Την Τρίτη το βραδάκι το πρόγραμμα έλεγε Six D.O.G.S. για το παρθενικό μου live report εκ μέρους του Rockway.
Tο μενού είχε stoner/ sludge από τρία εγχώρια σχήματα και ο κόσμος που μαζεύτηκε για να παρακολουθήσει το show κάθε άλλο παρά λίγος ήταν. Ο χώρος αποδεικνύεται ακόμη μια φορά ιδανικός για ζωντανές εμφανίσεις μικρομεσαίων ονομάτων αφού τουλάχιστον από ήχο δύσκολα προδίδει.
Έτσι, μία ώρα και πλέον απ’ την αναγραφόμενη ώρα έναρξης, πρώτοι πάτησαν στη σκηνή οι Pools of Mercury. Kάπου ανάμεσα σε παλιότερους Orange Goblin, τυπικούς Kyuss και λιγότερο μαστουρωμένους Sleep, με έναν ταλαντούχο drummer πίσω απ’ το set και για φόντο σκηνές παραλογισμού απ’ το “Fear and Loathing in Las Vegas”, μας παρουσίασαν πέντε δικά τους τραγούδια συν μια ικανοποιητική διασκευή στο “Find the Path” των Acrimony.
Οι Pools Of Mercury δεν ξεφεύγουν απ’ τα στενά όρια του stoner rock με αποτέλεσμα σε σημεία να μου φανούν αρκετά προβλέψιμοι, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως ήταν άσχημοι. Η μουσική τους θα μπορούσε το ίδιο άνετα να είναι και instrumental, αλλά αφού επιλέγουν να έχουν φωνητικά, γνώμη μου είναι πως θα ήταν καλό να δουλέψουν περισσότερο πάνω σε αυτόν τον τομέα.
Δεύτεροι της βραδιάς και με έντονη την υποστήριξη του περισσότερου κόσμου, ήταν οι Void Droid. Εμφανίστηκαν δεμένοι και γκρουβάτοι, παίζοντας σε ένα ύφος πιο κοντά σε μπάντες τύπου Black Label Society, Godsmack και Down στα πιο πιασάρικά τους.
Απέδωσαν το υλικό τους με κέφι και ένταση, ενώ φάνηκε πως αποτελούνται από πολύ καλές μονάδες, διαθέτοντας παράλληλα μια πολύ καλή φωνή. Οι εφτά συνθέσεις που έπαιξαν για εμάς δεν ήταν κάτι το ξεχωριστό, αλλά αν μη τι άλλο με έκαναν να περάσω ευχάριστα και να τους θυμάμαι ως τους πιο συμπαθητικούς της βραδιάς.
Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή οι headliners της βραδιάς, Desert Hound. Mε πρόσφατες αλλαγές στη σύνθεση, όπως μας πληροφόρησε ο τραγουδιστής της μπάντας και βγάζοντας ένα συμπαγές wall of sound απ’ τα έγχορδά τους, sludgαραν ψυχωμένα για περίπου 45 λεπτά.
Έπαιξαν ένα intro, πέντε δικά τους κομμάτια, που μου έφεραν στο νου σκισμένους Electric Wizard, Eyehategod και Bongzilla, και δύο ασφαλείς αλλά αρκετά πιο αργές εκτελέσεις των “Into the Void” των Black Sabbath και “New Orleans is a Dying Whore” των Down. Ο ήχος του σχήματος ήταν πολύ ελκυστικός και μου προκάλεσε το ενδιαφέρον, τα κομμάτια τους όμως τελικά έμοιαζαν αρκετά μεταξύ τους με αποτέλεσμα μετά από κάποια φάση να με χάσουν. Παρόλα αυτά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και εισέπραξαν το χειροκρότημα του κόσμου.
Κλείνοντας θα ήθελα με κάθε αγνή πρόθεση να πω πως εδώ και χρόνια το stoner/ sludge έχει μετατραπεί σε δίκοπο μαχαίρι. Είναι το πιο δύσκολο- εύκολο είδος που μπορεί να παίξει κανείς, αφού ναι μεν είναι εύκολο να το προσεγγίσει μουσικά και υφολογικά, απαιτείται όμως γενναία δόση φαντασίας και προσωπικότητας για να καταφέρει να ξεφύγει κανείς απ’ τον πραγματικά τεράστιο και απρόσωπο σωρό. Ελπίζω οι Pools of Mercury, οι Void Droid και οι Desert Hound να δουλέψουν ακόμα περισσότερο και να ξεχωρίσουν.
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
592 
