Τρίτη μέρα για το Rockwave και βάσει λογικής, η πολυπλυθέστερη, από άποψη προσέλευσης, ελέω των ονομάτων που την απάρτιζαν.
Λίγα λεπτά πριν τις 16:00 ο Gautier εμφανίζεται με το τριμελές συγκρότημα που τον συνοδεύει (μπάσο, κιθάρα, τύμπανα) στο Terra-vibe μπροστά σε μία ή δύο εκατοντάδες θεατών, διάσπαρτων αραιά στον χώρο.
Σύμφωνοι, ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά αλλά το παράδοξο θέαμα μίας τεράστιας εγκατάστασης χωρίς τους ανάλογο πλήθος δεν δημιουργεί την καλύτερη διάθεση ούτε σε εκείνους που βρίσκονται πάνω στην σκηνή ούτε σε εκείνους που βρίσκονται απέναντι από αυτήν.
Παρόλα αυτά με το πρώτο κομμάτι το συγκρότημα ξεκινάει παρουσιάζοντας έναν καλό εαυτό και καταφέρνει μόλις στο δεύτερο τραγούδι του, να κινήσει την περιέργεια των ανθρώπων που κάθονται νωχελικά στο (αραιό) γρασίδι. Μετά την όμορφη διασκευή του “All sparks” και το γνωστό πια “Home” o τραγουδιστής/τραγουδοποιός θα αλλάξει την ηλεκτρική του κιθάρα με μία ακουστική για να παίξει τις δύο επόμενες γλυκές indie μπαλάντες που αρέσουν μεν αλλά δεν αποτελούν τον καλύτερο συνδυασμό με τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο.
Αυτό που χρειάζεται είναι κάτι να σε βγάλει από την μεσημεριανή ραστώνη. Κάτι σαν το εξαιρετικό, “Babylon” που ακολουθεί (κομμάτι που μοιράζεται τον τίτλο του με το album του Gautier και θυμίζει αγαπημένα συγκροτήματα όπως οι π.χ. Muse) όπου η μπάντα μοιάζει να νιώθει πια άνετα στην σκηνή και κερδίζει μεγάλο μέρος του ακροατηρίου.
Από ‘δω και πέρα οι ένταση θα ανεβαίνει συνεχώς μέχρι το τέλος . Πολύ όμορφες και καλοπαιγμένες οι κιθάρες, σταθερό μπάσο σε post-punk ύφος και πολύ καλά τύμπανα συνοδεύουν την γεμάτη φωνή του Gautier, ενώ η σχετικά στατική σκηνική παρουσία της μπάντας τονίζει την μελαγχολική διάθεση των τραγουδιών.
Η εμφάνιση κλείνει με το πιο δυναμικό “No more” αφού ο front-man ευχαριστήσει διοργανωτές, συνεργάτες και κοινό. Οι εντυπώσεις που μένουν από το άνοιγμα της ημέρας για το Terra Stage είναι πολύ καλές όπως δείχνει και το ζεστό χειροκρότημα του κοινού.
Gautier setlist
Weary eyes
Game over
All sparks (The Editors cover)
Home
Where are you
Sing along
Babylon
Sugar man (Sixto Rodriguez cover)
No more
Φύγαμε για την άλλη σκηνή του Terra-vibe. Εκεί συμβαίνουν διαφορετικά πράγματα τα οποία μπορείτε να πληροφορηθείτε όπως τα έζησε ο συνάδελφος Γιάννης Φράγκος, πατώντας εδώ.
Επιστροφή για τους The Subways. Από άποψη προσέλευσης η εικόνα παραμένει σχεδόν απογοητευτική. Οι μπάρες μάλιστα που χωρίζουν τον χώρο σε ζώνες εξαναγκάζουν αρκετούς από τους θεατές να μην μπορούν να πλησιάσουν την σκηνή δημιουργώντας κενά που εντείνουν το χλιαρό συναίσθημα.
