Μετά από δεήσεις, τάματα και λοιπά χαριτωμένα παρεμφερή σε όσους πιθανούς και απίθανους θεούς του καιρού καταφέραμε να ανακαλύψουμε, ώστε να μη γίνουμε και φέτος σούπα από τη βροχή, βρεθήκαμε και πάλι στο γνωστό χωριό στη μέση του πουθενά για το 24ο Wacken Open Air.
Ο χώρος παρουσίαζε μερικές αλλαγές συγκριτικά με πέρυσι, αλλά τίποτα το συγκλονιστικό. Προληπτικά, για την περίπτωση βροχής είχε τοποθετηθεί περισσότερο πριονίδι σε κάποια “επικίνδυνα” σημεία καθώς και περισσότερα μεταλλικά φύλλα έξω από τις τουαλέτες.
Ο χώρος ελέγχου των εισιτηρίων είχε μετακινηθεί – αυτό ήταν λίγο μπελάς – και τέλος το μεταλλικό κεφάλι ταύρου-σήμα κατατεθέν του φεστιβάλ αντικαταστάθηκε. Το Bullhead, που τοποθετείται μεταξύ των Black και True Metal σκηνών έπειτα από παρουσία και χρήση κάμποσων ετών “συνταξιοδοτήθηκε” και στη θέση του μπήκε ένα μεγαλύτερο, βαρύτερο και με περισσότερες εστίες φλόγας.
Την Τετάρτη, ως συνήθως, εμφανίστηκαν στις μικρές σκηνές οι νικητές των διαφόρων Wacken Metal Battles και κάποιες μπάντες, τις οποίες παίζει και να ξέρουν ελάχιστοι εκτός (για να μην πω και εντός) Γερμανίας.
Πέμπτη 01/08
Ουσιαστικά η “επίσημη” έναρξη του φεστιβάλ. Το φετινό line-up ίσως και να μην ήταν για κάποιους το ίδιο ικανοποιητικό με πέρυσι, αλλά και πάλι είχε αρκετά ονόματα για να περάσει καλά ακόμα και κάποιος απαιτητικός festival-goer.
Αφού κόψαμε λίγο κίνηση στο Wackinger Village και το γύρω χώρο, μπήκαμε μετά τις 15.00 στο stage site. Την πρώτη μέρα ανοίγουν μόνο οι Black και True Metal stages, αν και φέτος λόγω της εμφάνισης των headliners της ημέρας Rammstein στην True, τα πάντα έπαιζαν στην Black. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς τον εξοπλισμό και τα σκηνικά που χρησιμοποιούν.
Πρώτοι εμφανίζονται – κλασικά – οι Skyline, η τοπική μπάντα, της οποίας οι ετήσιες εμφανίσεις περιορίζονται στην εξής μία του WOA. Για 45 περίπου λεπτά ξεσήκωσαν όσους βρέθηκαν στην Black, κάνοντας χιουμοράκι και παροτρύνοντάς τους να τραγουδάνε μαζί τους, αφού ήταν σίγουρο ότι όλοι ήξεραν ούτως ή άλλως όλα τα κομμάτια… μιας και δεν ήταν δικά τους – εκτός από ένα νομίζω. Αξιοπρεπέστατες διασκευές κλασικών αγαπημένων τραγουδιών είναι σίγουρα μια καλή αρχή.
Setlist: Strong arm of the law (Saxon), Still of the night (Whitesnake), Turbo Lover (Judas Priest), Paranoid (Black Sabbath), Bark at the moon (Ozzy), Violent Sea, Kashmir (Led Zeppelin), T.N.T. (AC/DC), Paradise City (Guns’n’Roses) – παραφρασμένο ως Heavy metal City!
Συνέχεια με Annihilator. Ξανά στο WOA μετά από 10 χρόνια, έχοντας μαζί και το καινούργιο άλμπουμ τους “Feast”, από το οποίο και πήραμε μια γεύση. Καλό setlist και ο Καναδός σε φόρμα, μόνο που νομίζω ότι τους προτιμώ σε κάποιο club. Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου, αν έφταιγε η ομολογουμένως πολύ ζέστη ή αν απλά ο κόσμος είχε ήδη πιει πολλές μπύρες, πάντως το κοινό μου φάνηκε λίγο υποτονικό.
