Με την απλή χρήση του λατινικού αριθμού που απεικονίζει το 6, οι Onslaught κυκλοφορούν το νέο τους album.
Οι thrashers από το Bristol, εκτός του ότι είναι από τα λίγα thrash acts της χώρας τους, άξια λόγου, έχουν κυκλοφορήσει και 2 διαμάντια του ιδιώματος, τα “Power from hell” και “The Force”. Μόνο και μόνο για αυτό, πρέπει να αντιμετωπιστούν με σεβασμό!
Ο πιο απλός τρόπος για να περιγράψεις τι είναι οι Onslaught, είναι να πεις πως είναι αυτό που πιθανόν λείπει από τους Slayer, Overkill και Sodom σε ένα και αν δεν είχαν κόψει τη φόρα τους στα τέλη του 80 θα ήταν σίγουρα όσο σημαντικοί για το είδος είναι και οι Annihilator.
Το “VI” είναι ένας full επιθετικός δίσκος που μαθαίνει μπαλίτσα σε επίδοξους νέους Thrashers. Με hits σαν το “Fuel For My Fire”, οι Onslaught δείχνουν πως έχουν επιστρέψει και το riff που ανοίγει το “Children of the sand”, αποδεικνύει πως θα μείνουν.
Με ένα πολεμοχαρές εξώφυλλο που θα ζήλευαν οι Nuclear Assault, και με φρεσκάδα απεριόριστη και παραγωγή διαμαντένια (για να βλέπουν κάποιοι πως δεν είναι ανάγκη να το παίζεις Vintage για να είσαι Thrash), το “VI” είναι από τα καλύτερα thrash albums ως τώρα το 2013, παρέα με το νέο Sodom (review).
Η σφαγή που συμβαίνει στο “Slaughterize” με τα υπερηχητικά drums του Mic Mourihan και τις κιθάρες-λεπίδες των Davies και Rockett με τα εξαιρετικά φωνητικά του Keeler, με πάνε χρόνια πίσω και θέλω να ανοίξω το ντιβανοκάσελο της γιαγιάς μπας και βρω κανένα ξεχασμένο αμάνικο Τζην μπουφάν!
Σας χρειαζόμαστε μη μας φύγετε πάλι. Κομμάτια σαν το “6 6 Fuckin’ 6”, “Cruci-Fiction” και “Enemy of my Enemy” μας δείχνουν τον καλό δρόμο. Τον δρόμο της οργής!
“Killing is my aim in life”…
580 