Ωστόσο οι τρείς νεαροί από την Βρετανία κάνουν ότι ακριβώς θα έκαναν και μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπων επιδεικνύοντας αξιοζήλευτο επαγγελματισμό, πείθουν ότι χαίρονται την εμφάνιση τους και καταφέρνουν να μεταδώσουν στο -αρχικά κάπως απρόθυμο- κοινό την ζωντάνια τους.
Το ανάλαφρο indie garage pop που παίζουν ταιριάζει γάντι με το καλοκαιρινό απόγευμα και κυρίως οι νεαρές ηλικίες ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του Billy Lunn που προβοκάρει τους θεατές να τον πλησιάσουν και να συμμετάσχουν, αφιερώνοντας τραγούδια στην χώρα μας ή ζητώντας άλλοτε να καθίσουν στο χόρτο και να πεταχτούν ψηλά στον αέρα μόλις ξεκινήσει το chorus κι άλλοτε να ακινητοποιηθούν και να ξεσπάσουν σε ξέφρενο χορό όταν η υπερκινητική Charlotte Cooper παίξει κάποιο συγκεκριμένο riff στο μπάσο.
Ο χρόνος του προγράμματός τους περνάει ιδιαίτερα γρήγορα και ευχάριστα και εκείνοι πραγματοποιούν μία από εκείνες τις ζωντανές εμφανίσεις στις οποίες αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε τα ψεγάδια του ήχου, ούτε τα μικρά λάθη και οι λίγες παραφωνίες -κατανοητό αν σκεφτείς ότι ταυτόχρονα οι δυο βοκαλίστες της μπάντας χτυπιούνται και χοροπηδούν με το μπάσο και την κιθάρα τους δίνοντας όλη τους την ενέργεια.
Αυτό που μετράει είναι η όρεξη των τριών μουσικών να διασκεδάσουν τους παρευρισκόμενους και ακόμα περισσότερο η ικανότητα τους να πείθουν το ακροατήριο να ζωντανέψει συμπαρασύροντας μάλιστα ακόμα και πολλούς από τους πιο δύσπιστους θεατές. Well done!
Subways setlist
Oh Yeah
Young for Eternity
Obsession
Alright
All Or Nothing
Mary
We Don’t Need No Money To Have A Good
Rock & Roll Queen
Shake! Shake!
I Want To Hear What You Have Got To Say
Kiss Kiss Bang Bang
With You
Turnaround
At 1 AM
Celebrity
It’s A Party
Μεσολαβούν οι εκπληκτικοί Suicidal Tendencies στους οποίους αξίζει ιδιαίτερη μνεία καθώς έκαναν κατά την άποψη μου από τις κορυφαίες εμφανίσεις του εφετινού Rockwave Festival.
Για την συνέχεια, αυτό που προσωπικά περίμενα με την μεγαλύτερη προσδοκία και ανυπομονησία από την ημέρα. Ο Ian McCulloch στέκεται στο κέντρο με μαύρο παλτό εν μέσω κατακαλόκαιρου, σαν να κρυώνει η ψυχή του κάθε φορά που τραγουδάει, σαν να προσπαθεί να την ζεστάνει με την χαρακτηριστική φωνή του.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά την ίδρυση τους, οι Echo and the Bunnymen ίσως έχουν χάσει την νεανική τους εικόνα. Δεν παύουν όμως να εκτελούν τα υπέροχα τραγούδια τους με τρόπο συγκινητικό και άμεσο αποσκοπώντας να αγγίξουν κατευθείαν την ψυχή μας.
Αν σε αυτό που πολύ γενικά ονομάζουμε βρετανικό ήχο έχουν υπερτροφικά αναπτυχθεί όλα εκείνα τα ηχητικά εργαλεία που αποβλέπουν στο να θίξουν και κινήσουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του ακροατή, οφείλεται εν μέρει και στο ότι και οι Echo and the Bunnymen έχουν προσφέρει το δικό τους στοιχείο δίπλα σε εκείνα που έδωσαν μπάντες όπως Smiths, Cure, Jesus and Mary Chain, Joy Division.
