Η solo καριέρα του frontman των Dream Theater μας χαρίζει εδώ και 14 (!) χρόνια πολύ καλές δουλειές. Είτε ως MullMuzzler, είτε ως σκέτο James LaBrie, οι πέντε μέχρι στιγμής δουλειές του δίνουν ακριβώς αυτό που θέλει ο διψασμένος ακροατής και fan της φωνής του.
Το πάντρεμα της κλασικής ερμηνείας του LaBrie μαζί με τα brutal φωνητικά του Peter Wildoer, κάτι που ξεκίνησε από το “Static Impulse” του 2010, αποδείχτηκε εξαιρετική ιδέα, διαφοροποιώντας ακόμη περισσότερο τον ήχο της μπάντας από αυτόν των Dream Theater.
Το “Impermanent Resonance” συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενή του δουλειά, προσφέροντας άλλη μια πολύ καλή δουλεία.
Η αισθητική είναι παρεμφερής με το ύφος που τον έχουμε συνηθίσει, μόνο που πλέον είναι πιο straightforward και λιγότερο φλύαρη σε σχέση με τους Theater, φλερτάροντας παράλληλα και με διάφορα πιο “pop” στοιχεία (μην ψαρώνετε, prog είναι ο δίσκος). Άλλωστε το ζητούμενο του LaBrie εδώ και χρόνια δεν είναι να αναπαράγει αυτό που κάνει με την κύρια του μπάντα. Για αυτό και στις solo δουλειές του είναι λιγότερο πομπώδης ερμηνευτικά, για να ταιριάζει και με το πιο άμεσο περιεχόμενο.
Μην περιμένετε κάποια καινούργια μουσική πρόταση μέσω του “Impermanent Resonance”. Όμορφη μουσική που αποτελεί το ιδανικό ορεκτικό για το επερχόμενο Dream Theater album και θα ευχαριστήσει για μια ακόμη φορά τους fan του LaBrie.
630 
