Σχετικά νέα μπάντα, με πολύ καλό βιογραφικό όμως σε ότι αφορά τις live εμφανίσεις της και ήδη με δύο album στο ενεργητικό της.
Το τρίτο πόνημα των εξ Αγγλίας Haken έρχεται για να πείσει το prog κοινό πως το “Visions” του 2011 δεν ήταν ένα πυροτέχνημα, αλλά η αρχή μιας παγκόσμιας καριέρας. Διότι μπορεί το “Aquarius” του 2010 να πέρασε απαρατήρητο, αλλά η συνέχεια ανέδειξε τις προοπτικές του σχήματος και αποτέλεσε λόγο συζήτησης στα απανταχού prog πηγαδάκια.
Το “The Mountain” από ότι φαίνεται δεν προσπαθεί να μιμηθεί τον προκάτοχό του, αλλά σίγουρα δε θέλει να απομακρυνθεί και από τη μουσική ταυτότητα των Haken.
Η ολιγόλεπτη μελωδική εισαγωγή ονόματι “The Path” (η οποία φέρνει στο μυαλό Queen), οδηγεί στο “Atlas Stone”, ένα εκπληκτικό progressive κομμάτι, που μου θύμισε αρκετά Umphrey McGee και Tiles. Το “Cockroach King” δείχνει τις Yes και Spock’s Beard καταβολές της μπάντας (οι οποίες διαφαίνονται καθόλη τη διάρκεια του album), ενώ στο “In Memoriam” οι Riverside σου κλείνουν το μάτι. Το “Because It’s There” σε συνεπαίρνει με τη μελωδικότητα του και αποτελεί ένα μικρού μήκους διάλειμμα από τον καθαρά prog χαρακτήρα του “The Mountain”. Το “Falling Back to Earth” τα έχει όλα. Εναλλαγές, ατμόσφαιρα και επική χροιά (προς το τέλος). Τρομερή στιγμή! Ακολουθεί το μελαγχολικό “As Death Embraces”, με τις Queen επιρροές του, το οποίο διαδέχεται το εκρηκτικό “Pareidolia” με τα ethnic στοιχεία του και τα μουσικά περάσματά του να θυμίζουν συνεργασία Led Zeppelin με Dream Theater! Τα φαντάσματα των Porcupine Tree και των Anathema αιωρείται πάνω από τον εννιάλεπτο επίλογο με τίτλο “Somebody”. Ιδανικό κλείσιμο για ένα σχεδόν αριστουργηματικό album.
Μη νομίσετε ούτε για μια στιγμή πως τα στοιχεία και οι επιρροές που φέρουν τα κομμάτια αποτελούν μιμήσεις και αντιγραφές. Οι Haken έχουν βασίσει τον ήχο τους πάνω σε παλαιάς, αλλά και νέας κοπής progressive σχήματα και το αποτέλεσμα κολακεύει στο μέγιστο βαθμό τους δημιουργούς του, καθώς τις συνθέσεις διέπει μια προσωπική ηχητική σφραγίδα που συνδυάζει αρμονικά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Εννέα κομμάτια, εννέα διαφορετικά ταξίδια, μέσα σε 62 λεπτά μουσικής, που αποδεικνύουν πως το progressive ιδίωμα έχει να δώσει πολλά ακόμα.
549 