Setlist: Smear Campaign, King of the Kill, No Way Out, Clown Parade, Set the World on Fire, W.T.Y.D, The Fun Palace, I Am in Command, No Zone, Fiasco, Alison Hell.
Από το thrash των Annihilator, περνάμε σε πιο ελαφρά ακούσματα. Thunder και κλασικό hard rock. Αν και ουδέποτε είχα ασχοληθεί μαζί τους, δε μετάνιωσα το ότι βλέποντας ένα συνωστισμό και μια σημαντική δυσκολία μετακίνησης προς την είσοδο της Headbanger’s stage, όπου έπαιζαν οι Haggard, αποφάσισα να ξεχάσω τον κύριο Nasseri και την παρέα του και να επιστρέψω στην Black. Live που όντως άξιζε. Καλό αγγλικό hard rock από μια μπάντα που προφανώς και το’ χει – όταν αποφασίζει να παίξει.
Setlist: Dirty Love, River of Pain, Higher Ground, Low Life in High Places, Backstreet Symphony, The Devil Made me Do It, You Can’t Keep a Good Man Down, Love Walked In, I Love You More Than Rock’n’Roll.
Παραμένουμε σε classic διάθεση με Deep Purple. Ομολογώ ότι την τελευταία φορά που τους είχα δει (Μαλακάσα 2009) είχα απογοητευτεί μιας και εκείνο το live δεν ήταν και από τα καλύτερά τους. Η εμφάνισή τους στο Wacken χωρίς να θυμίζει και πολύ τις μέρες της δόξας τους, τουλάχιστον ήταν αρκετά αξιοπρεπής. Κάτι το καλό setlist, κάτι η καλή τους διάθεση, κάτι το guest από τον Uli Jon Roth, νομίζω ότι σε γενικές γραμμές ικανοποίησαν.
Setlist: Highway Star, Into the Fire, Hard Lovin’ Man, Vincent Price, Strange Kind of Woman, Contact Lost, Guitar solo (Steve Morse), The Well-Dressed Guitar, Hell to Pay, Lazy, Above and Beyond, No One Came, Keyboard solo (Don Airey), Perfect Strangers, Space Truckin’, Smoke on the Water (guest Uli Jon Roth), Green Onions, Hush, Black Night.
Ακολουθεί το trailer του φιλμ για το φεστιβάλ, το οποίο και θα κυκλοφορήσει το 2014. Επειδή οι πιθανότητες να βγει η ταινία σε αίθουσες πέρα των γερμανικών δε μου φαίνονται και πολύ υψηλές, όσοι πιστοί ψάξτε στο internet “Wacken 3D: louder than hell”. Προβλέπεται γέλιο.
Τελευταίο live της ημέρας οι Rammstein, που όπως αναμενόταν, γάμησαν. Το κάθε τραγούδι να συνοδεύεται και από την ανάλογη “παράσταση”, τα πυροτεχνήματα, οι φωτιές και τα εφέ να δίνουν και να παίρνουν και ο Herr Lindemann, λιγόλογος ως συνήθως να κάνει τα δικά του. Ο πανικός κάτω και το crowdsurfing – να μη ζορίσουμε λίγο και τους σεκιουριτάδες; – νομίζω είναι περιττό να αναφερθούν.
