“Ελλάδα έχεις ταλέντο. Σκηνή δεν έχεις”. Αυτή η χρόνια προσωπική πεποίθηση, αναδύθηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ακρόασης του πρώτου ολοκληρωμένου album των Mechanical Parts Inside, “Unreal”, μιας πενταμελούς μπάντας, female φωνητικών, με ευρεία γκάμα ύφους στην έκφραση της μουσικής της.
Κεντρικό σημείο αναφοράς, είναι η ερμηνεύτρια Χριστίνα Κρουστάλλη (η οποία συμμετείχε και στο “Dusk And Void Became Alive” των Die Verbannten Kinder Evas, συνοδεύοντας τον Richard Lederer). Με μια αιθέρια φωνή και δυναμισμό και πρωτότυπες στιλιστικές ιδέες, παράγει ένα συμπαθητικότατο αποτέλεσμα σε ακροατές που ανοίγουν τα αυτιά τους σε μορφές έκφρασης, λίγο πιο αποξενωμένες από τη μέση ηχητική κουλτούρα της εποχής.
Είναι δύσκολο να δεσμεύσεις το “Unreal” σε κάποιο συγκεκριμένο καλούπι. Το σύγχρονο rock, η πληθώρα ηλεκτρονικών στοιχείων, η σκιά της τεχνοτροπίας των The Gathering (κυρίως, αλλά και άλλων ονομάτων του gothic/symphonic), αναμειγνύονται, δίνοντας το στίγμα της μπάντας.
Έχοντας ακούσει αρκετά δείγματα συγκροτημάτων με γυναικεία φωνητικά φέτος, πρόσεξα ένα ιδιαίτερο στοιχείο στους Mechanical Parts Inside που τους διαφοροποιεί σε σχέση με τις κυρίαρχες τάσεις του είδους. Αυτή η διαφοροποίηση έγκειται στο γεγονός ότι η μπάντα σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει τη μουσική της για χάρη της μούσας πίσω από το μικρόφωνο.
Ο χώρος είναι ισότιμα κατανεμημένος, χωρίς ανάθεση “πρωταγωνιστικού” ρόλου στο προφανές. Τα τραγούδια δεν γράφτηκαν μόνο και μόνο για να στηρίξουν την Χριστίνα, αλλά είναι προσανατολισμένα για να τονίσουν την έκφραση όλων των μελών της μπάντας. Έχουν ξεχωριστή προσωπικότητα, είτε πρόκειται για μπαλάντες (πχ “Advent” και “Fall”), είτε πρόκειται για διανθισμένο μεν, σχετικά άμεσο δε, gothic (“Unreal”, “Lost and Found” και “Canterville”– ίσως το κομμάτι που ξεχώρισα από την πρώτη αυτιά), είτε καθαρά ηλεκτρονικής υφής (“Walking Dead”).
Οι post rock-ίζοντες, και σε αρκετά σημεία τραχείς, κιθάρες του Aλέξη Αρναούτογλου, σε συνδυασμό με το ρυθμικό υπόβαθρο των Δημήτρη Κωσταρίκα (drums) και Πάνου Επισκόπου (μπάσο) και τα “αθόρυβα” αλλά ουσιαστικά γεμίσματα από τον πληκτρά Γιάννη Κωσταρίκα, συνοδεύουν άρτια την Χριστίνα σ’ αυτήν την αξιοπρεπέστατη προσπάθειά τους, να νιώσεις λίγο πιο ανέμελος μέσα στους ρυθμούς της καθημερινότητάς σου.
Αυτονόητα, η Χριστίνα είναι το κεντρικό πρόσωπο αυτής της έκφρασης. Επαρκέστατη, ακούγεται σαν την πετυχημένη μίξη μιας εύθραυστης Anneke (van Griesbergen-The Gathering), προσγειωμένης Siouxsie και “γήϊνης” Diamanda Gallas. Άλλοτε φωνάζει, άλλοτε ψιθυρίζει, πάντα όμως προκαλεί την προσοχή σου.
Το “Unreal” είναι ένας έξοχος, αταμπέλωτος δίσκος, για τις ήρεμες στιγμές σου, αυτές που θέλεις να αφήσεις τον πραγματικό κόσμο πίσω για λίγο, να φέρεις στο μυαλό σου όμορφες στιγμές, βοηθώντας σε να αποδράσεις λίγο και ίσως και να δεις λίγο πιο καθαρά το “γίγνεσθαι” που σε περιβάλλει. Και θα νιώσεις ήρεμος. Αυτό, γκαραντί…
Συγχαρητήρια για το αξιοπρεπές του εγχειρήματος. Χειράπτοντας και αναμένοντας αυτά τα “και εις ανώτερα παιδιά”…
557 
