Έχει πέσει τρομερό σύνδρομο νοσταλγίας στον μουσικό χώρο (note: δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο album, αλλά χρησιμοποιώ το είδος του σαν πρόφαση) και μιλώντας γενικά τώρα, οι μπάντες πρέπει να άρχισαν να “εκμεταλλεύονται” αυτό το κρούσμα της τραγικής εμπορικοποίησης της μουσικής, που έχει ως αντίκτυπο να λένε μέχρι και τα “trendy” φιλαράκια μας στο τάβλι, “Τι μαλακίες είναι αυτές” και να συμβαδίζουν με το mood του κοσμάκη που θέλει να φέρει αντίσταση σε ότι μπορεί (αυτό περιλαμβάνει και τα αντικουνουπικά σπρέι, το παγωμένο γιαούρτι και τα Windows 8), γιατί τα κόμπλεξ, η βαρεμάρα και τα υπαρξιακά μας δεν φεύγουν με betadin…!
Τι γίνεται παιδάκια; Γυρνάμε στα παλιά και το παίζουμε retro-boys, γιατί αλλιώς είμαστε τόσο γκασμάδες που δεν ρίχνουμε γκομενάκι για γκομενάκι και μας έχει πιάσει μανιοκατάθληψη γιατί δεν εκπληρώσαμε το εφηβικό μας όνειρο να πηδήξουμε (…από τα 200 μέτρα φυσικά!) σε πισίνα με ζελέ ανανά και βότκα; Ε;
Ε, ναι λοιπόν, οι Hibria είναι η λύση στα προβλήματά σου ενήλικε μεταλλά με δουλειά γραφείου που το δερμάτινο, χρυσοπληρωμένο σου μπουφάν κάνει επιτάφιο στην ντουλάπα, καθώς η hipster-ο-γκοθού σου γκόμενα το αντικατέστησε με καρό πουκαμισάκια (σε όλα τα χρώματα, plus: γιατί τα καιρικά φαινόμενα είναι too mainstream) και σε σχέση με τις άλλες “λύσεις”, αποτελούν και original παραθυράκι από τη στιγμή που πάντα ήταν heavy metallers, με εμφανή κλίση και αγάπη στα classic heavy tunes, rythms, vocals κλπ.
Όλο το περιεχόμενο και το περιτύλιγμα του “Silent Revenge” είναι εμπνευσμένο από το ψυχολογικό θρίλερ ονόματι “The Secret In Their eyes”, ένα Αργεντίνικο φιλμ με θέμα το πένθος, την απώλεια, τις απραγματοποίητες επιθυμίες και φυσικά την εκδίκηση, αν και ακούγοντάς το μου φάνηκε πιο ενεργό το τελευταίο aspect, έκανε πιο αισθητή την παρουσία του, αλλά παρόλα αυτά μπορούμε να “νιώσουμε” το συνδυασμό όλων των παραπάνω κύριων “χαρακτηριστικών” μέσα στις μουσικές και τους στίχους του δίσκου. Κυριαρχεί το συναίσθημα του απεριόριστου, της ανεξέλεγκτης ενέργειας, του θυμού, αέρας άλλης δεκαετίας, απλά! Το εξώφυλλο το βρίσκω κάπως “φτωχό”, αλλά έχει ευχάριστη για το μάτι, ισορροπία χρωμάτων.
Το συγκεκριμένο είδος δεν είναι του γούστου μου και ήμουν αρκετά διχασμένη και διστακτική κατά τη “γέννηση” του review, γι’ αυτό εξάλλου δεν είχα να πω πολλά, αλλά για τους φαν, τελείως αντικειμενικά, πιστεύω ότι αξίζει το χρόνο σας. Κυκλοφορεί Ευρώπη 26 Ιουλίου, οπότε όσοι… χμ… ό,τι είστε τελοσπάντων, προσέλθετε!
596 