“Ψιλοεκπλήξεις” της συναυλίας, η εκτέλεση του “Mein Herz brennt” μόνο με συνοδεία πιάνου – ωραίο, αλλά όχι Rammstein – και η εμφάνιση στη σκηνή ενός κυρίου ονόματι Heino. Ένας τύπος γύρω στα 75, τραγουδιστής Schlager και παραδοσιακής λαϊκής μουσικής, δημοφιλέστατος στη Γερμανία. Στον τελευταίο του δίσκο, μια συλλογή από διασκευές 12 δημοφιλών γερμανικών τραγουδιών, συμπεριέλαβε και το “Sonne”. Οπότε και οι Rammstein τον προσκάλεσαν να εμφανιστεί μαζί τους στο WOA – δεν πιστεύω να είχε φανταστεί ποτέ ότι θα του συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Η μόνη πιθανή ένσταση όσον αφορά στο live έχει να κάνει με τη διάρκειά του. Ενώ τα πρώτα 90 λεπτά ήταν απλά εκπληκτικοί, μετά το encore η απόδοσή τους είχε μειωθεί κάπως. Απόλυτα λογικό δεδομένων των συνθηκών και της ζέστης που επικρατεί στη σκηνή, αλλά δε θα ήταν καλύτερα να σταματούσαν πριν αρχίσουν να ρίχνουν ταχύτητες; Επίσης, ελπίζω ο πληκτράς τους να παίρνει κανένα επίδομα ή τίποτα βαρέα και ανθυγιεινά μιας και σε κάθε συναυλία περνάει τα πάνδεινα – του κάνουν τα πάντα κυριολεκτικά!
Setlist: Ich tu dir weh, Wollt ihr das Bett in Flammen sehen?, Keine Lust, Sehnsucht, Asche zu Asche, Feuer frei!, Mein Teil!, Ohne dich, Wiener Blut, Du riechst so gut, Benzin, Links 2-3-4, Du hast, Bück dich, Ich will, Mein Herz brennt (piano version), Sonne (με Heino), Pussy.
Παρασκευή 02/08
Αφήνοντας Neaera και Tristania ξεκινήσαμε τη μέρα μας με Gojira στην Black. Μια θέση που οι Γάλλοι έχουν κερδίσει επάξια και σχετικά σύντομα (αν θυμάμαι καλά η πρώτη τους εμφάνιση στο Wacken ήταν το 2010, στη μικρή WET stage, ενώ τότε στην True έπαιζαν οι Iron Maiden).
Από τις ελπίδες του ακραίου ήχου, αν και προέρχονται από μια χώρα που δε φημίζεται κιόλας για τη metal σκηνή της. Τα καλά κομμάτια και η εξίσου καλή σκηνική τους παρουσία, σίγουρα κάνουν ένα live καλό. Λίγο λιγότερο καπνό να είχανε μόνο στη σκηνή, ομολογώ πως δε θα με χάλαγε καθόλου.
Setlist: Explosia, Flying Whales, Backbone, Love, L’ Enfant Sauvage, Vacuity, The Heaviest Matter of the Universe, Connected, Rememberance, Oroborus, The Gift of Guilt.
Press Tent για την ανακοίνωση του νικητή του Wacken Metal Battle. Κανονικά στο διαγωνισμό θα συμμετείχαν συγκροτήματα από 30 χώρες, τελικά όμως ήταν 28 – στη Βραζιλία δεν διοργανώθηκαν καθόλου ΜΒ ενώ το Βέλγιο αποκλείστηκε διότι η μπάντα υπέγραψε συμβόλαιο λίγο πριν το φεστιβάλ (και όρος του ΜΒ είναι ότι οι συμμετέχοντες δεν έχουν κάποιο συμβόλαιο). Τελικά το συμβόλαιο με τη Nuclear Blast (και κάποιον εξοπλισμό) κέρδισαν οι Καναδοί Crimson Shadows.
Οι Έλληνες Chronosphere ήταν μέσα στην πρώτη πεντάδα και απ’ ότι μάθαμε αυτή ήταν η δεύτερη καλύτερη θέση που έχει πάρει ελληνικό συγκρότημα από το 2008 και μετά.
Η Press Conference που ακολουθεί γειώνεται κανονικότατα μπας και δούμε τίποτα από Powerwolf.
Δυστυχώς δεν είδα περισσότερο από κανένα τέταρτο. Πολύ καλό αλλά λίγο. Οι τύποι αν και παίζουν power, βγαίνουν στη σκηνή με corpse paint. Κάπως ασυμβίβαστο με το ντάλα ήλιο που επικρατούσε. Αν κρίνω όμως από το λίγο που κατάφερα να δω και κυρίως από τις αντιδράσεις του κόσμου, ήταν καλοί. Και – άσχετο, αλλά μ’ άρεσε – το αρμόνιο του πληκτρά είναι εκπληκτικό.
