“Σκάσε! Μην αποπειραθείς να σκεφτείς, αλλιώς μπορεί να επέλθει ύφεση. Μείνε σπίτι σου, παρέμεινε ψύχραιμος. Ο Νούμερο 1 εχθρός της ανάπτυξης είναι η ερώτηση. Η Εθνική Ασφάλεια είναι πιο σημαντική από τα ατομικά δικαιώματα. Σκάσε! Γίνε χαρούμενος! Υπάκουε χωρίς ερωτήσεις. Σκάσε! Η άνεση που απαίτησες είναι τώρα υποχρεωτική. Επιτέλους, όλα γίνονται για σένα”.
Με αυτά τα λόγια εκ στόματος Jello Biafra ξεκινάει το νέο album των Deus Ex Machina, “The Sound Of Liberation”, στα χέρια μας τώρα, 10 χρόνια μετα των προκάτοχο του “Signs” και 5 χρόνια μετά το “Time Expires” EP.
Έχοντας ήδη ακούσει κάποια τραγούδια στο live τους στην Ικαρία στις 16 Αυγούστου, περίμενα πως και πως για μια προσεκτική ακρόαση.
Το “Wired”, που ανοίγει μουσικά το album είναι ένα κλασικό όμορφο Deus κομμάτι, με την κιθάρα να κάνει πέρα δώθε μεταξύ του punk και του rock n roll και φαίνεται πως ο Σταύρος έχει κέφια μεγάλα!
Από την αρχή, καταλαβαίνεις, φίλε ποιος είναι το αφεντικό της punk rock σκηνής στην Ελλάδα. Μπορεί να μην έχουν τη δισκογραφική συνέχεια, από πλευράς αριθμητικού συνόλου, αλλά η συνεχής παρουσία τους στο σανίδι τους έκανε αγαπητούς σε όλους τους rockers.
Ακολουθεί ένα ακόμα έγκλημα (“Crime”), το οποίο θα μπορούσε να έχει διαπράξει ο κύριος που μιλούσε στην αρχή, ο οποίος είχε εκφραστεί άκρως κολακευτικά για τους Deus. To “Running” έχει και το κιθαριστικό του σολάκι, που σου καβαλάει το νευρικό σύστημα, σε ένα κομμάτι δομημένο στα πρότυπα του παρελθόντος του ελληνικού σκοτεινού Punk (“Ι wanna see you run”).
To ομώνυμο “The Sound of Liberation” μπαίνει ύπουλα, καμουφλάροντας τις άγριες διαθέσεις του και σκάει στην πορεία σαν γουρούνα πριν ο παπάς πει το Χριστός Ανέστη.
Κομματάρες σαν το “Deeper” τις ακούς ξανά και ξανά, στη διαπασών, ώσπου ο γείτονας να καλέσει τους μπάτσους και να σε αναγκάσει να το χαμηλώσεις.
Με το “Working Man” θα ταυτιστείς και εσύ, για ευνόητους λόγους και θα θέλεις να χτυπήσεις το ενοχλητικό υπεροπτικό αφεντικό σου ή το ρουφιάνο του γραφείου.
Με ένα γρήγορο και αποτελεσματικό riff έρχεται το “Too Late” και το “One Step Back” μας δείχνει πως οι Deus Ex Machina είναι όσο rock, όσο punk και όσο κεφάτη ήταν ποτέ, με μια παραγωγή όπως πρέπει για τον ήχο τους και κομμάτια που θα σε ξεσηκώσουν ζωντανά σαν μουσική, σαν στίχοι και σαν συναίσθημα. Να πας και συ να σηκώσεις το Σταύρο στα χέρια σου ψηλά και να χειροκροτήσεις με μανία τα παιδιά που χρόνια τώρα, βρίσκονται εδώ για να μας αποδεικνύουν πως αν αγαπάς κάτι βρίσκεις τρόπο να το κάνεις για πολλά χρόνια.
Εξυψώσου σαν τον ήλιο (“Rise Like The Sun”) και ας είναι η ζωή σου νεκρή (“Life Is Dead”), το “The Sound of Liberation” θα την αναστήσει. Ένα ακόμη βινύλιο νομίζω, πως θα έχει θέση στη συλλογή μου.
Το album κλείνει με λόγια του ηγέτη των Zapatistas, Subcommandante Marcos για όσους ξέρουν Ισπανικά, εμείς οι άλλοι πιάνουμε μόνο τα απλά.
Deus Ex Machina, ταπεινά σας ευχαριστώ!
581 