Κι αυτά ακριβώς τα εργαλεία γνωρίζουν να τα χειρίζονται άψογα και να ακούγονται χαρακτηριστικά Βρετανοί ακόμα κι όταν ο Ian McCulloch προφέρει στίχους όπως “is this the blues I am singing”, όταν ο Will Sergeant παίζει το “Roadhouse Blues” ή όταν διασκευάζουν το “Walk on the wild side”.
Κι ακόμα, τα λίγα σχόλια που κάνει ο Ian ανάμεσα στα τραγούδια σκοπεύουν επίσης εύστοχα στο συναίσθημα χωρίς ωστόσο να καταντούν μελό.
“I wish it was darker, you know what I mean?” λίγο πριν τραγουδήσει το “Rust”. Η αναφορά του στις μπάρες που δεν έπρεπε να υπάρχουν ειδικά εφόσον πρόκειται για μουσική, το δηκτικό πείραγμα του προς την ζώνη των VIPs απ’ όπου η απόσταση από την σκηνή είναι μεγάλη. Κι εκείνη η στιγμή που προανήγγειλε την εκτέλεση “ενός από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ” χωρίς να ακούγεται επηρμένος, κι αν κάποιοι το πήραν έτσι αρκούσε το πρώτο riff της κιθάρας από τον Sergeant για να καταλάβουν ότι ναι, ακολουθεί το “Killing Moon”.
Γεμάτη εμφάνιση, αντάξια του ονόματος, ενδεχομένως να μην απογείωσε αλλά έδωσε ακριβώς αυτό που υποσχόταν, ε, και σε κάποιους από εμάς που τους αγαπάμε ιδιαίτερα ίσως κάτι παραπάνω…
Echo and the Bunnymen setlist
Going Up
Rescue
Do It Clean
Villiers Terrace / Roadhouse Blues (the Doors cover)
Seven Seas
Bring On the Dancing Horses
Rust
All My Colors (Zimbo)
All That Jazz
Never Stop
The Killing Moon
The Cutter
Nothing Lasts Forever / Walk on the Wild Side (Lou Reed cover)
Lips Like Sugar
Κι αν εγώ περίμενα τους Echo, από νωρίς υπήρχε η ξεκάθαρη εντύπωση ότι οι περισσότεροι βρίσκονταν στην Μαλακάσα είτε για την metal σκηνή είτε για την Lana Del Rey συγκεκριμένα, μάλιστα έχω την πεποίθηση ότι αρκετοί από τους μεν ή τους δε, δεν έκαναν την κίνηση να αλλάξουν stage σε καμία στιγμή της ημέρας.
Μην ξέροντας τι ακριβώς θα παρακολουθήσω, με την υποψία ότι όλο αυτό που πλανάται και συζητιέται γύρω από την συγκεκριμένη τραγουδίστρια/τραγουδοποιό είναι κατασκευασμένο από εταιρείες και συστήματα προώθησης δισκογραφικών, ήλπιζα στην καλύτερη περίπτωση σε μία αξιοπρεπή εμφάνιση της.
Κι όμως από τα πρώτα τραγούδια της, η γνώμη μου άρχισε να αλλάζει. Μαζί της μία ορχήστρα 8 ατόμων, αποτελούμενη από τρία βιολιά και ένα τσέλο, drummer, κημπορντίστα, κιθαρίστα και έναν πολυοργανίστα που επωμιζόταν συνήθως το μπάσο. Το βρήκα ιδιαίτερα τίμιο δεδομένου ότι μου υπήρχε η διάχυτη αίσθηση ότι λόγω hype η Lana Del Rey θα μπορούσε να προκαλέσει στο ίδιο κοινό εξίσου έντονο ενθουσιασμό ακόμα κι αν εμφανιζόταν συνοδευόμενη από μία ακουστική κιθάρα αρκεί να φορούσε ένα όμορφο φόρεμα. Όχι πως δεν φορούσε όμορφο φόρεμα, φυσικά. Ένα κοντό γαλάζιο αέρινο φόρεμα με vintage αισθητική που τόνιζε τα καλλίγραμμα πόδια της. Αλλά δεν έμεινε σε αυτό.