Setlist: Lupus Daemonis, Sanctified with Dynamite, We Drink your Blood, Amen & Attack, Werewolves of Armenia, In the Name of God, Resurrection by Erection, Coleus Sanctus, All we Need is Blood, Kreuzfeuer, Raise Your Fist Evangelist, Lupus Dei, Wolves Against the World.
Party stage και Ugly Kid Joe. Εξαιρετικοί. Ο Crane κυριολεκτικά αιώνιος έφηβος (μα πόσο καλά του έχει φερθεί ο χρόνος) να χοροπηδάει, να ξεσηκώνει τον κόσμο και να το διασκεδάζει απίστευτα όπως άλλωστε και η υπόλοιπη μπάντα. “Δωράκι” – όπως αποδείχθηκε τελικά – η εκτέλεση του “Ace of Spades” με τον Phil Campbell στη σκηνή.
Setlist: V.I.P., Neighbor, C.U.S.T, Panhandlin’ Prince, No One Survives, Devil’s Paradise, Cat’s in the Cradle, I’m Alright, Milkman’s Son, Goddamn Devil, Ace of Spades, Everything About You.
Με τους Ihsahn τώρα, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ο frontman των Emperor εμφανιζόταν με το προσωπικό του σχήμα και ψιλοαπογοήτευε (προσωπική άποψη). Κατ’ αρχάς ο κόσμος που είχε μαζευτεί δεν ήταν και ιδιαίτερα πολύς. Επιπλέον, άσχετα με το πόσο καλά μπορεί να έπαιζαν, απλά ήταν λίγο λάθος. Για να το θέσω σαφέστερα, η μουσική που παίζουν και καλή είναι και από τα είδη που μου αρέσουν. Όταν όμως έχει γύρω στους 35 βαθμούς και έναν ήλιο που ευκολότερα συναντάς σε ελληνικό νησί παρά στη βόρεια Γερμανία, δύσκολα ευχαριστιέσαι τόσο “βαρύ” και στριφνό live. Μάλλον τα νεύρα και οι αντοχές σου δοκιμάζονται.
Setlist: On the Shores, Arrival, Called by the Fire, Frozen Lakes on Mars, Unhealer, The Paranoid, The Barren Lands, The Grave.
Ξανά στην True για Pretty Maids. Hard rock και heavy metal από τα ’80s. Χωρίς να μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ, δε με χάλασε κιόλας. Οι Δανοί είναι από τις μπάντες που αν και έχουν πολλά χρόνια στην πλάτη τους, μπορούν ακόμα να δίνουν συναυλίες και ο κόσμος που τους βλέπει όχι μόνο να μην αναρωτιέται γιατί δε συνταξιοδοτούνται, αλλά να περνάει καλά και να ευχαριστιέται good old school.
Setlist: Mother of All Lies, I See Ghosts, Fortuna (Carl Orff song), Back to Back, Rodeo, Needles in the Dark, Yellow Rain, I.N.V.U., Little Drops Of Heaven, Future World, Red Hot and Heavy.
Βόλτα στις μικρές σκηνές για Mustasch. Stoner και heavy metal από τη Σουηδία. Οι Σκανδιναβοί ήταν πράγματι πολύ καλοί, βαράγανε απίστευτα και όσοι βρέθηκαν στη Headbanger’s Stage για να τους δουν έριξαν πολύ ιδρώτα – και όχι μόνο λόγω ζέστης.
Setlist (με κάποια επιφύλαξη): Down in Black, Deep in the Woods, Mine, Black City, Bring me Everyone, Speed Metal, Double Nature, I Hunt Alone.
Αν και πολύ θα ήθελα να δω όλο το set των Mustasch, κανένα τέταρτο πριν τελειώσουν έφυγα για να δω λίγο και Agnostic Front. Αρκετά καλοί, με καλή σκηνική παρουσία και το mosh pit να είναι σχεδόν συνεχές. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω και πολύ από το set τους, αλλά από όσο είδα και από τις αντιδράσεις του κόσμου, προφανώς και το live ήταν καλό.
