Το “The Dead Justifies the Means” των Σουηδών Grand Exit είναι ένα καλό παράδειγμα μιας κυκλοφορίας που αδυνατεί να κάνει την υπέρβαση και με μαθηματική ακρίβεια πιστεύω πως θα χαθεί στα αζήτητα των μουσικών κυκλοφοριών.
Όχι δεν είναι για τα μπάζα και αυτό είναι το θέμα μας εδώ. Συνδυάζει πάμπολλα πράγματα και μέσα στον όλο χαλασμό υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνει κάποιος ότι έχει γίνει μια φιλότιμη προσπάθεια.
Τη σήμερον ημέρα όμως δεν αρκεί αυτό. Με τόσες καλές κυκλοφορίες οι μετριότητες οφείλουν να παραβλέπονται. Αυτό που ίσως δεν αφήνει το “The Dead Justifies the Means” να γίνει αξιαγάπητο είναι οι αμέτρητες αναφορές σε όποιο είδος μουσική (ακραίου κυρίως ήχου) μπορεί να φανταστεί κανείς. Από brutal death σε νορβηγικό black και από σουηδικούς μελωδικούς ήχους σε progressive power εξάψεις και πάει λέγοντας. Έ, κάπου εκεί χάνεται το τόπι. Ιδίως όταν τίποτα από όλα δεν εκτελείται άψογα.
Καλά σημεία εδώ και εκεί, μερικές ενδιαφέρουσες αλλαγές και μερικά catchy refrain δεν νομίζω ότι αρκούν. Και αυτό γιατί στο τέλος ο ακροατής έχει κουραστεί και αδυνατεί να ακολουθήσει την πορεία του δίσκου. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο η λέξη που μου έρχεται αυτομάτως στο μυαλό είναι “βαρετό”.
Όπως προείπα δεν καταδικάζω την προσπάθεια των Grand Exit που είναι αρκετά συμπαθητική απλά σημειώνω την αδυναμία της συγκεκριμένης κυκλοφορίας να κάνει την όποια υπέρβαση και να καταφέρει να κερδίσει τον ακροατή. Αν θέλετε να τσεκάρετε και μόνοι σας ακούστε τα “Judgment Of The Weak” και “Kingdom Of Emptiness” τα οποία στέκονται αξιοπρεπώς και μπορεί να σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Σε γενικές γραμμές πάντως, αν δεν ακούσετε καθόλου το “The Dead Justifies The Means” δεν θα χάσετε και τίποτα.
619 
