Με τέτοιο album, όντας Έλλην, φαντάζομαι κάτι “κακό”.
Βλάσφημο black metal, σκουπιδιασμένο grind core ή στην καλύτερη brutal death με στίχους μακελειό.
Πριτς! Ξέχνα το, με το που βλέπω πως η εταιρία που το εκδίδει είναι η Small Stone, οι πρώτες μου σκέψεις χαλούν επί τόπου. Κοιτώ μετά το εξώφυλλο και τους ομόκεντρους κύκλους, εκ των οποίων ο ένας είναι σχηματισμένος από τρεις δράκους που τρώνε ο ένας την ουρά του άλλου και αποφασίζω πως ο μόνος τρόπος να μάθω τι είναι αυτό είναι να πατήσω το play.
Ωπ, τι έκπληξη! Τραγουδάει γυναίκα! Η οποία παίζει μάλιστα, και το μπάσο που ακούγεται τόσο γλυκό στο “Astrolabe”, μπορεί να μα θυμίζει λίγο, αλλά το ίδιο το σχήμα στην επίσημη ιστοσελίδα του αναφέρει “Luder is not stoner rock”.
To στοιχειώδες σε αυτό το συγκρότημα είναι πως μία από τις κιθάρες, τη γρατζουνάει ο επικεφαλής της Smallstone Recordings, Scott Hamilton, που εδώ μας δείχνει την άκρως μουσική του πλευρά και το κάνει δημιουργώντας κάτι το ενδιαφέρον.
Ένας συνδυασμός desert rock, με grunge τύπου Soundgarden, ψυχεδέλεια να έρχεται από παντού και με τα γυναικεία φωνητικά να τη μεγεθύνουν (βλ. “One Eye”), το δεύτερο πόνημα των Luder, “Adelphophagia” είναι γλυκόπιοτο και ουσιαστικό.
Στο σχεδόν 9 λεπτά “Heartfelt”, οι Luder δείχνουν ευαισθησία και στο space-krautrock με τα εφέ στις κιθάρες να σε μεταφέρουν σε παράλληλες διαστάσεις και ακολουθεί το “Ask the sky”, που κουβαλάει λίγο από το άρωμα των λουλουδιών της δεκαετίας του 60.
Δυνατή στιγμή η καλή διασκευή στο “I’m afraid of Americans” του σημαντικού για τη rock μουσική, David Bowie, και ένα ακόμη συν είναι η μεγάλη διάρκεια του album, που φτάνει τα 62 λεπτά!
Τα περισσότερα κομμάτια είναι πολύλεπτα, αλλά η μουσική αναπτύσσεται έτσι ώστε να μην κουράζει τον ακροατή και κομμάτια σαν το “Dirge” (10 λεπτά σχεδόν), τα ακούς ξανά και ξανά.
Αφού το ακούω αποφασίζω να διαβάσω και το δελτίο τύπου που συνοδεύει το album και μαθαίνω πως με την Αδελφοφαγία, εννοούν την κατάσταση, κατά την οποία ένα έμβρυο, καταναλώνει ένα άλλο, στη διάρκεια μιας κύησης.
Οι Luder είχαν κάτι καλό στο μυαλό τους και το έβαλαν σε αυτό το έργο. Δε έχετε παρά να το ακούσετε και να καταλάβετε τι συμβαίνει. Αυτή η εταιρία δεν με απογοητεύει ποτέ!
566 
