Οι The Earls of Mars σχηματίστηκαν το 2012, έβγαλαν ένα EP τριών κομματιών με τίτλο “The Skies Are Falling”, είχαν την τύχη να περιοδεύσουν στη χώρα τους με τους Orange Goblin και να δημιουργήσουν λίγο σούσουρο γύρω απ’ τ’ όνομά τους και τώρα μας παρουσιάζουν το πρώτο ολοκληρωμένο album τους μέσω της Candlelight Records.
Αν και δε θα έλεγα πως η μουσική τους ευθυγραμμίζεται πλήρως με τα γούστα μου, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως οι τέσσερις Βρετανοί πειραματίζονται με ένα αρκετά πρωτότυπο και ενδιαφέρον μουσικό ύφος που φέρνει διάφορα στο μυαλό.
Προσπαθώντας σχεδόν μάταια να περιγράψω τον ήχο της μπάντας, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω λέξεις όπως Queens of the Stone Age, Tom Waits, Pain of Salvation, doomy rock και smooth jazz. Οι Τhe Earls of Mars ανακατεύουν heavy κιθάρες, κοντραμπάσο που δημιουργεί στοιχειωμένους, σχεδόν βαλς, ρυθμούς και εμπλουτίζουν με πιάνο, περίεργους, “καμένους” ήχους απ’ τα πλήκτρα, μέχρι και με ακορντεόν.
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο αλλοπρόσαλλα όταν μπαίνει και η φωνή του κυρίου Armstrong στο παιχνίδι, ο οποίος δείχνει να βρίσκεται συνεχώς στην κόψη του ξυραφιού χρησιμοποιώντας Patton-ικές πατέντες, πείθοντάς με τελικά για την προσωπική τρέλα που κουβαλάει. Τη μία ακούγεται σαν γελωτοποιός που ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί, την άλλη “σκίζει” και ουρλιάζει ενώ μετά από λίγο παίρνει το ρόλο κάποιου βραχνιασμένου, νέγρου bluesman που πληρώνεται σε bourbon.
Εκτελεστικά οι φίλοι μας τα πάνε μια χαρά. Οι συνθέσεις τους είναι προσεγμένες και δουλεμένες, άλλοτε πιο κοινωνικές και άλλοτε πιο εσωστρεφείς, ενώ στιχουργικά καταλαβαίνω πως παίζει ένας συνδυασμός ιδιότυπου, αγγλικού humor και πίκρας. Παρ’ όλα αυτά και μετά από αρκετές ακροάσεις του δίσκου, δεν μπορώ να πω πως μου έχει μείνει κάποιο τραγούδι χαραγμένο στο μυαλό…
Μπορεί, λοιπόν, οι The Earls of Mars να φαίνονται σ’ εμένα λίγο άνευροι και σε φάσεις περισσότερο 20’s-30’s απ’ όσο αντέχω, όμως αν η παραπάνω μπουρδουκλωμένη περιγραφή σας φάνηκε ενδιαφέρουσα, δοκιμάστε τους γιατί μπορεί με εσάς να έχουν καλύτερη τύχη.
620 
