Πενταμελής female-fronted μπάντα, heavy metal προδιαγραφών από την Νότια Καλιφόρνια οι Huntress, και εξ’ αρχής να ομολογήσω ότι δεν είχα καν την παραμικρή επαφή με το υλικό τους.
Το γεγονός ότι το περσινό πρώτο album τους “Spell Eater” απέσπασε τον τίτλο “ένα μαγικό ντεμπούτο από το πιο ελπιδοφόρο σχήμα του 2012” (σύμφωνα με κορυφαίο αμερικανικό έντυπο), μου κίνησε την περιέργεια, καταλήγοντας μετά την ακρόασή του να βρω μάλλον υπερβολικό τον χαρακτηρισμό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι όντως ήταν μια αξιοπρεπής δουλειά για να μπορεί να κυκλοφορεί κάτω από το label της Napalm Records.
Οι Huntress της Jill Janus (πολύ καλή φωνή… ναι, είναι και ομορφούλα τσόγλανε, γιατί να το κρύψουμε;), επανέρχονται με το δεύτερο τόλμημά τους, “Spellbound Beast”, και με παραγωγό τον φημισμένο πλέον Zeuss (Shadow’s Fall, Hatebreed, Agnostic Front) προσφέρουν ένα μπουκέτο 10 τραγουδιών, ένα αξιόλογο μεν, με υπαρκτές αδυναμίες δε, σύνολο.
Ακούγοντας τις συνθέσεις, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω τη δυναμικότητα της μπάντας, η οποία κινείται σε επαρκή επίπεδα και ως ένα βαθμό μπορώ να κατανοήσω τον όποιον θόρυβο δημιούργησαν ως όνομα. Μου άρεσαν κάποια thrash ψήγματα που εντόπισα όπως π.χ. στο “I want to fuck you to death” του οποίου οι στίχοι ανήκουν στον Μεγάλο Τιμονιέρη της μουσικής μας, Lemmy Kilminster (όταν λες “ποιών ;”, τι ακριβώς εννοείς;), όπως επίσης συνέλαβα το κεφάλι μου να κινείται ρυθμικά στο rock/ heavy/ punk ύφος του “Destroy your life”. Κάτι που μου δημιούργησε απορία, είναι το γεγονός ότι οι ρυθμοί έχουν σε μεγάλο βαθμό ποικιλία, εν τούτοις, μεγάλο μέρος τους είναι mid-tempo ενώ από την άλλη, η μπάντα φανερά το “έχει” όταν speed-άρει (άκουσε το “Zenith” για παράδειγμα και θα καταλάβεις τι εννοώ).
Θα πρέπει να αναφερθεί και ένα στοιχείο το οποίο κατ’ εμέ είναι ίσως και το trademark των Huntress. Αυτό το στοιχείο είναι οι παρεμβολές, σε κάθε κομμάτι του “Starbound Beast”, instrumental θεμάτων, το οποίο δίνει και την “ταυτότητα” του κάθε κομματιού, το προσωπικό στίγμα του, προσπαθώντας να του προσδώσει επιπλέον ενδιαφέρον στη ροή του, άλλοτε καταφέρνοντάς το και άλλοτε όχι.
Προσωπικώς, εξεπλάγην ευχάριστα με τη φωνή της Jill Janus (πρώτη γκόμενα, θα το ξαναπώ γιατί είμαι ενθουσιώδης και πρόστυχος τύπος, άσε που γράφω πρωί το κείμενο, καταλαβαίνεις…) και το μεγάλο εύρος της. Δεν ακούγεται μελιστάλαχτη/ ρομαντική και τα συναφή. Οι ερμηνείες της, είναι πάνω απ’ όλα Heavy Metal. Εκστομεί με πάθος τους στίχους (υποψιάζομαι πως είναι concept album, άλλα δεν παίρνω όρκο) και σε πάρα πολλά σημεία, κυρίως στους επιλόγους, καταφέρνει να σε παρασύρει με arena written “Ω Ω Ω”.
Στα αυτιά μου, η γενική εικόνα πλάθεται ως αντίθεση των σκληρών φωνητικών της με τις μελωδικές (υπέρμετρα μελωδικές, σε σημεία, είναι η αλήθεια) κιθάρες. Μέχρι που ακούς και κανένα growl από εδώ κι από εκεί. Πραγματικά εντυπωσιακή η ποικιλία έκφρασής της.
Τι δεν μου άρεσε; Μη φανταστείς ότι άρχισα να κατεβάζω καντήλια, άλλα με ενόχλησε αρκετές φορές το γεγονός ότι αρκετά τραγούδια, ενώ σε προϊδεάζουν με τη ροή τους για κάτι μεγαλειώδες, ποτέ δεν σου ολοκληρώνουν αυτό το συναίσθημα και νιώθεις ότι έμεινες κάπου στα μισά και η αιτία είναι οι ολοκληρωτικές αλλαγές των ρυθμών που νιώθεις αυτήν την ημιπεράτωση του εγχειρήματος. Και το βασικό που τους αδικεί είναι ότι το συνολικό αποτέλεσμα τελικώς, παρουσιάζεται άνισο. Τρείς- τέσσερις εξαιρετικές συνθέσεις, αλλά και πολλές μέτριες στιγμές.
Η ουσία δεν αλλάζει. Οι Huntress είναι μια, τίμια και με δική της άποψη, heavy metal μπάντα που σίγουρα δεν θα σου αλλάξει τη ζωή, αλλά δεν θα χαλαστείς αν του ρίξεις μερικές αυτιές. Αν είσαι δε, και φιλικά προσκείμενος σε πιο prog καταστάσεις, ίσως και να του δώσεις δύο πόντους παραπάνω και αν αδικώ, άθελά μου, το “Starbound Beast”… ε, και εμένα ο Lemmy θα με κρίνει, τι νομίζεις, θα τη γλιτώσω;
607 
