Έχω την τιμή να έχω μοιραστεί τσίπουρο με το Θανάση και να έχω κυλιστεί στο πάτωμα από τα γέλια με τα ανέκδοτα του, αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ τη μουσική που παίζει με τους Anal Veritas.
Σε τυχαία μας συνάντηση σε μουσικό φεστιβάλ με headliners ένα πολύ “αντρικό” συγκρότημα, ενδιαφέρθηκα για ακρόαση και αποτύπωση γνώμης για το ντεμπούτο τους, “Tv Junkies”. Εν ριπή οφθαλμού, εκείνος έβγαλε τεμάχιο από την τσάντα του και το εναπόθεσε στα, γεμάτα χαρά, χέρια μου.
Τώρα λοιπόν, με ανοιγμένο τον επεξεργαστή κειμένου, βγάζω το πλαστικό περίβλημα και ετοιμάζομαι για να το ακούσω με δέουσα προσοχή.
Δέκα χρόνια στην πιάτσα και επί τέλους, οι Anal Veritas γέννησαν το πρώτο τους παιδί. Καλορίζικο και πάμε!
Play λοιπόν, και παίρνει μπρος η “Blue Mustang” με ένα Nightstalker-ικό riff και το Θανάση να φωνάζει ρυθμικά. Το άρωμα της ερήμου και του grunge ερεθίζει τους ρινικούς τριχωτούς αισθητήρες μου και με κάνει να γουρλώσω τα αυτιά μου γιατί αυτό που ακούω είναι καλό.
“Ι own nothing” και οι κιθάρες βαραίνουν φτάνοντας σε βάθος λασπωμένου έλους και ο Θ. βγάζει αγριεμένα φωνητικά δείχνοντας ότι γουστάρει και πιο deathcore φάσεις με το μπάσο να “τρίζει” υπέροχα στο φόντο.
Το σπορτίφ αυτοκίνητο περνάει και πάλι από την έρημο με το “Decisions”, που αμέσως υπογραμμίζω σαν ένα εκ των δύο καλύτερων του album, με τις κιθάρες του Σωτήρη και του Τάσου να συνδυάζονται περίφημα πάνω από το σταθερό ρυθμό του Πάρη (τύμπανα) και του Spaceinpunkland (μπάσο) (λατρεύω ψευδώνυμο). Σε αυτό το κομμάτι, φαίνονται και οι φωνητικές ικανότητες του Θανάση.
Το ταξίδι μας φτάνει σε διασταύρωση (“Crossroads”), με ένα ακόμη όμορφο κομμάτι, που θυμίζει ακόμη και Faith No More και συνεχίζει με το “Overthrown”, που στο πρώτο του μισό κυριαρχούν τα φωνητικά πάνω από ένα συνεχές “στατικό θόρυβο”, που στη συνέχεια βγάζουν συναίσθημα grindcore.
H παραγωγή είναι πολύ καλή και βοηθάει αρκετά στο να αναδεικνύει τις δυνατότητες των μουσικών που αποτελούν τους Anal Veritas.
Ένα τραγούδι τηλεοπτικό zapping ακολουθεί, που βαπτίζει και το album (“Project: TV Junkies”), σε ένα διάλογο της τηλεόρασης (μελωδικά φωνητικά) και του θεατή (άγρια φωνητικά) σε ένα τραγούδι συμβολικό του ρόλου του “χαζοκουτιού” στις μέρες μας.
Το “Net @round” παρουσιάζει και αυτό όμορφες ιδέες σε μάλλον punk διάρκεια (1:41) και δίνει τη σκυτάλη στο εκπληκτικό επιθετικό “Sick” (“I want to stab your face”) που στα μέσα αλλάζει ρυθμικά και πέφτει σε πιο αργά tempo.
Στη συνέχεια, το “Wreck” με εισαγωγή σχεδόν 2 λεπτά, να μπαίνει τσαμπουκαλεμένα και να αποτελεί, ίσως η καλύτερη στιγμή του album και με κάνει να βάζω λίγο τσιπουράκι προς τιμήν του τραγουδιάρη.
Στο τέλος, “Ploy of distraction” με ένα riff ανατολίτικης τεχνοτροπίας, που αμυδρά φέρνει στο μυαλό τα πρώιμα χρόνια των System of A Down και ολοκληρώνονται έτσι, 40 λεπτά όμορφης μουσικής, με στοιχεία stoner, sludge, grind και λοιπά. Ταμπέλα δεν μπορώ να ορίσω, αλλά είναι σίγουρα εναλλακτικό.
Η πρωκτική αλήθεια μας φανερώθηκε και εμείς πρέπει να τη δεχτούμε έτσι όπως είναι!
604 
