Προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για εισαγωγή , και ό,τι κι αν έχω στο μυαλό μου αυτή την στιγμή φαίνεται πολύ μικρό και λίγο μπροστά στο μεγαλείο των Blood Axis.
Τι κι αν το απογευματόβραδο της Τετάρτης δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές, σημασία έχει ότι, τουλάχιστον για εμένα, εξελίχθηκε σε μια αξέχαστη βραδιά του τρέχοντος καλοκαιριού.
Ώρα 20.30 λοιπόν και βρισκόμαστε έξω απο την είσοδο του θεάτρου Χυτήριο. Δεν είχε τύχει στο παρελθόν να επισκεφτώ τον εν λόγω χώρο, παρόλα αυτά όμως μου προξένησε θετική εντύπωση το μικρό πέτρινο θέατρο όπου θα λάμβανε χώρα η συναυλία καθώς επίσης και ο υπαίθριος χώρος ο οποίος αποτελούταν απο μεταλλικά τραπεζια, καρέκλες και μια σκηνή στην οποία όπως υποθέτω τελούνται διάφορα events κατά την καλοκαιρινή περιόδο.
Ο κόσμος λιγοστός,καθιστός, απολάμβανε το ποτό του περιμένοντας να ξεκινήσει η συναυλία. Εδώ να σημειωθεί στα πρακτικά πως η Τετάρτη ήταν μια ιδιαίτερα ζεστή μέρα και τόσο η παραμονή σε εξωτερικό χώρο αλλά και μέσα στο θέατρο υπό αυτές τις συνθήκες, δεν ήταν και ότι καλύτερο. Αν και φαινομενικά η επιλογή του χώρου έμοιαζε ιδανική για να φιλοξενήσει τους Blood Axis, η έλλειψη εξαερισμού και κλιματισμού έκαναν την παραμονή μέσα στο θέατρο ασφυκτική. Σε περιπτώση μεγαλύτερης προσέλευσης θα είχαμε σίγουρα λιποθυμίες.
Ώρα 22.25 λοιπόν και στην σκηνή ανεβαίνουν οι πολυαγαπημένοι μου πλέον Skull & Dawn συνοδευόμενοι απο την Θάλεια των Glimmer Void στα φωνητικά. Μετά απο αυτή την αιθέρια εισαγωγή, επιστρέφουν στα γνώριμα τραγούδια πόνου, φόνου, αλκοόλ και φυλακής, εμπνευσμένα από τον Αμερικανικό Νότο. Κακά τα ψέμματα, οι Skull & Dawn είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, ενώ όλες τους οι εμφανίσεις είναι προσεγμένες , εμποτισμένες με αρκετή δόση χιούμορ.
Στο δια ταύτα λοιπόν… Ο ήχος σε γενικές γραμμές κινείται σε ικανοποιητικά επίπεδα, όλα τα όργανα ακούγονται ξεκάθαρα και ο Μάνος ως συνήθως τόσο στα φωνητικά όσο και σαν σκηνική παρουσία δίνει ρέστα.
Ξεκινώντας με το “Voodoo Train” έπαιξαν συνολικά, αν δεν με απατά η μνήμη μου, 8 τραγούδια ανάμεσα στα οποία μια υπέροχη διασκευή στο “Laws And Crowns” των Sol Invictus και το καθιερωμένο πλέον “Old Devils” του William Elliot Whitmore, το οποίο με την προσθήκη του μπάντζο πραγματικά απογειώθηκε, ενώ στη συνέχεια ξανακάλεσαν στην σκηνή τους φίλους τους Θάλεια και Στέλιο (ακορντεόν), παρουσιάζοντας μας δυνατές- προσφιλείς στο ύφος τους, εκτελέσεις των “Only When I Sleep” και ενός άλλου που δεν το θυμάμαι (γαμώτο), για να κλείσουν αυτή την τόσο όμορφη εμφάνιση με το σήμα κατατεθέν τους, “Kitchen Knife”.
