Αντιστρέφοντας τις παλιές προκαταλήψεις του τύπου, “Παρασκευή και 13” (που είναι η σημερινή!) και “τρίτωσε το κακό”, εγώ θα πω κοίτα που “τρίτωσε το καλό”, και όχι απλά καλό. Εμ, το 1, το 3 και το 8… όχι πιο πολύ το 9, το 6… ή το 2 που είναι δυνατό;
Νομίζεις πως ψάχνω αριθμούς για το τζόκερ εεε; Λάθος. Απλά μου δημιουργήθηκε για άλλη μια φορά το τεράστιο δίλημμα επιλογής κάποιου πιο ξεχωριστού κομματιού από την καινούργια κυκλοφορία άλμπουμ των Γερμανών SUBSIGNAL.
Το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ – των προοδευτικών μουσικών – “Paraiso” είναι εδώ εκτοξεύοντας 10 υπέροχα κομμάτια στον φθινοπωρινό ουρανό. Σε λίγο θα μετρήσουμε σχεδόν δύο χρόνια από το εκπληκτικό “Touchstones”, το οποίο υπήρξε άξιος ακόλουθος του “Beautiful & Monstrous”. Όσοι γνωρίζετε από το παρελθόν τους SIEGES EVEN σίγουρα παρακολουθείτε την πορεία των SUBSIGNAL, και οπότε τους γνωρίζεται. Όσοι πάλι όχι, θα τονίσω πως είναι ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για αυτό.
Πάρε λοιπόν μια κούπα ζεστό καφέ και πάμε στο σαλόνι, βάλε το stereo να παίζει και αφέσου. Το 2008 και αφού οι Arno Menses και Markus Steffen άφησαν το γκρουπ (Sieges Even), χωρίς όμως να θέλουν οι ίδιοι να γίνουν παρελθόν, άμεσα σχεδόν δημιούργησαν το νέο απόγονο, και το όνομα αυτού, SUBSIGNAL. Έτσι από τα απομεινάρια μιας μπάντας όχι μόνο δεν ανασύρθηκαν στάχτες, αλλά εμφανίστηκαν τα γερά θεμέλια για αυτό που θα ακολουθούσε. Μη χάνοντας χρόνο, το δίδυμο Menses – Steffen γράφει συνέχεια το ένα άλμπουμ πίσω από το άλλο κατοχυρώνοντας έτσι και δίκαια το τίτλο μιας από τις πιο δυνατές, αξιόπιστες και σοβαρές μπάντες στον χώρο.
Το “Paraiso”, δεν χάνει σε τίποτα από τους προκατόχους του (το άλμπουμ κυκλοφορεί στις μορφές: Standard Edition (Paraíso-album) – Special Edition (Paraíso-album plus bonus disc Subsignal Live in Mannheim 2012) – Double Vinyl Edition (Paraíso-album plus three live tracks) & Digital Download (Paraíso-album). Δίνει ακριβώς το στίγμα του μέσα από μουσική και στίχους με υπέροχη παραγωγή που τώρα τα ηνία της έχει αναλάβει ο Markus Steffen.
