Ένα μονολιθικό τέρας, που ξεχύνεται από τα ηχεία και δηλητηριάζει τους ακουστικούς νευρώνες. Μα τους χίλιους Κέρβερους, υπάρχουν μερικές μπάντες που αιχμαλωτίζουν την αύρα, της παραδομένης στην αμαρτία, σάρκας με έναν τρόπο που ταράζει τον πυρήνα της συνείδησης σου.
Τρία σκουλήκια από το Denver του Colorado που ακούν στα ονόματα Ethan Lee McCarthy (κιθάρες/ φωνητικά), Jonathan Campos (μπάσο) και Bennet Kennedy (drums), πρώην και νυν μέλη μεταξύ άλλων των Withered και Clinging To The Trees of A Forest Fire, μέσα στο 2012, αποφάσισαν να σχηματίσουν τους Primitive Man. Η πρώτη τους εμφάνιση ήταν με το EP “P/M” στις αρχές της χρονιάς που διανύουμε, το οποίο έλαβε αποθεωτικές κριτικές από το χώρο του funeral doom / κάργα-sludge ηλεκτρονικού τύπου, αποτελώντας και τον προάγγελο αυτής της ημιζωντανής οντότητας που ονομάζεται “Scorn”, ένας τίτλος ο οποίος είναι τέλειος για να αποδώσει άριστα τις εικόνες και τις σκέψεις που αναδύονται κατά το μαρτύριο τούτο.
Ανήκουν σ’ εκείνο το πεδίο που ορίζει τις εκφράσεις “πιο αργό / πιο heavy, ψοφάς”. Καμία ομορφιά, ούτε λόγος για θετική έννοια, ένα διαρκές φτύσιμο στη μάσκα του δίποδου είδους. Παραδόξως η τεχνοτροπία τους, προδίδει την ευχαρίστηση που απολαμβάνουν όταν ανοίγουν τραύματα αυτοκάθαρσης, επιτρέποντας στη μουσική τους να μπήξει τα δόντια της στο λαιμό.
Με το άνοιγμα του ομότιτλου “Scorn” και για 12 λεπτά, είσαι ο αποδέκτης της λύσσας των “λογοτεχνικών” doom ουρλιαχτών του Ethan που θρηνεί (?) το τέλος του κόσμου. Λάβα και τρέλα που συμπλέουν ληθαργικά ανάμεσα στα τερατώδη fuzz riffs και τα πελώρια drums, που κατά κάποιο τρόπο, μάχονται για την πρωτοκαθεδρία στο στίγμα του ήχου. Εντυπωσιακότατο, αν σου αρέσει η noise πλευρά.
Το δεύτερο track “Rags” καταφέρνει να συμπυκνώσει στην ουσία, όλα τα στοιχεία της μουσικής των Primitive Man. Με σταθερά πένθιμο ρυθμό που σπανίως θα προσεγγίσει mid-tempo τάσεις, συνεχίζει τη μανιφεστική δήλωση της μπάντας. Ατμοσφαιρικό, υποψία μελωδίας προς το τέλος που εξανεμίζεται από το ξεψύχισμα των ενισχυτών, δίνοντας τη σκυτάλη στην μοναδική, ίσως, θετική στιγμή του δίσκου, στο “I Can’t Forget”. Υποβλητικό, με σαφείς αναφορές στους μεγάλους Neurosis, πνιγμένο στη δυσαρμονία industrial χαμηλοκουρδισμένου fuzz. Είναι τρομακτικό με την πιο έντονη έννοια και μαζί με το “Black Smoke” αποτελούν μέσα στην πειραματική τους δομή, ξεχωριστές στιγμές, μηδενιστικής αποθέωσης.
Η καλύτερη προσωπική στιγμή μου είναι το “Astral Sleep”. Καταστροφικό, στα όρια της ψύχωσης, με σαφή προσανατολισμό των drums στο συμπαγές metal. Απολύτως δικαιολογημένη η θέση του στο album, ως επίλογος.
Οι Primitive Man με το “Scorn”, μας προσφέρουν έναν φοβερά δυνατό συνδυασμό doom και sludge σαματά, με πολλά ούμπαλα παραμόρφωσης που πάνω απ’ όλα είναι heavy. Είμαι σίγουρος ότι πολύς κόσμος θα πιαστεί ανυποψίαστος από το σαρδόνιο χαμόγελο που σίγουρα αφήνει στο πρόσωπο του trio, η κυκλοφορία του δίσκου. Πρόσεχε όμως γιατί, σίγουρα δεν είναι για ανεκπαίδευτα αυτιά… Θα σε τσακίσει κι αν είσαι ευαισθητούλης δεν σε βλέπω σώο στας φρένας μετά την ακρόαση. Το νου σου…
684 