Πιο όμορφη, πιο αληθινή – ή λιγότερο κέρινη, όποιος την έχει δει από κοντά ας επιλέξει- από αυτό που βλέπεις στις οθόνες, με τον αέρα και τον μαγνητισμό σταρ, ακροβατώντας μεταξύ επιτηδευμένης σεμνότητας και ρόλου ντίβας, έδειχνε να ερυθριεί από συστολή κάθε φορά που δεχόταν απλόχερα το χειροκρότημα του πλήθους, μετά από κάθε της νεύμα ή λίκνισμα, παίζοντας ένα παιχνίδι σαγήνης που δεν άφηνε εύκολα αδιάφορο όποιον τουλάχιστον βρισκόταν σχετικά κοντά στην σκηνή από όπου την παρακολουθήσαμε.
Ο συνολικός ήχος ήταν πολύ καλός, ίσως ελαφρώς “χαμηλωμένος” ώστε να αποφεύγονται οι κακοτοπιές στις οποίες οδηγεί ο συνδυασμός του τρόπου με τον οποίο κάνει χρήση της φωνής της με τις υψηλές εντάσεις. Το προτιμώ από κάθε άτεχνη τσιρίδα που θα μπορούσε να ξεφύγει αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβώς.
Οι οχτώ άνθρωποι που την συνόδευσαν ήταν άψογοι , σαν σκηνική παρουσία και σαν μουσικοί και το έδειξαν ιδιαίτερα στα μεγάλα διαστήματα -λίγο πριν από την αρχή και λίγο πριν το κλείσιμο- στα οποία η 27χρονη ανερχόμενη σταρ βρισκόταν ανάμεσα στην σκηνή και το κάγκελο μοιράζοντας αυτόγραφα, βγαίνοντας φωτογραφίες με θαυμαστές και θαυμάστριες, προβάλλοντας στις γιγαντοοθόνες εικόνες που θυμίζουν ντίβες παλιότερων εποχών. Έπαιξε λίγο απ’ όλα τα δικά της κι ανάμεσα τους δυο κλασικές διασκευές κοινής αποδοχής (“Blue Velvet”, “Knocking on heaven’s door”)τις οποίες απέδωσε όμορφα, έπαιξε λίγο και με εμάς τους θεατές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Στο τέλος-τέλος αυτό που μένει είναι ότι και μία pop-star στην κορυφή του hype της μπορεί αν δώσει σημασία σε κάποια πράγματα να δώσει μία ποιοτική παράσταση σεβόμενη την μουσική της (που είναι ομολογουμένως υφολογικά ενδιαφέρουσα και, γιατί όχι, καλή;) τον εαυτό της και το ακροατήριο και αυτό είναι αρκετό (δεν ήμουν εκεί για να ξέρω αν έκαναν το ίδιο πχ η J.Lopez ή η Beyonce παλιότερα).
Και βέβαια, είμαι σίγουρος ότι μετά από αυτή την συναυλία πολλοί θα την περιμένουν ξανά και ξανά. Ο χρόνος θα δείξει αν πέραν του μετάλλου της ντίβας που αναμφίβολα διαθέτει θα βρει και τον τρόπο να αλλάζει και να γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα ώστε να καθιερωθεί πραγματικά.
Lana Del Rey setlist
Cola
Body Electric
Blue Jeans
Born to Die
Carmen
Blue Velvet (Tony Bennett cover)
Young and Beautiful
Without You
(Knockin’ on Heaven’s Door Outro)
(Ride Video Interlude-intermission)
Ride
Summertime Sadness
Video Games
National Anthem
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
580 