Ναι, είναι ακριβώς η progressive μπάντα που θα λατρέψεις (αν δεν σου έχει συμβεί ακόμα), βάζοντας στοιχεία AOR, υπενθυμίζοντας μας συχνά τις δεκαετίες ΄80, ΄90, πότε rock και πότε metal. Δεν λείπουν οι μικρές, σύντομες διαδρομές από απολαυστική μουσική δοσμένες και ας είναι και 1.13’, όπως η εισαγωγή “Time And Again”, προπομπός του “Paraiso” που θα ακολουθήσει το οποίο ρε διάολε, ναι, το λάτρεψα, αυτό το στιλάτο, “πιασάρικο” ίσως για κάποιους refrain, το οποίο με αφήνει να το θυμάμαι και να το σιγομουρμουρίζω. Στην αποδιοργανωμένη μουσική κοιλάδα της γης μας πόσο μα πόσο χρήσιμη η παρουσία τέτοιων μουσικών που δεν στερεύουν ποτέ. Πλήκτρα ύφους ΄80 και όμορφες σπιντάτες κιθαριστικές νότες μας βάζουν στο “A New Reliance”. Υπέροχο το “A Heartbeat Away” καθώς νότες από έγχορδα, συνοδευόμενα με ακουστική κιθάρα, και διπλά φωνητικά το κάνουν να ξεχειλίζει από συναίσθημα. Να τονίσω εδώ πως στο άλμπουμ αυτό συμμετέχει κουαρτέτο εγχόρδων και των οποίων τα μέρη ηχογραφήθηκαν στο Los Angeles / USA.
Η συνέχεια ανήκει στην μελωδία και στο mid tempo με το “A Long Way Since The Earth Crashed”. Ανοδική πορεία σε ρυθμό σε βρίσκει με το “A Giant Leap Of Faith”, τονισμένο έξοχα από πιάνο και φωνητικά Arno. Τι να πω ώρες – ώρες με τον άνθρωπο αυτόν. Με εκπλήσσει κάθε φορά, αν και ξέρω πόσο φοβερή και χαρακτηριστική φωνή, πάντα έχει τον τρόπο να με μαγεύει. Τόσο κρυστάλλινη και καθάρια.
Το “The Stillness Beneath The Snow” θα γίνει άλλο ένα από το άλμπουμ κομμάτι που θα σου μείνει. Όχι γιατί είναι περίεργο ή πολύπλοκο, αλλά ακριβώς το αντίθετο, γιατί είναι η υπεροχή της απλότητας της μελωδίας. Και φτάνουμε στο σημείο που το κορίτσι μας, Marcela Bovio (γνωστή από STREAM OF PASSION & ARJEN’S LUCASSEN AYREON) με την παρουσία της στο “The Blue Print Of Winter” (το οποίο κυκλοφορεί σε CD Single Limited Edition και για 500 μόνο κόπιες) δίνει άλλη διάσταση στην έννοια χειμώνας. Μια κλασσική ακουστικά τουλάχιστον μπαλάντα που σίγουρα θα ακουστεί πολύ και παντού. Υπέροχος φωνητικός συνδυασμός με Menses.
Και αφού αφήσουμε τους ρομαντισμούς λιγάκι στην άκρη, το “The Colossus That Bestrode The World” έρχεται μας ταράξει λιγάκι με τα heavy riffs του χωρίς όμως να χάνει καθόλου από μελωδικές γραμμές. Σε εποχές που οι ψυχολογικές αδυναμίες καταδυναστεύουν το είναι σου υπάρχει αυτός ο δρόμος της μουσικής που σε οδηγεί σε όμορφους κόσμους, αρκεί να βρεις το σωστό μονοπάτι.
Σε αυτό το μουσικό ταξίδι του “Paraiso” η έξοδος γράφει “Swimming Home”, και αν συνήθως η κάθε μας έξοδο, στο κάθε τέλος, αισθάνεσαι μια γλυκιά θλίψη, αυτήν του αντίο, του ρολογιού που σου θυμίζει τον χρόνο, της βροχής που θα έρθει. Αλλά ίσως να είναι και αλλιώς. Υπέροχα έγχορδα, διπλά φωνητικά, κιθάρες μοναδικές. Να είναι μια μελλοντική υπόσχεση συνάντησης ξανά; Σύντομα; Ναι. Αυτό θέλουμε. Μουσικούς και δημιουργίες αυτού του βεληνεκούς. Ο καφές τελείωσε, τι λες; 60 λεπτά ήταν αρκετά; Μάλλον όχι. Λέω να συνεχίσουμε.
“Life seems to go on without effort when I am filled with music” ― George Eliot
590 
