Γνωστό και μη εξαιρετέο μουσικό σχήμα, με οδηγό και ιδρυτή, τον ιδιοφυή Αμερικάνο μουσικό, Trent Reznor.
Αφού κέρδισε το Oscar μουσικής για το “The Social Network”, ταινία σκηνοθετημένη από τον David Fincher, μαζί με το συνοδοιπόρο του Atticus Ross (ο οποίος έχει βάλει και στους ΝΙΝ το χεράκι του) και κυκλοφόρησε δουλειά σε συνεργασία με τη γυναίκα του (How to Destroy Angels- “Welcome Oblivion”), ανέβηκε η λίμπιντο της έμπνευσης του, αποφασίζοντας να κυκλοφορήσει ένα ακόμα κλειστοφοβικό album με τους ΝΙΝ.
Το όγδοο, κατά σειρά, πόνημα τους έσκασε μύτη στις 30 Αυγούστου, σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις, με ξεχωριστά εξώφυλλα η καθεμιά, 5 χρόνια μετά την κυκλοφορία του “The Slip”.
Ακούγοντας το, ταξιδεύεις σε σκοτεινά και ύποπτα industrial σοκάκια, όπου ο ερωτισμός και η παράνοια μπορούν να συναντούνται χωρίς παρεξήγηση.
Κομμάτια με νόημα και περίσσια έντονη ατμόσφαιρα, όπως τo “Copy of A” και το μαύρο “Came back Haunted”. Ρομαντισμός και εσωτερική αναζήτηση με τα “Find my Way” και “Disappointed”, πιο Pop εξάρσεις με τα “All Time Low” και “Everything”, χορευτική διάθεση κατά μήκος των 61ος λεπτών με κομμάτια σαν το “Satellite”.
Επίσης, γουστάρω τους τίτλους τραγουδιών, όπως “Various Methods of Escape”, που είναι και κομματάρα ομολογουμένως, και “The Eater of Dreams”, που είναι μια εισαγωγή λίγων δευτερολέπτων, που ανοίγει το “Hesitation Marks”.
Για να βοηθήσουν στο αποτέλεσμα, καλέστηκαν μουσικοί με περγαμηνές, όπως οι Lindsey Buckingham (Fleetwood Mac), Pino Palladino (John Mayer Trio, The Who) και Andrew Belew (King Crimson). Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, η ατμόσφαιρα μαγικά τρομακτική και συνάμα ερωτική και η φωνή του Reznor στα γνωστά υψηλά επίπεδα (βλ. “I would for you”).
Ο άνθρωπος αυτός δυσκολεύεται να μας απογοητεύσει και βάζει τη σημαία του για μια ακόμη φορά στην κορυφή του μουσικού Έβερεστ.
Ένα από τα higlights της χρονιάς που διανύουμε, αναμφισβήτητα!
543 
