Δύσκολο το να διαδεχθείς ένα album σαν το “Nightmare”, που σε έμπασε για τα καλά στα μουσικά δρώμενα και σου έδωσε και την μερική αποδοχή των μεταλλάδων.
Και ομολογουμένως, ήταν ένας πάρα πολύ καλός δίσκος! Το ύστερα από 3 χρόνια, “Hail to the King”, δεν απογοητεύει, αλλά σίγουρα δεν έχει τη μουσική στόφα του προκατόχου του.
Το εναρκτήριο “Shepherd of Fire” είναι ένα Metallica meets Megadeth κομμάτι, καλό μεν, αλλά περισσότερο μοιάζει με “διασκευή”, παρουσιάζοντας μια ολική έλλειψη ταυτότητας εκ μέρους της μπάντας. Το ομώνυμο “Hail to the King” έχει ένα πιο “epic” feeling στο refrain, το “Doing Time” είναι μια κλασική Avenged Sevenfold σύνθεση, ενώ το “This Means War” είναι το “Sad But True” σε μια πιο ελεύθερη απόδοση. Επικούρα και στο καθόλα ανθεμικό “Requiem”, που δεν εντυπωσιάζει, αλλά σίγουρα αφήνει γλυκιά γεύση στον ακροατή.
Έχοντας φτάσει στα μέσα του album, το μέχρι στιγμής συμπέρασμα είναι πως το “Hail to the King” αγκομαχεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, πέφτοντας στην παγίδα της (ουσιαστικά, άνευ λόγου) έμμεσης αντιγραφής. Τα τραγούδια είναι καλά, αλλά φαίνονται να κινούνται μέσα σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια, προκειμένου, ηχητικά, να είναι ευρύτερα αποδεκτά.
Συνέχεια με το “Crimson Day”, μια μπαλάντα που περιφέρεται στη σφαίρα της αδιαφορίας, με το “Heretic” που ακολουθεί να συνεχίζει τη heavy ατμόσφαιρα του album. Το “Coming Home” γαμάει (έτσι, γιατί είμεθα και επιστήμονες…) και για τον γράφοντα αποτελεί την καλύτερη σύνθεση του δίσκου. Πολύ καλό και το “Planets”, το οποίο πλησιάζει σε αισθητική τις συνθέσεις του “Nightmare”. Το δεύτερο μισό ευτυχώς έχει λιγότερα copy paste. “Acid Rain” για το τέλος, αργόσυρτο, μπαλαντοειδές, μελωδικό, μελαγχολικό και καθόλα εξαιρετικό.
Ύστερα από αρκετές ακροάσεις, μπορώ να πω με σιγουριά πως το “Hail to the King” εύκολα είναι η πιο heavy κυκλοφορία των Avenged Sevenfold, με καλές στιγμές μεν, αλλά με έλλειψη πρωτογενούς έμπνευσης. Δεν έχεις λόγο να το θάψεις, αλλά δεν έχεις και λόγο να το λατρέψεις. Περνάς καλά ακούγοντάς το, αλλά από την άλλη δε δικαιολογούνται τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από το “Nightmare”.
Όπως προείπα, δεν απογοητεύει ιδιαίτερα τον ακροατή. Ίσως επειδή το εν λόγω album, όντως είναι ένα τρόπον τινά κάλεσμα στο μεταλλικό κοινό, πιο επίσημο αυτή τη φορά, το σχήμα να θέλησε να το παίξει “safe”, με αποτέλεσμα να περιορίσει τις όποιες δυνατότητές του. Από εμπορικής άποψης πάντως, σίγουρα θα πάει καλά, οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας εκ μέρους της μπάντας.
816 
