέω, σαν λαός έχουν λαμπρή μουσική παράδοση και αυτό το πολιτισμικό φαινόμενο ουδέποτε αμφισβητήθηκε, αλλά δεν είναι και πολλές οι δουλειές που να με συγκλόνισαν (νταξ, οι Death SS και οι Disarmonia Mundi, εμπίπτουν στις προσωπικές μου κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και ουδεμία συμμετοχή έχουν συνειρμικά με το παρόν κείμενο).
Οι power/ symphonic/ female – fronted metallers Sinheresy ιδρύθηκαν το 2009 από τον μπασίστα Davide Sportiellο και τον κιθαρίστα Lorenzo Pasutto οι οποίοι αποφάσισαν να κινηθούν στα πλαίσια που όρισαν μπάντες όπως οι Nightwish και Kamelot και τα οποία ακολουθήθηκαν από ένα δυσθεώρητο αριθμό σχημάτων. Κάπου στην πορεία γνώρισαν μια πιτσιρίκα ονόματι Cecillia Petrini (μην ξερογλύφεσαι, για τέχνη μιλάμε εδώ, τα πρόστυχα θα στα πω στα social media…) και έβαλαν μπροστά το όχημα τους, τους Sinheresy, κυκλοφορώντας το παρθενικό τους EP “The Spiders And The Butterfly”, λαμβάνοντας αρκετά καλές κριτικές από τον ηλεκτρονικό τύπο.
Η μπάντα έχει μπολιάσει τις συνθέσεις με ένα ευρύ φάσμα επιρροών που ναι μεν η βάση του “Paint The World” είναι το πολυφωνικό, με πολλές στρώσεις πλήκτρων, λυρικό power metal αποκλειστικά μεσαίων ταχυτήτων, αλλά από την άλλη υπάρχουν πάμπολλα, πιο επιθετικά, μέρη διάσπαρτα που δείχνουν την εκτίμηση που έχουν σε ονόματα όπως οι Children Of Bodom, οι Soilwork (ίσως το γεγονός οφείλεται στο ότι παραγωγοί του album είναι οι Johan Ornborg και Jens Borgen οι οποίοι έχουν δουλέψει με τους Soilwork και τους Amon Amarth, δίνοντας κατά την προσωπική μου εκτίμηση το στίγμα τους κυρίως στα φωνητικά του Stefano Sain ο οποίος μοιράζεται, σχετικά ισομερώς, το εκφραστικό μέρος με την Cecillia και φλερτάρουν εντόνως με τον τρόπο που τραγουδά ο Bjorn Strid).
Συνολικά το album βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα. Οι συνθέσεις είναι ολοκληρωμένες, μελωδικές, τα δε φωνητικά που είναι και το βαρόμετρο σε αυτό το ύφος, τα μεν γυναικεία απέχουν παρασάγγας από τα χαριτωμένα τριχωτά τετράποδα (γατίσια εννοώ) τα δε αντρικά, όπως είπα, αρκετά δυναμικά και εμφανώς δουλεμένα. Τεχνικά τα μέλη της μπάντας ακούγονται καταρτισμένα ενώ παράλληλα δείχνουν αξιοθαύμαστο επίπεδο δεσίματος.
Κομμάτια που ξεχώρισα με την πρώτη αυτιά, το εναρκτήριο power metal “Last Fall”, το ομώνυμο “Paint The World”, την και–γαμώ–τις–μπαλαντούλες “Our Angel” (αφού με έκανε αισθηματία η μάνα μου, τι να κάνουμε;) ενώ πάρα πολύ καλά τραγούδια είναι τα “Flua’s Gift” καθώς και το progressive διαμαντάκι “Lying Dreams”, με τα πραγματικά έξοχα φωνητικά της κοπέλας (τρώγεται, θα έσκαγα αν δεν το’ λεγα αφεντικό…) και το οποίο κλείνει το δίσκο, χωρίς να υστερούν ιδιαίτερα τα υπόλοιπα.
Πολύ καλή αρχή, από αυτά εδώ τα Ιταλάκια, στο ύφος τους έχουν πάρα πολλά να πουν, παρά τον υπερπληθυσμό που παρουσιάζει το συγκεκριμένο ιδίωμα. Αν δοκιμάζεις απ’ όλα τα πιάτα, δοκίμασε και τους Sinheresy. Νοστιμότατοι σαν spaghetti ala Trieste – δεν έχω ιδέα αν υπάρχει τέτοια γαστρονομική επιλογή, αλλά από εκεί είναι τα παιδιά….
807 