Τέλος, όπως μας πληροφόρησε ο Μάνος, ο δίσκος τους αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι και επειδή πρόκειται για DIY κυκλοφορία μην τα ξαναλέμε, support!
Ώρα 23.30 και στην σκηνή εμφανίζονται οι Blood Axis. O έρωτάς μου για αυτούς γεννήθηκε με την ακρόαση του “Absinthe: La Folie Verte” και ύστερα απο το live της Τετάρτης μετατράπηκε σε άσβεστο πάθος.
Όταν έχεις ενώπιον σου την αινιγματική και τόσο χαρισματική προσωπικότητα του Michael Moynihan δεν μπορείς παρά να κάνεις τουμπεκί και να παρακολουθήσεις με δέός αυτά που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια σου. Και πράγματι με τις πρώτες νότες του “The March Of Brian Boru” νιώθω σαν ένα μίξερ συναισθημάτων.
Ένα χαζό χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό μου, νιώθω συγκινημένη και ανατριχιάζω ολόκληρη. Στο τόσο αμφιλεγόμενο δε, “Wir rufen deine Wölfe” κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό απο την χαρά μου, ενώ μόλις άκουσα την εισαγωγή του “Reign I Forever” ήμουν πεπεισμένη πως εκεί θα άφηνα τα κοκκαλά μου και δεν με ένοιαζε καθόλου, αν έπαιζαν και το “Between Birds of Prey”, θα χρειαζόμουν οπωσδήποτε ασθενοφόρο.
Οι πολυτάλαντοι Blood Axis επί σκηνής, σε ποιον να το πεις και να το πιστέψει, για πρώτη φορά στην χώρα μας. Άρτιοι μουσικά παρά τα κάποια μικροπροβληματάκια στον ήχο, προσγειωμένοι και επικοινωνιακοί, με πολύ καλή διάθεση, παρουσίασαν τραγούδια από όλη τη μέχρι τώρα δισκογραφική τους πορεία, αφήνοντας άπαντες, για τις 2 περίπου ώρες της εμφάνισης τους, κάτι παραπάνω απο ικανοποιημένους.
Το συγκεκριμένο live δεν μπορείς να το δεις μονόπλευρα. Είναι ένα ταξίδι σε μουσικές, ήθη και έθιμα, όλα αυτά απο τα οποία εμπνεόνται οι Blood Axis. Είναι ένα ταξίδι μακριά απο πολιτικές σκοπιμότητες, άσχετα αν μεγάλο μέρος της μειοψηφίας ή της πλειοψηφίας (εξαρτάται) του κοινού τους, βρίσκει στη μουσική τους τον εκφραστή μιας συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας.
Oι Blood Axis δεν απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, απευθύνονται σε όλους, το πως τους υιοθετεί και τους μεταφράζει ο καθένας μέσα του, είναι δική του προσωπική υπόθεση.
Highlight της βραδιάς δεν υπάρχει. Όλα τα τραγούδια ήταν μοναδικά και αποτελούσαν ευχάριστες εκπλήξεις και όταν ένα κοινό σε κοιτάει αποσβωλομένο παραβλέποντας τα όποια λαθάκια, σημαίνει τότε πως έχεις επιτύχει τον στόχο σου και οι Blood Axis το κατάφεραν και μάλιστα στο έπακρο.
Blood Axis setlist
The March Of Brian Boru
The Ride
Wolf And Eadwacher
Wir rufen deine Wölfe
Life
Eternal Soul
The Hangman And The Papist
Born Again
The Path
Song Of The Comrade
Lord Of Ages
Reign I Forever
Churning & Churning
Seeker
Herjafather
We Walked In Line (Joy Division cover)
Άλλο ένα Wolfrune Fest έφτασε στο τέλος τους . Πολλά συγχαρητήρια στην διοργάνωση που έφερε εις πέρας ένα τόσο αξιόλογο και ποιοτικό live, και σίγουρα ένα απο τα καλύτερα live της χρονιάς.
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
577 