Setlist: Addiction, Dead to Me, My Life My Way, That’s Life, For My Family, Friend or Foe, All is not Forgotten, Peace, Crucified, Public Assistance, Toxic Shock, Gotta Go, Take me Back, A Mi Manera, The Eliminator, Blitzkrieg Bop (Ramones cover).
Ακολουθούν οι Sabaton στην True. Απλά σε τρελά κέφια. Ο Broden να αλωνίζει τη σκηνή, να αστειεύεται με τον κόσμο (μας ενημέρωσε ότι ενώ όπου παίζουν το κοινό φωνάζει “sabaton”, στη Γερμανία το αλλάζει σε “Noch ein Bier” -άλλη μια μπύρα. Ο Broden τότε αδειάζει μονορούφι ένα μπουκάλι μπύρας, αλλά αυτό είναι και λίγο επικίνδυνο, γιατί μπορεί να ζαλιστεί και να αρχίσει το striptease), και γενικά να χαζοχαίρεται όπως και η υπόλοιπη μπάντα άλλωστε.
Το crowd surfing είχε την τιμητική του και οι powerάδες από τη Σουηδία απέδειξαν ότι μπορούν να σταθούν εξίσου καλά σε clubs και σε σκηνές μεγάλων φεστιβάλ (στο Primo Victoria ολος ο κόσμος κάτω από τη σκηνή χοροπήδαγε). Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα και στα μέρη μας…
Setlist: Ghost Division, Gott Mit Uns, Carolus Rex, Into the Fire, Karolinens Bön (swedish version of Carolean’s Prayer), Swedish Pagans, Midway, The Art of War, Cliffs of Gallipoli, Primo Victoria, Metal Crüe.
Επόμενο live αυτό των Motorhead. Κάτι όμως οι πρόσφατες περιπέτειες του Lemmy με την υγεία του, κάτι η υπερβολική ζέστη μετά από έξι μόλις κομμάτια ο “θεός”, διέκοψε τη συναυλία εξηγώντας ότι δεν αισθανόταν καλά και αποχώρησε. Μεταξύ μας, μάλλον και πολύ άντεξε. Από όταν βγήκε στη σκηνή φαινόταν ταλαιπωρημένος και ενώ τα κατάφερνε όταν τραγουδούσε, όταν ήθελε να μιλήσει, δεν έβγαινε φωνή που λένε. Περαστικά του και σύντομη ανάρρωση.
Setlist: I Know How to Die, Damage Case, Stay Clean, Metropolis, Over the Top, Guitar solo, The Chase is Better Than the Catch.
Συνέχεια στην True για το live της απόλυτης Γερμανίδας metal queen Doro. Για τα 30 χρόνια παρουσίας της στη μουσική έχει ετοιμάσει ένα επετειακό show, κατά τη διάρκεια του οποίου θυμήθηκε τις μέρες με τους Warlock και παρέλασαν από τη σκηνή πολλοί και διάφοροι. Για να πω την αλήθεια, που καλύτερα βέβαια να μην την ακούσει Γερμανός fan, δε νομίζω ότι η Doro μουσικά τουλάχιστον αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Ναι μεν έχει κάποια καλά κομμάτια, αλλά όχι τόσο καλά ώστε να διατηρήσουν την αίγλη του hit για πολύ. Από την άλλη βέβαια, η σκηνική της παρουσία, ειδικά με την παρέλαση που είχε το πακέτο, όσο να’ναι άξιζε – αρκεί να μίλαγε λίγο λιγότερο (τους πάντες ευχαρίστησε) και να μην “εκτελούσε” κανονικότατα το “Breaking the Law” – sorry, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι δε μπορεί να γίνει μπαλάντα.
