Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του live album “Manufactum III”, οι Saltatio Mortis επανέρχονται στο προσκήνιο με το ένατο album τους “Das schwarze Einmaleins”, στα συνήθη folk/ heavy ύδατα που κινούνται εδώ και περίπου 10 χρόνια.
Ακούγοντας την τελευταία δουλειά τους ήρθα αντιμέτωπος με ένα πακετάκι όμορφων, χαλαρωτικών τραγουδιών σε ηλεκτρικό medieval ύφος κατά βάση, με πολλές στιγμές που φανερώνονται οι επιρροές από γερμανικό heavy metal. Ποιοτικώς στέκεται σε αρκετά υψηλά επίπεδα και από τεχνική άποψη και από συνθετική σκοπιά.
Οι σταθερές του είδους υπηρετούνται με αφοσίωση από τα μέλη της μπάντας. Ρυθμοί για τα πανηγύρια (με την καλύτερη δυνατή έννοια), πίπιζες, νταούλια και ζουρνάδες, συμπλέκονται με τις σχετικά πριμαριστές κιθάρες και τα στιβαρά τύμπανα, προσφέροντας ευκολομνημόνευτα τραγούδια, με sing-a-long refrain κοινωνικοπολιτικών στίχων (αν κατέχεις και την μητρική τους ακόμη καλύτερα) και ευδιάθετες ατμόσφαιρες, ένα χαριτωμένο κράμα ψυχαγωγίας και punk ανεμελιάς.
Από την έναρξη του “Frόher War Alles Besser”, ο ακροατής έρχεται αντιμέτωπος με το κυρίαρχο folk στοιχείο που μου έφερε στο νου την αύρα των Flogging Molly, κάτι που συμβαίνει και με την άμεση συνέπειά του, το “Wachstum Uber Alles” του οποίου το βασικό θέμα, είναι δανεισμένο από τον γερμανικό Εθνικό Ύμνο. Τα μεσαιωνικά όργανα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του ήχου της μπάντας. Πολύ όμορφα, το αντιπολεμικό “Krieg Κennt Κeine Sieger” και “Der Kuss” με σαφείς αναφορές στους Subway To Sally και In Extremo, όπως και η μοναδική αγγλόφωνη στιγμή του album, το αλήτικο “My Bonnie Mary”.
Η δραματουργικά έντονη μπαλάντα “Sandmann” με την παθιασμένη ερμηνεία του Alea der Bescheidene ξεχωρίζει στη ροή του δίσκου, όπως και το “Satans Fall” με τις δυναμικές αλλαγές στο tempo ενώ στο “Idol” εκτρέφονται, κατά ευχάριστη έκπληξη, NWOBHM riffs από τις κιθάρες. Άξια αναφοράς είναι επίσης τα groovy “Αbrakadabra” και “Nur Ein Traum” ενώ το μπαλαντοειδές “Galgenballade” είναι ίσως η αδύναμη στιγμή του δίσκου, αξιοπρεπές μέν, αλλά σίγουρα υστερεί σε σχέση με το σύνολο.
Τα μέλη της μπάντας είναι επαρκέστατα στο ρόλο τους ενώ και η παραγωγή, όχι ιδιαίτερα γυαλισμένη, δίνει την απαραίτητη “βρωμιά”, κυρίως στα punk-friendly σημεία των τραγουδιών.
Συνολικά, το “Das schwarze Einmaleins” είναι ένα πολύ δυναμικό μπουκέτο εύληπτων και στην πλειοψηφία όμορφων τραγουδιών που κύριο σκοπό έχει την διασκέδαση αν και το στιχουργικό μέρος είναι κάτι παραπάνω από σοβαροφανές. Ίσως είναι παρακινδυνευμένο από την μεριά μου, αλλά τουλάχιστον με αυτήν την κυκλοφορία, έχουν την ποιότητα να συγκριθούν με τα ηχηρά ονόματα του είδους που προαναφέρθησαν, αν και ο θρόνος των (εκ των στιλιστικών ηγετών του είδους) Subway To Sally και In Extremo, δύσκολα θα κλονιστεί.
Ωστόσο, φαίνεται ότι ξεκινά μία νέα εποχή γι’ αυτά εδώ τα γερμανάκια. Μου άρεσαν πάρα πολύ και ευελπιστώ σε ανάλογη συνέχεια.
710 
