Οι Trouble απ’ το Chicago των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν πάντα ένα συγκρότημα που έπαιζε το παιχνίδι του εκτός των παροδικών ρευμάτων και των επιταγών της εκάστοτε εποχιακής μόδας, κι αυτό είναι κάτι που κάνουν με περηφάνια απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Με τους τρείς πρώτους δίσκους τους όρισαν το παραδοσιακό doom metal, ενώ στη συνέχεια έδειξαν σε πολλούς (συμπεριλαμβανομένων προσωπικοτήτων του διαμετρήματος ενός James Hetfield ή ενός Dimebag Darrell) πως να κουρδίζουν χαμηλά τις κιθάρες τους χωρίς να χάνουν σε πιστότητα και ποιότητα ήχου ή ακεραιότητα συνθέσεων, δημιουργώντας σχολή στον ευρύτερο heavy rock/ metal χώρο και επηρεάζοντας βαθιά τα stoner rock φυντάνια των 90’s και 00’s.
Η φωνή του Eric Wagner, του frontman της κλασσικής περιόδου των Trouble, βρίσκεται ανάμεσα στις πιο χαρακτηριστικές που έχουμε ακούσει στη βαριά μουσική και μπορεί σαν σχήμα να μην κατάφεραν ποτέ να γίνουν εμπορικά τεράστιοι παρόλη τη σκληρή δουλειά τους, έχουν καταφέρει όμως να κερδίσουν το σεβασμό ενός αρκετά μεγάλου πυρήνα θαυμαστών ανά τον κόσμο που τους ακολουθεί πιστά παρά τις αλλαγές μελών και των δυσκολιών που έχουν αντιμετωπίσει ανά τα χρόνια.
Η τελευταία δισκογραφική τους δουλειά “Simple Mind Condition” κυκλοφόρησε 6 χρόνια πριν και χωρίς να απογοητεύσει, έδειχνε κάποια σημάδια κόπωσης και συνθετικής στασιμότητας, ενώ οι περιπέτειες του Wagner με τα ναρκωτικά αντανακλώνταν στην σχετικά αδιάφορη και άνευρη φωνητική του απόδοση. Μετά τον διωγμό του τελευταίου απ’ το σχήμα, οι Trouble πήραν το μεγάλο ρίσκο να καλέσουν στο πλήρωμα τους τον αλητάμπουρα Kory Clarke (ο τύπος έχει κυκλοφορήσει μερικούς απ’ τους πιό αξιόλογους hard rock δίσκους των 90’s με τους ηρωικούς Warrior Soul), μια συνεργασία που όμως δεν επέφερε καρπούς με αποτέλεσμα να λήξει και να βρεθούν ξανά σε αναζήτηση τραγουδιστή.
Πριν ένα χρόνο και κάτι ψιλά λοιπόν, το συγκρότημα ανακοίνωσε πως πλέον στο μικρόφωνο θα βρίσκεται ο Kyle Thomas (Exhorder, Floodgate, Alabama Thunderpussy) κι όσοι ξέρουν τι εστί Thomas χαμογέλασαν με νόημα περιμένοντας εναγωνίως την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου των Trouble κάπου μέσα στο 2013. Η ώρα αυτή επιτέλους ήρθε και το “The Distortion Field” είναι πλέον εδώ δείχνοντας πως η αναμονή άξιζε μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Ο δίσκος ξεκινάει με το μαγκιόρικο mid-tempo ύμνο “When the Sky Falls Down” αφήνοντας μας απ’ την αρχή να καταλάβουμε πως όλα όσα περιμέναμε απ’ τους Trouble είναι στη θέση τους και μάλιστα με μια ανανεωτική δόση φρεσκάδας. Ο Kyle Thomas ακούγεται σε εκπληκτική φόρμα και η heavy metal φωνάρα του, που φέρει κάτι από R. J. Dio και Tony Martin στα πιό σκληρά τους, ανεβάζει το υλικό ένα σκαλί πιο ψηλά και το κάνει να ακούγεται πιο κοντά στην τρέχουσα εποχή.
Η τριάδα των “Paranoia Conspiracy”, “The Broken Have Spoken” και “Sink or Swim” ροκάρει και γκρουβάρει αποτελεσματικότατα θυμίζοντας τις μέρες του ομώνυμου “Trouble” του ’90, ενώ η εισαγωγή του ασήκωτου “One Life” (κάποιοι ίσως τη θυμούνται κι ως εισαγωγή του τελευταίου show τους στην Ελλάδα πρόπερσι τον Οκτώβρη) χαρίζει απλόχερα ανατριχίλες και κάνει σαφές το γιατί το κιθαριστικό δίδυμο των Franklin/ Wartell είναι ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά που ακούστηκαν ποτέ σε αυτή τη μουσική.
Στη συνέχεια οι τόνοι πέφτουν με το “Have I Told You”, μια υπέροχη μπαλάντα που με κέρδισε απ’ την αρχή αφού ακούγεται οτιδήποτε εκτός από γλυκανάλατη και ξενέρωτη, αλλά μετά απ’ αυτό σκάει το πιο heavy κομμάτι του album με τίτλο “Hunters of Doom” που σφύζει από riff-άρες και το οποίο, μαζί με το ευθυτενές “Sucker”, ίσως ξυπνήσουν κι άλλες μνήμες σε κάποιους αφού ήταν κι αυτά μέρος του setlist των Trouble σε εκείνη τη συναυλία-γλέντι στο Fuzz.
Ενδιάμεσα απ’ αυτά τα δύο ακούγονται δύο άλλες κομματάρες, το “Glass of Lies” με το πωρωτικό doom outro του και το “Butterflies” το οποίο περιέχει το απόλυτο solo section του δίσκου. “The Greying Chill of Autumn” για τη συνέχεια κι ορίστε και μια μικρή τζούρα ψυχεδέλειας στο κουπλέ και στο μεσαίο μέρος του. Στα καπάκια σκάει το ταξιδιάρικο σφηνάκι του “Bleeding Alone” που στρώνει το δρόμο για το “Your Reflection” το οποίο με τα υπέρβαρα riffs του, το ανοιχτό ρεφρέν του και τα μαγικά του solo κλείνει υποδειγματικά τo “The Distortion Field”.
Είμαι πραγματικά χαρούμενος που οι Trouble του 2013 δεν αναλώνονται σε αναμασήματα του παρελθόντος και αποστεωμένες φόρμες αλλά δείχνουν τις δοντάρες τους στα ίσα σε όσους τολμούν να τους αμφισβητήσουν ή να συγκριθούν μαζί τους. Όλα μέχρι στιγμής δείχνουν πως στο στρατόπεδο τους τα πράγματα δουλεύουν ρολόι και εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσουν να μας προσφέρουν τόσο ποιοτικούς δίσκους με αυτή τη σύνθεση γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι με το στανιό επανασυνδέσεις συχνά είναι σημάδι απελπισίας και χαμένου παιχνιδιού. Στηρίξτε τους!
690 