Setlist: I Rule the Ruins (Warlock), Burning the Witches (Warlock), Rock Till death, East Meets West (Warlock με C. Boltendahl), The Night of the Warlock, Wacken Hymne-We are the Metalheads, Raise Your Fist in the Air, Denim and Leather (Saxon cover με Biff Byford), Hellbound (Warlock), Für Immer (Warlock με U.J.Roth), Revenge, Metal Tango (Warlock με E. Fish και Fr. Schmitt από Subway to Sally), Breaking the Law (Judas Priest cover με P. Campbell), All we Are (Warlock με E. Fish, J. Broden και Corvus Corax), Earthshaker Rock (Warlock).
Party stage για Amorphis, των οποίων το set περιλάμβανε και ένα special acoustic show. Ευτυχώς κράτησε το πολύ 20 λεπτά και μετά ξαναγυρίσανε στους καλούς, γνωστούς εαυτούς τους. Διευκρίνιση: το ακουστικό δεν ήταν άσχημο, αλλά παραήταν ήρεμο και ήσυχο για συναυλία των Φινλανδών. Με το που βγήκαν οι ηλεκτρικές κιθάρες στη σκηνή, βρεθήκαμε όλοι σε μια πραγματικά καλή συναυλία.
Setlist: Enigma, I of Crimson Blood, Empty Opening, Rusty Moon, Sign From the North Side – και κάπου εδώ τελείωσε το ακουστικό, Shades of Gray, Nightbird’s Song, Silver Bride, Narrow Path, The Castaway, Hopeless Days, House of Sleep, My Kantele.
Τελευταίο live της ημέρας οι Grave Digger, μαζί με τους οποίους βρέθηκαν στη σκηνή και οι a capella metallers Van Canto. Αρκετά θερμή υποδοχή από όσους έμειναν να δουν μια μπάντα να παίζει στις 02.00 τα ξημερώματα – και η μπάντα δε νομίζω να απογοήτευσε κανέναν. Μπορεί να ήταν αργά, αλλά όλοι το χαίρονταν.
Setlist: Clash of the Gods, Death Angel and the Grave Digger, Hammer of the Scots, Knights of the Cross, Wedding Day, Ballad of a Hangman, The House, The Reaper/ We Wanna Rock You/ Baphomet/ Twilight of the Gods, Excalibur, The Last Supper, Home at Last, Highland Farewell, Rebellion, Heavy Metal Breakdown.
Σάββατο 03/08
Πρώτα live της ημέρας, οι Fear Factory που εμφανίζονταν στην Black και οι Alestorm στην Party.
Δε νομίζω ότι μπορώ να πω πολλά για τους Fear Factory. O Burton C. Bell αρκετά καλός, ο “ογκόλιθος” Cazares εξαίρετος και σε γενικές γραμμές ένα καλό live. Ή τουλάχιστον αυτό έδειξε και το επί σκηνής attitude και ο χαμός κάτω από τη σκηνή.
Setlist: Demanufacture, Self Bias Resistor, Shock, Edgecrusher, The Industrialist, Powershifter, What Will Become?, Archetype, Cyberwaste, Replica, Martyr.
Οι Alestorm βέβαια είναι τελείως άλλη φάση. Επιεικώς, γαμώ τα γέλια. Pirate metal με τον τραγουδιστή να έχει το ρούμι του πρόχειρο και τον ντράμερ να είναι ακόμα μεθυσμένος από τα ξύδια της προηγούμενης. Απίστευτοι χαβαλέδες, το διασκέδαζαν, ξεσήκωναν τον κόσμο και όλοι πέρασαν καλά και σίγουρα το χάρηκαν.
Setlist: The Quest, The Sunk’n Norwegian, Wolves of the Sea (Pirates of the sea cover), Shipwrecked, Nancy the Tavern Wench, Back Through Time, Wenches & Mead, Midget Saw, Keelhauled, Rumpelkombo, Pirate Song, Captain Morgan’s Revenge, Rum.
Μετά έπαιζαν στην True οι Die Apocalyptischen Reiter. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο live απλά το ακούγαμε – δεν είδαμε τίποτα (ας όψεται το Meet & Greet των Anthrax). Αν και οι στίχοι τους είναι κυρίως στα γερμανικά ό,τι ακούγαμε μας άρεσε αρκετά. Και κρίνοντας από όλο τον κόσμο που έκατσε να τους δει και από το πόσο καλά πέρναγε, ίσως και να ήταν λίγο λάθος το ότι δεν παρακολουθήσαμε έστω και λίγο από το show τους.
