Το έτος 1978 στο Λος Άντζελες σχηματίστηκε ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα του doom ιδιώματος.
Με όνομα εμπνευσμένο από το τραγούδι “St. Vitus Dance”, των ιδρυτών του είδους Black Sabbath, έφτασαν να θεωρούνται ένα σημαντικό κομμάτι του ακραίου hard rock ήχου.
Στόχος αυτού του κειμένου δεν είναι όμως, το αφιέρωμα στο βίο και την πολιτεία των St. Vitus, αλλά δύο συγκεκριμένα ηχογραφήματα τους, τα “C.O.D.” (1992) και “Die Healing” (1995).
Αφού λίγο πριν, ο δεύτερός τους τραγουδιστής (που είναι μαζί τους πάλι τώρα) Wino Weinrich αποχώρησε από το group, πήρε τη θέση του ένας ακόμα θρύλος του doom, ο Christian “Chritus” Linderson των Σουηδών Count Raven και ηχογράφησε μαζί τους το “C.O.D.” album, τα οποίο θα σήμαινε τον προσωρινό “θάνατο” της μουσικής τους καριέρας, αφού αμέσως μετά αποφάσισαν να κρεμάσουν τα όργανα τους στην αποθήκη.
Οι οπαδοί τους δε θέλησαν να χωνέψουν την αλλαγή στα φωνητικά και το “C.O.D.”, δεν έλαβε πολύ καλές κριτικές. Αρκετοί θεώρησαν πως ο ήχος είναι πολύ κοντύτερα στην μπάντα του νέου τους τραγουδιστή, παρά στους Vitus και έδειξαν απογοητευμένοι από την παραγωγή του.
Αν και στέκεται πολύ καλά ως μονάδα, και αν κάποιος αγνοήσει το ότι είναι Saint Vitus και επικεντρωθεί στα όμορφα τραγούδια (όπως “Children of Doom”, που προδίδει και τα αρχικά του τίτλου, και “Shadow of a Skeleton”) ή στην όμορφη φωνή του Lindersson, θα δει πως είναι ένα μικρό διαμαντάκι που αξίζει ο ντουμάς να βάλει στη συλλογή του.
21 χρόνια μετά την κυκλοφορία του από την Hellhound Records, η Season Of Mist αναλαμβάνει να το επανεκδώσει και θα είναι και πάλι κοντά μας στις 16 Αυγούστου.
Αλλά όχι μόνο του, μιας που στη διαδικασία της επανακυκλοφορίας θα μπει και το “Die Healing”, το οποίο αποδείχθηκε το κύκνειο άσμα της πρώτης περιόδου των Saint Vitus.
Το καλό με αυτό το album είναι η επανένταξη του original τραγουδιστή τους, Scott Reagers, με τον οποίο έγιναν γνωστοί στα στις αρχές της δεκαετίας του 80. Η μουσική είναι πιο Vitus, με το βάρος να υπερβαίνει τους τόνους και να φαντάζει κυριολεκτικά σαν μια νεκρώσιμη ακολουθία. Τα φωνητικά του Reagers ξαναβάζουν την καταχνιά στη ψυχή του ακροατή που τόσο είχε λείψει στην προηγούμενη προσπάθεια και οι συνθέσεις είναι πατενταρισμένες Chandler/ Adams, όπως πρέπει. Το “Dark World” που ανοίγει το δίσκο δείχνει τη στροφή και πάλι στο παρελθόν και κομμάτια σαν το “Sloth” είναι στιγμές τους που θυμάται κανείς ακόμα.
Ακόμα και αν έχεις αδυναμία στον Weinrich, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι οι Vitus και χωρίς αυτόν έδειχναν στον κόσμο πως παίζεται το doom, ειδικά στην περίπτωση του “Die Healing”, κατά την οποία εκείνο παίρνει την απόλυτα παραδοσιακή του έννοια.
Αν δεν είχες την ευκαιρία να τα αποκτήσεις, η Season of Mist σου τη δίνει τώρα.
“The little ones taste the same, it makes me smile and the holes in front of my skull shine with something vile. I leave no marks, I leave no trace, just a body, drained and in the morning light you’ll find not even a stain. Arise, arise”
575 
