Ακόμα ένα ενδιαφέρον live έλαβε χώρα στο Six D.O.G.S. την περασμένη Δευτέρα. Ο κόσμος είχε μαζευτεί εγκαίρως και το show ξεκίνησε στην ώρα του με πρώτους τους DreamLongDead να καταλαμβάνουν την άμοιρη σκηνή.
Οι DreamLongDead παίζουν ένα ανίερο κράμα αρχέγονου και ακατέργαστου doom/ death και οι εμφανίσεις τους είναι εγγύηση. Όσοι δεν τους έχετε τσεκάρει ακόμα, σκεφτείτε πως η μουσική τους βρίσκεται κάπου μεταξύ αρχαίων Paradise Lost και Cathedral, Hellhammer-ικών εξάρσεων και αγουροξυπνημένου Κθούλου που τεντώνει τα πλοκάμια του νωχελικά.
Η πεντάδα μας έκανε αλοιφή νιώθοντας απόλυτα και παίζοντας δύο υπέρβαρα νέα κομμάτια χωρίς ηχητικές εκπλήξεις (τα “The Fallen Arise” και “The Howling from the Hills”) καθώς και το “hit-άκι” “The Dead Under our Skin” απ’το πρώτο τους αυτοχρηματοδοτούμενο album “MadnessDeadGrave”. Μην σαν κάνει εντύπωση το γεγονός πως το setlist της μπάντας περιείχε μόνο τρία κομμάτια, αφού το κάθε ένα απ’ αυτά έχει διάρκεια τουλάχιστον δέκα λεπτών…
Re-fill στις μπύρες και κουβεντούλα σε ευχάριστη ατμόσφαιρα, μέχρι που ήρθε η σειρά των Omega Monolith να λάβουν θέσεις. Ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα το αθηναϊκό, heavy rock/ post/ sludge δίδυμο (το σχήμα αποτελείται από έναν κιθαρίστα που δουλεύει πολύ με λούπες και εφέ κι έναν ακλόνητο drummer) και, κάτι τo εντυπωσιακό όνομά τους, κάτι τα όμορφα artworks που συνοδεύουν τη μουσική τους, είχα μεγάλη περιέργεια να δω που το πάνε.
Μας παρουσίασαν τρία μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια (το “Victims of Your Past”, ένα νέο και άτιτλο μέχρι στιγμής κομμάτι, και το “I Never Disagree with the Voices”) και δημιούργησαν ένα Roadburn κλίμα στην καρδιά της Αθήνας, κατά την ταπεινή μου άποψη όμως κάτι λείπει απ’ τις συνθέσεις τους. Προφανώς και είναι μονότονες από επιλογή, όμως έπιασα τον εαυτό μου (και αρκετούς γύρω μου) να επιζητούν αρκετά περισσότερα απ’ τα μερακλίδικα riffs του Τάκη καθώς και όχι περισσότερη, αλλά πιο δημιουργική ψυχεδέλεια.
Δυστυχώς οι λούπες δεν βγαίνουν πάντα όπως τις φαντάζεται κανείς και στην τελική, πιστεύω πως ένας ομοϊδεάτης μπασίστας, αφενός θα έλυνε τα χέρια του κιθαρίστα ώστε αυτός να τριπάρει πιο ξέγνοιαστα και αφετέρου θα έδινε περισσότερη ζωντάνια στο υλικό της μπάντας. Παρόλα αυτά οι Omega Monolith εκτέλεσαν παθιασμένα και εισέπραξαν ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα απ’ το κοινό.
Οι Earth of Distrust μπορούν να θεωρούνται πλέον και παλιές καραβάνες στο χώρο, αφού του χρόνου κλείνουν αισίως τα 10 χρόνια παρουσίας. Με ένα full-length στο ενεργητικό τους και το νέο “Victimology” έτοιμο για κυκλοφορία, έπαιξαν για εμάς παλιό αλλά και μπόλικο καινούργιο υλικό, ενώ διασκεύασαν επιτυχημένα τα “A Life’s a Life” των Disrupt και “Incarnate365” των Integrity.
Τo ύφος την μπάντας δεν προσδιορίζεται εύκολα με ταμπέλες αν και θα έλεγα πως ανήκουν στην ευρύτερη post/ hardcore σκηνή. Εκεί που μας υπνώτιζαν με downtempo Melvins/ Grief-ίλες, μας πέταγαν στη μούρη μια έμπειρη crust-ίλα σε φάση Tragedy κι έπειτα το γύριζαν σε πιο tribal/ Sepultura καταστάσεις για να δέσει το γλυκό.
Αυτό είναι κάτι που πάντα μου άρεσε στους Earth of Distrust, αφού ενώ αρχικά κάποια περάσματα μπορεί να ακούγονται λίγο παράταιρα, τελικά όλα βρίσκουν το χώρο τους στον, ούτως ή άλλως, ανοιχτό τρόπο έκφρασής τους και τελικά καταφέρνουν και κρατάνε το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα.
Χωρίς μεγαλοστομίες αλλά με απόλυτα αληθινό attitude, ο Spoonman γκάριζε κι έσκιζε το λαρύγγι του και βασάνιζε την κιθάρα του, ενώ το ηρωικό rhythm section ήταν ολοκληρωτικά συγκεντρωμένο και αποτελεσματικό στο ρόλο του. Μπράβο μάγκες, πάντα τέτοια!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
580 
