Εννιά ολόκληρα χρόνια πέρασαν απ’ την κυκλοφορία του “FWX”, και μπορεί εντωμεταξύ να είδαμε ζωντανά τους Fates Warning παραπάνω από μία φορές και το υποκατάστατο “Sympathetic Resonance” (2011) των Arch/Matheos να έπαιξε καλά το ρόλο του, όμως δεν περιγράφεται το πόσο έλειψαν δισκογραφικά στους οπαδούς τους.
Τώρα επιστρέφουν με το “Darkness in a Different Light” και με τον Frank Aresti ξανά στις τάξεις του συγκροτήματος, αλλά με μεγάλο απόντα το θρύλο των τυμπάνων Mark Zonder, τη θέση του οποίου έχει πάρει ο Bobby Jarzombek όπως ήταν αναμενόμενο.
Ο δίσκος ξεκινά με το “One Thousand Fires”, ένα πιο-κλασσικό-opener-για-Fates-δε-γίνεται κομμάτι που φέρνει αναμνήσεις και χαμόγελο. Δεύτερο στη σειρά είναι το “Firefly”, το πρώτο δείγμα απ’ το νέο δίσκο που έδωσε στη δημοσιότητα η μπάντα. Πιασάρικη κομματάρα με τρομερό refrain, από εκείνες που απλά δεν βαριέμαι να ακούω. Επόμενο τραγούδι είναι το μέτριο κατά τη γνώμη μου “Desire”, συμπαθές αλλά τίποτα το ιδιαίτερο, ενώ μετά απ’ αυτό ακούγεται το “Falling”, μια μπαλάντα-ιντερλούδιο ενάμισι λεπτού.
Συνέχεια με το “I Am” και το Tool-ικό του ξεκίνημα. Εξελίσσεται σε ένα πολύ δυναμικό κομμάτι με κλασσικό, κυκλικό Matheos riffing και όμορφες μελωδικές γέφυρες, έχει όμως κι ένα refrain που ακόμα δεν μου κολλάει καλά με τη ροή του κομματιού που τελικά μπορεί να μην το χαντακώνει αλλά δεν το αναδεικνύει κιόλας. Το “Lighthouse” είναι μια πιο σκοτεινή σύνθεση βασισμένη στις καθαρές κιθάρες και την ατμόσφαιρα, συμπαθητικό χωρίς να κρύβει εκπλήξεις.
Μέχρι και το έκτο κομμάτι λοιπόν, ο δίσκος δεν φαίνεται να είναι τίποτα το ιδιαίτερο, ευτυχώς όμως οι συνθέσεις ανεβαίνουν ένα επίπεδο από ‘δω και πέρα. Το “Into the Black” έχει απ’ όλα. Και ωραίες φωνητικές γραμμές και δουλεμένο refrain που θα σε παρασύρει να το τραγουδήσεις και super solo section που θα σε κάνει να πιάσεις την αεροκιθάρα σου. Στο “Kneel and Obey” ο ουρανός ξανασκοτεινιάζει, το riff παραμένει ρυθμικό και κυκλικό και το σωστό refrain είναι στη σωστή θέση.
Προτελευταίο του δίσκου είναι το “O Chloroform”, ένα πολύ καλό heavy και ατμοσφαιρικό τραγούδι με prog διαθέσεις και ευφάνταστα περάσματα. Για το τέλος οι Fates κράτησαν μια 14λεπτη σύνθεση, το “And Yet It Moves”. Ξεκινάει με κλασσικότροπες ακουστικές κιθάρες και ακολουθεί riff πάνω στο riff, ρυθμός πάνω στο ρυθμό και φόρμες που δεν εκπλήσσουν αλλά, αν μη τι άλλο, έχουν ένα άρωμα ακόμη κι απ’ το πιο μακρινό δισκογραφικό παρελθόν της μπάντας και δεν απογοητεύουν. Όλα αυτά μέχρι το ένατο λεπτό όπου και το κομμάτι αλλάζει και φοράει ένα πιο συναισθηματικό προσωπείο. Έτσι πορεύεται σχεδόν μέχρι το τέλος όπου και ξαναεμφανίζονται η heavy κιθάρες για να υποστηρίξουν το τελευταίο solo και τα refrains που κλείνουν τον δίσκο.
Εν κατακλείδι, με λύπη ομολογώ πως το “Darkness in a Different Light” στάθηκε κατώτερο των προσδοκιών μου, ειδικά απ’ τη στιγμή που το “Firefly” με έκανε να ενθουσιαστώ. Δεν πρόκειται για έναν κακό δίσκο, άλλωστε οι Fates Warning δεν έχουν βγάλει κι ούτε πρόκειται να βγάλουν ποτέ κάτι τέτοιο, όμως λίγο η επιστροφή του Aresti που ήλπιζα να φέρει ανανέωση, λίγο τα εννιά χρόνια αναμονής, περίμενα κάτι πιο δυνατό συνολικά. Ο Jarzombek, αν και παιχταράς, δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο το χαρακτηριστικό παίξιμο του Zonder που μου λείπει πάρα πολύ καθώς αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα πλέον πόσο σημαντικό κομμάτι ήταν για τον ήχο των Fates Warning, και ο Matheos, αν και πάντα ουσιώδης, δείχνει κάπως εγκλωβισμένος στα riff patterns που εξέλιξε με τους O.S.I. Όαση απόλαυσης μέσα σε όλα αυτά η φωνάρα του Alder που γι’ αυτήν και μόνο θα ξαναβάλω να ακούσω το δίσκο αρκετές φορές. Ελπίζω σε συντομότερη και πιο εμπνευσμένη επιστροφή.
597 