Τους Sonata Arctica τους βρήκα το λιγότερο απογοητευτικούς. Αν και τα τραγούδια τους είναι αρκετά καλά στις studio εκτελέσεις τους – και κατά τη γνώμη μου έχουν γράψει και κάποιες κομματάρες – live δε λένε και πολλά. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο ήχος (η Party, όπου εμφανίζονταν, εφόσον παίζει συγχρόνως με την Black έχει πάντα ένα μικρό θεματάκι με τον ήχο της) ή αν απλά η μπάντα δεν ήταν σε καλή μέρα, αλλά σα να έχασα το χρόνο μου πηγαίνοντας εκεί, έστω και για λίγο. Όλοι οι υπόλοιποι πάντως που βρέθηκαν εκεί, δε φάνηκαν να έχουν κανένα παράπονο από την απόδοση των Φιλανδών.
Setlist: Only the Broken Hearts, Black Sheep, Shitload of Money, Losing my Insanity, The Last Amazing Grays, I Have a Right, Replica, FullMoon, Cinderblox, Don’t Say a Word.
Αντίθετα οι Lamb of God είχαν δημιουργήσει έναν πανικό. Ο Randy ανανεωμένος και σαφέστατα πανευτυχής που έληξαν αισίως οι περιπέτειες του με την τσέχικη δικαιοσύνη, να δίνει ρέστα. Υπερκινητικός, χοροπηδούσε στη σκηνή σαν κατσίκι (κυριολεκτικά) και δεν πτοήθηκε καθόλου -ούτε ο κόσμος άλλωστε- από τη μπόρα που ξέσπασε στο τελευταίο μισάωρο του set τους. Το συγκρότημα συνέχισε ακάθεκτο να βαράει, και ο κόσμος επίσης.
Setlist: Desolation, Ghost Walking, Walk With me in Hell, Set to Fail, Ruin, Now you’ve Got Something to Die For, Omerta, In Your Words, Laid to Rest, Redneck, Black Label.
Με τον ήλιο να έχει επιστρέψει μετά το μικρό διάλειμμα δροσιάς, βρισκόμαστε στην True για Anthrax. Νομίζω ότι πρόκειται για τους πλέον αδικημένους των Big 4. Θεωρώ ότι μια μπάντα όταν αποδίδει το ίδιο καλά και φέρεται εξίσου επαγγελματικά είτε παίζει μπροστά σε 1500 είτε μπροστά σε πάνω από 25.000 άτομα, είναι απλά μεγάλο συγκρότημα, τελεία.
Ο Belladonna να έχει διανύσει χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή, ο Ian όπως πάντα η ψυχή της μπάντας, ο Bello να κάνει τα δικά του, setlist best of the best και το moshing στις δόξες του. Tip: απέδωσαν τα εύσημα στο μεγαλύτερο κοντό της μουσικής (aka Dio) και στον Dimebag Darrell, στους οποίους αφιέρωσαν το “In the End”.
Setlist: Among the Living, Caught in a Mosh, Efilnikufesin (N.F.L.), In the End, Deathrider, T.N.T. (AC/DC cover), Indians, Got the Time, Fight’ Em ‘Til You Can’t, I Am the Law, Madhouse, Antisocial.
Αν και ό,τι άκουσα από Danzig ήταν αρκετά καλό, προτίμησα να δω Devildriver. Οι Καλιφορνέζοι το’ χουν. Βαράνε μια χαρά και ταρακουνάνε επαρκώς τον κόσμο. Δεν πιστεύω να βαρέθηκε ή να ξενέρωσε στο ελάχιστο κάποιος από όσους τους είδαν. Αλλά ρε παιδιά, όταν παίζετε μετά από Anthrax, είναι τουλάχιστον λάθος να επιχειρείτε να δώσετε μαθήματα moshing. Έχουν προηγηθεί οι masters, οπότε οτιδήποτε επιπλέον είναι περιττό.
