O όρος “επιστήμη” στο χώρο του heavy metal δεν πάει πακέτο με κάποιο science kit για αρχάριους (ηλικίες 3+).
Σύσταση του metal-ικού στοιχείου Artlantica = εναπομείναντα μέλη των: 1. Artension (Neo-classical metal) και 2. Angel Of Eden (Power metal).
Debut album για τη μπάντα το “Across The Seven Seas”, στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες στην ιερή τελετή ένωσης του power με το κλασσικό heavy στοιχείο (φήμες λένε ότι οι μπομπονιέρες έχουν ζαχαρωτό ομοίωμα του Mozart με δερμάτινο outfit).
Δεν ξέρω ποιο είναι το ακριβές ποσοστό των μουσικόφιλων που απολαμβάνουν το “ακαδημαϊκό” μέρος ενός μουσικού έργου περισσότερο από την απλότητα της ικανοποίησης από το μελωδικό και στιχουργικό μέρος του. Μάλλον για να το πω πιο σωστά, το ποσοστό που δίνει ιδιαίτερη προσοχή στο “ακαδημαϊκό”, στην λεπτομέρεια της σύνθεσης κ.α, αντί να κάτσει απλά να απολαύσει το κομμάτι. Από socializing εμπειρίες έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι μόνοι άνθρωποι που το κάνουν αυτό είναι επαγγελματίες μουσικοί. Το συγκεκριμένο το ανέφερα γιατί έχει γίνει πολύς λόγος για τη συγκεκριμένη δουλειά σε σχέση με το πόσο “κλασσικό” και “ακαδημαϊκό” είναι μουσικά.
Όμως αγαπητά μου παιδιά, αυτό το album ζεματάει, είναι τυλιγμένο στις φλόγες, φωνάξτε την πυροσβεστική, γιατί ταυτόχρονα πυροβολεί με kalaznikof, μπαζούκας και G3. Προτείνω να φωνάξετε και το FBI και την CIA, καθώς θα σας απαγάγει για να σας ταξιδέψει στον κόσμο των 80s προς 90s για να πάρετε μια γεύση από ασταμάτητη νοσταλγία, ίσως από κάθε metal δίσκο της εποχής που πλέον θεωρείται κλασσικός. Έχει μέχρι και extra σιροπιασμένη μπαλάντα (για όλα τα γούστα, βάλτε το και εσείς στο mp3 της γιαγιάς σας… μπορείτε!), το “Ode To My Angel”, το οποίο με ξάφνιασε απίστευτα (σίγουρα όχι πολύ θετικά) σε σημείο που ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι το player μακακίζεται και προχώρησε σε άσχετο κομμάτι.
Το υλικό του “Across The Seven Seas” πάει άνετα κατηγορία elit στο χώρου της metal, η πλήρης αντίθεση στο extreme και σε κάθε παρακλάδι του. Προσεγμένες, ιδιοφυείς συνθέσεις, συμφωνικά στοιχεία, δυνατά riff, τύμπανα και solo που σκοτώνουν, οπερατικά φωνητικά και ανεβαστικά ρεφρέν, επικά κομμάτια κλπ κλπ… Πολύ τελειότητα ρε παιδί μου…! Τα μόνα αρνητικά που μπορώ να εντοπίσω (αντικειμενικά και μόνο) σε αυτό το album είναι το εξώφυλλο (προφανώς) και όλη αυτή η “perfect happy family”, “πιάνο και γαλλικά” φάση, το τόσο αψεγάδιαστο που ενώ δεν του λείπει τίποτα, ταυτόχρονα φαίνεται να του λείπουν πολλά (για έμενα πολλά ουσιώδη στοιχεία), το εντελώς και τελείως “καθαρό”.
Προτείνω να τεντώσετε αυτί, γιατί μουσικά έχει κάτι που “έλειπε”, γιατί ο συνδυασμός του κλασσικού με το power τους πέτυχε στο ψήσιμο και απλά για να ικανοποιήσετε την περιέργειά σας για το τι είναι αυτό που μας βγήκε τόσο extra εκλεκτό (παρθένο ελαιόλαδο;) τέλος πάντων (plus: έχει δυνατά guest ονόματα).
672 
