Και από το πουθενά που λέτε, σκάει τούτο εδώ το ντεμπούτο από τους Αυστραλούς Damnations Day.
“Invisible, the Dead” ο τίτλος και χωρίς να χάνω χρόνο πατάω το play. “Εδώ είμαστε”, λέω στον εαυτό μου με το που τελιώνει το πρώτο ομότιτλο κομμάτι, μαζί βέβαια με το απαραίτητο ηλίθιο χαμόγελο που αργά και σταθερά άρχισε να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου. Progressive/ Power θα χαρακτήριζα το album με κάποιες, όχι λίγες, thrash πινελιές.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε θετική εντύπωση είναι η εκπληκτική παραγωγή του album που αναδεικνύει στο maximum κάθε όργανο και κάθε νότα. Έυγε για τον επαγγελματισμό αλλά η ουσία βρίσκεται στις συνθέσεις και εκεί η έμπνευση και η δημιουργικότητα δηλώνει εμφατικά παρόν σε εποχές που κάτι τέτοιο δε θεωρείται δεδομένο ούτε κατά διάνοια.
Όπως είπα και πρίν τα thrash στοιχεία δεν είναι λίγα αλλά η βαρύτητα και η ταχύτητα ξεπροβάλουν με μέτρο χωρίς να χαρακτηρίζουν στο σύνολό τους τη κυκλοφορία. Πάθος, λυρισμός, solos άλλοτε συναισθηματικά και άλλοτε αγριεμένα και ξεσπάσματα που τρυπάνε χειρουργικά το μυαλό. Πλήκτρα χρησιμοποιημένα με ευφυία και γενικότερα μια τεχνική στην υπηρεσία της σύνθεσης και όχι το αντίθετο που πιθανώς να κούραζε.
Μεμονωμένα κάθε ένα απο τα 4 μέλη των Damnations Day θα μπορούσε να ήταν ο απουσιολόγος της τάξης. Θα ξεχωρίσω τον frontman Mark ο οποίος με τις ερμηνείες του με έκανε πολλές φορές να ανατριχιάσω. Στα σημεία που το συναίσθημα κρατάει τα ηνεία η εκφραστικότητα του είναι αξιομνημόνευτη, αλλά εκεί που πραγματικά δίνει ρεσιτάλ είναι στα τσαμπουκαλίδικα περάσματα όπου King Diamond μαζί με τον Rob Halford του έκαναν μαθήματα, με τον Mark να μην τους παραδέχεται ποτέ πως κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, ακούει Agent Steel.
Ακούγοντας το “Invisible, The Dead”, ο καθένας θα καταλάβει ότι πέρα από ταμπέλες και είδη, το ταλέντο είναι αυτό που μετράει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν κρύβεται. Κομμάτια όπως τα “Invisible”, “The Dead”, “Carried Above The Sun” και ο ύμνος “I am”, δείχνουν το δρόμο, φτάνει να τον ακολουθήσουμε.
Είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία μιάς και είναι απόρροια πραγματικής έκφρασης, σε πείθει χωρίς καν να το καταλάβεις. Πολλά μπράβο γιατί, στη τελική, αυτό που θέλουμε και γουστάρουμε είναι καλά τραγούδια και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούνε.
656 