Setlist: End of the Line, Cry for Me Sky, Dead to Rights, Ruthless, These Fighting Words, It’s in the Cards, Not All who Wander are Lost, The Appetite, Before the Hangman’s Noose, I Could Care Less, Head on to Heartache (Let them Rot), Clouds Over California, Hold Back the Day, Meet the Wretched.
Ξανά στην True για Trivium. Άλλη μια μπάντα που κακώς δεν έχουμε δει ποτέ εδώ. Οι τύποι από τη Florida και τη στόφα της μεγάλης μπάντας έχουν (νομίζω) και πολύ καλά κομμάτια. Πάνω στη σκηνή φαινόταν να είναι η καλύτερή τους, ξεσήκωναν τον κόσμο που βασικά δεν ήθελε και πολύ για να ψιλοξεσαλώσει και crowdsurfing με pits εννοείται έπαιζαν αρκετά. Και (άσχετο) δεν έπρεπε να λείπει από το setlist το Anthem. Μήπως να βρεθεί κάποιος να τους φέρει, αντί να βλέπουμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια;
Setlist: Throes of Perdition, Becoming the Dragon, Down From the Sky, Brave This Storm, Watch the World Burn, Black, Strife, Dusk Dismantled, A Gunshot to the Head Of Trepidation, In Waves, Pull Harder on the Strings of Your Martyr.
Μετά παίζει και πάλι μοίρασμα. Candlemass στην Party και Alice Cooper στην Black. Οι Σουηδοί εμφανίστηκαν με τον Mats Leven στα φωνητικά, τον οποίο προσωπικά θεωρώ καλύτερο του Lowe, τουλάχιστον στα live. Δεν μπορώ να πω αν είναι θέμα χημείας με τους υπόλοιπους ή αν υπάρχει αυτή η εντύπωση επειδή δεν έχει πολύ καιρό με το συγκρότημα, πάντως ο Leven ήταν πολύ καλός. Όσο για τον Edling, τα λόγια είναι μάλλον περιττά – είναι οι Candlemass.
Setlist: Prophet, Bewitched, Dark Reflections, Waterwitch, Emperor of the Void, Under the Oak, At the Gallows End, Psalms for the Dead, Black as time, Crystal Ball, Solitude.
Στην Black βέβαια αυτό που συνέβαινε πολύ απλά δεν περιγράφεται. Ο Alice Cooper με καινούργιο show παρουσίαζε για άλλη μια φορά ένα μοναδικό, έξοχο θέαμα. Η συναρπαστική φιγούρα ενός ανθρώπου που πήρε το όνομά του από μια μάγισσα του Μεσαίωνα έδινε ρεσιτάλ ξανά και ξανά, κάνοντας τον κόσμο να παραληρεί.
Ο αθεόφοβος είχε στήσει ολόκληρη παράσταση κατά τη διάρκεια της οποίας πέθαινε τρεις φορές, αλλά τελικά κατάφερνε κάθε φορά να ξεγελάσει το θάνατο και να επιβιώσει – χώρια όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του show. Highlight, o φόρος τιμής στους Keith Moon, Jimi Hendrix, John Lennon και Jim Morrison, των οποίων οι ταφόπλακες τοποθετήθηκαν στη σκηνή ενώ ο Alice ερμήνευε τα “My Generation”, “Foxy Lady”, “Revolution” και “Break on Through”. Νομίζω ότι είναι ένα show που επίσης θα άξιζε να δούμε και εδώ.
Setlist: Hello Hooray, House of Fire, No More Mr. Nice Guy, Under my Wheels, I’ll Bite Your Face Off, Billion Dollar Babies, Caffeine, Department of Youth, Hey Stoopid, Dirty Diamonds, Welcome to My Nightmare, Go to Hell, He’s Back (The Man Behind the Mask), Feed my Frankenstein, Ballad of Dwight Fry, Killer, I Love the Dead, Break on Through (Doors cover), Revoluti 
532
